|
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας Πτυχές τῆς Νέας Ἐποχῆς Ἀπειλή ἀλλοιώσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος ἀπό τό πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς ΙΖ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας (Προκόπι Εὐβοίας, 31.10-4.11.2005) Η λεγόμενη «Νέα Ἐποχή» δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη ὀργάνωση. Δέν ἔχει ἱδρυτή καί ἐπιτελεῖο. Εἶναι ἕνα ρεῦμα πού προέρχεται ἀπό τήν μετεξέλιξη προηγούμενων μορφῶν θεώρησης τοῦ κόσμου (διαφωτισμός, ρομαντισμός, νεωτερικότητα, μετανεωτερικότητα). Η «Νέα Ἐποχή» παραμερίζει καί καταφρονεῖ κάθε θρησκεία πού δέχεται τήν δημιουργία ἀπό δημιουργό Θεό, καί τήν ὑποκαθιστᾶ μέ τήν δική της διδασκαλία, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δῆθεν Θεός, πού ὅμως ἔχει ἀνάγκη νά ἀποκτήσει ποιότητα ζωῆς καί νά ὁδηγηθεῖ σέ τελείωση! Η «Νέα Ἐποχή» μιλάει καί γιά τόν Χριστό. Ὅμως ὁ Χριστός τῆς «Νέας Ἐποχῆς» δέν ἔχει καμμία σχέση καί ὁμοιότητα μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό τῶν Εὐαγγελίων, τῆς Ἐκκλησίας. Ὁποιαδήποτε, λοιπόν, ἐκ μέρους τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἀναφορά στό ὄνομα καί στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ παραπλάνηση καί στοχεύει στήν ἐξαπάτηση τῶν Χριστιανῶν. Χρέος τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καί ἰδιαίτερα τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι νά μένει ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος στήν πίστη στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία Του. Νά ἀγωνίζεται νά ξεπερνάει ἀνεπηρέαστα τά ἀπατηλά συνθήματα, πού τόσο ἄφθονα σερβίρονται κυρίως μέ τά μυθιστορήματα καί μέ τά ἄλλα σύγχρονα ἠλεκτρονικά μέσα. Νά μή ξεχνάει, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Θεός πού κυβερνάει τόν κόσμο καί σώζει τόν ἄνθρωπο, «καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Τέλος, χρέος τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, ἀλλά καί χρέος τῆς ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας εἶναι νά ἀντιμετωπίζει μέ καλωσύνη τόν κάθε πλανεμένο, καί ὅταν ἐπιστρέφει νά τόν δέχεται μέ στοργή καί μέ ἀγάπη στήν αὐλή τοῦ Κυρίου. Πορίσματα 1) Ἡ λεγόμενη «Νέα Ἐποχή» δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη ὀργάνωση. Δέν ἔχει ἱδρυτή καί ἐπιτελεῖο. Εἶναι ἕνα ρεῦμα πού προέρχεται ἀπό τήν μετεξέλιξη προηγουμένων μορφῶν θεώρησης τοῦ κόσμου (διαφωτισμός, ρομαντισμός, νεωτερικότητα, μετανεωτερικότητα). 2) Ἐκεῖνα πού συστεγάζονται κάτω ἀπό τόν ὅρο «Νέα Ἐποχή» (ἀποκρυφισμός, ἀστρολογία, μαγεία, πνευματισμός, μαντεία, θεοσοφία, νεοπαγανισμός, νεοειδωλολατρία) δέν εἶναι κάτι τό νέο. Εἶναι πράγματα πολύ παλαιά, πού ἁπλῶς μᾶς τά παρουσίαζουν νέα, ἐνῶ εἶναι τροφή πού ἔχει λήξει ἡ ἡμερομηνία χρήσης της καί ἔχει ὑποστεῖ ἀλλοίωση! 3) Ἡ λεγόμενη «Νέα Ἐποχή» ἐμφανίζεται σάν προσπάθεια ἀπάντησης στά μεγάλα προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας, ὅπως παρουσιάζονται μετά τήν γενική διαπίστωση, ὅτι τά φιλοσοφήματα πού ἀναφέρονται στήν παράγραφο 1 ξεπεράστηκαν καί δέν ἱκανοποιοῦν πιά τόν ἄνθρωπο. Ἔρχεται λοιπόν ἡ «Νέα Ἐποχή» καί ὑπόσχεται νά δώσει ἀπάντηση σέ ἐρωτήματα ἀναζήτησης τοῦ ἀνθρώπου γιά νόημα ὕπαρξης, γιά ποιότητα ζωῆς, γιά τελείωση, γιά ὕπαρξη μετά θάνατον, γιά ὕπαρξη Θεοῦ, γιά ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, κ.