|
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας «Αποκρυφισμός και Εσωτερισμός ─ σύγχρονη μορφή επιδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο» ΙΘ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ 1) Ὕστερα ἀπό μιά μακρά περίοδο κάμψεως τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου, καθώς καί μετά τήν κατάρρευση τῶν ὑλιστικῶν καί ἀντιθρησκευτικῶν ἰδεῶν καί πρακτικῶν τοῦ 20ου αἰῶνος, διαπιστώνουμε μιά ἀπρόσμενη στροφή τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου στή θρησκευτικότητα καί τήν πνευματική ἀναζήτηση. Δυστυχῶς ὅμως ἡ θρησκευτικότητα αὐτή, ἀντί νά ἀναζητήσει τόν ἀληθινό Θεό Ἰησοῦ Χριστό, παγιδευμένη ἀπό τήν σύγχρονη ἐντελῶς ὑποκειμενική φιλοσοφία, ἐπῆρε λάθος δρόμο καί ὁδηγεῖ πολλούς σέ μιά θρησκευτικότητα, πού βάση της ἔχει τόν Ἀποκρυφισμό καί τόν Ἐσωτερισμό, πού ἔχουν προσλάβει μορφή ἐπιδημίας σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. 2) Ὁ Ἐσωτερισμός αὐτοπαρουσιάζεται σάν μιά μυστική γνώση, μή κοινοποιήσιμη στούς ἀμυήτους. Ἀποκτᾶται μέ διαδοχικές μυήσεις, πού τάχα ἐπιτυγχάνονται μέ αὐτονομημένες τεχνικές, οἱ ὁποῖες σκοπό ἔχουν νά ἐνεργοποιήσουν δῆθεν κρυμμένες ἐσωτερικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση μιᾶς ἐλίτ, μέ ὑψηλότερες τάχα ἀναζητήσεις. 3) Ὁ Ἐσωτερισμός ξεκινάει μέ βάσεις παγανιστικές συνδεδεμένες μέ τίς εἰδωλολατρικές θρησκεῖες καί μάλιστα τῆς ἐποχῆς τῆς παρακμῆς τους καί καταλήγει νά ἐντάσσεται στό εὐρύτερο σύστημα τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ, μέ πιό ἰσχυρή ἐπάνω του τήν ἐπίδραση τοῦ θεοσοφικοῦ κινήματος. 4) Κοινός τόπος ὅλων τῶν Ἐσωτεριστικῶν ὁμάδων εἶναι ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τήν μοναδική αὐθεντία μιᾶς συγκεκριμένης θρησκείας, καί καλλιεργεῖ τήν πίστη ἤ ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν στήν ἴδια «Ἐσώτερη Ἀλήθεια» ἤ ὅτι ὁ Ἐσωτερισμός ἀποτελεῖ ὑπέρβαση ὅλων τῶν θρησκειῶν. 5) Στή χώρα μας ὁ Ἐσωτερισμός ἐμφανίζεται ἀπό τό τελευταῖο τέταρτο τοῦ 19ου αἰῶνος. Κατά τήν ἱστορική του διαδρομή δρᾶ μέ πλῆθος ἐξωχριστιανικῶν ὁμάδων, ὅπως ὁ