ἄ. 4) Γιά τήν «Νέα Ἐποχή» ὁ Θεός δέν εἶναι πρόσωπο, ἀλλά μία ἐνέργεια, μέ τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἔλθει σέ ἐπικοινωνία, ὅποτε ὁ ἴδιος θέλει, ἀκόμα καί μέ εἰδικές τεχνικές -μεθόδους (διαλογισμό, γιόγκα, σωματικές ἀσκήσεις, ὑγιεινές τροφές, channelling) καί ἄλλες πού ὁ ἴδιος κάθε φορά ἐπιλέγει. Ὁ Θεός ἐνέργεια, ἔχει τήν παγεράδα τῆς νεκρῆς ὕλης παγεράδα θανάτου. Ἀλλά ὁ Θεός δέν εἶναι ἐνέργεια. Εἶναι πρόσωπο: μέ βούληση, μέ ἀγάπη, μέ στοργή, μέ καλωσύνη πρός ὅλους. Εἶναι ΠΑΤΕΡΑΣ καί σταυρώθηκε γιά μᾶς. Πληρότητα καί ζεστασιά. 5) Στήν «Νέα Ἐποχή» ἐμφανίζονται καί κυριαρχοῦν παλαιές θρησκευτικές δοξασίες ἀνατολικῶν θρησκειῶν περί μετενσάρκωσης. Ἔτσι μᾶς λένε καί ὅτι ὁ Χριστός ἦταν μετενσάρκωση ἑνός ὄντος πού κατά καιρούς ἐπανέρχεται καί ἐπανενσαρκώνεται. Ἡ ἄποψη αὐτή ἔρχεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση με τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, τήν χριστιανική πίστη. 6) Ἡ «Νέα Ἐποχή» παραμερίζει καί καταφρονεῖ κάθε θρησκεία πού δέχεται τήν δημιουργία ἀπό δημιουργό Θεό, καί τήν ὑποκαθιστᾶ μέ τήν δική της διδασκαλία, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι δῆθεν Θεός, πού ὅμως ἔχει ἀνάγκη νά ἀποκτήσει ποιότητα ζωῆς καί νά ὁδηγηθεῖ σέ τελείωση! 7) Ἡ «Νέα Ἐποχή» μιλάει καί γιά τόν Χριστό. Ὅμως ὁ Χριστός τῆς «Νέας Ἐποχῆς» δέν ἔχει καμμία σχέση καί ὁμοιότητα μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό τῶν Εὐαγγελίων, τῆς Ἐκκλησίας. Ὁποιαδήποτε, λοιπόν, ἐκ μέρους τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἀναφορά στό ὄνομα καί στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ παραπλάνηση καί στοχεύει στήν ἐξαπάτηση τῶν Χριστιανῶν. 8) Ἡ λεγόμενη «Νέα Ἐποχή» εἶναι γιά τήν Ἐκκλησία μιά διπλή πρόκληση: α) Νά μελετήσει τό φαινόμενο «Νέα Ἐποχή». β) Νά προβάλει τήν δική της ἀλήθεια γύρω ἀπό τά θέματα, πού ἡ «Νέα Ἐποχή» καί διαστρεβλώνει, ἀλλά καί προσπαθεῖ νά τά ἰδιοποιηθεῖ. Καί αὐτά εἶναι ἀγάπη, ἡ παγκόσμια εἰρήνη, ἡ παγκόσμια ἑνότητα, ἡ ἀδελφοσύνη, ἡ πνευματική ἀνάπαυση, ἡ ἐσωτερική ζωή, κ.ἄ. 9) Ἡ «Νέα Ἐποχή» ὑπόσχεται ὅτι τάχα θά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο σέ νέα τέλεια γνώση καί σέ μιά νέα συνείδηση, διευρυμένη, ἐντελῶς διαφορετική ἀπό αὐτήν πού ξέρουμε! Τό μόνο ὅμως καινούργιο στόν κόσμο, εἶναι ἡ ἀληθινή ἐν Χριστῶ ζωή, ἡ «καινή κτίσις». 10) Χρέος τοῦ κάθε ἀνθρπωπου, καί ἰδιαίτερα τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι νά μένει ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος στήν πίστη στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία Του. Νά ἀγωνίζεται νά ξεπερνάει ἀνεπηρέαστα τά ἀπατηλά συνθήματα, πού τόσο ἄφθονα σερβίρονται κυρίως μέ τά μυθιστορήματα καί μέ ἄλλα σύγχρονα ἠλεκτρονικά μέσα. Νά μή ξεχνάει, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Θεός πού κυβερνάει τόν κόσμο καί σώζει τόν ἄνθρωπο, «καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». 11) Χρέος τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι: Νά μήν ἀφήνεται νά καταντάει «κάλαμος ὑπό ἀνέμου σαλευόμενος», ἀλλά νά γίνεται ἡ ζύμη γιά μιά νέα κοινωνία καί φῶς τοῦ κόσμου. Νά φωτίζει, νά συντηρεῖ, νά ζυμώνει τόν γύρω του κόσμου, νά τόν ἑλκύει καί ὄχι νά τόν ἀπωθεῖ. 12) Τέλος, χρέος τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, ἀλλά καί χρέος τῆς ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας εἶναι νά ἀντιμετωπίζει μέ καλωσύνη τόν κάθε πλανεμένο, καί ὅταν ἐπιστρέφει νά τόν δέχεται μέ στοργή καί μέ ἀγάπη στήν αὐλή τοῦ Κυρίου.
|
 |
|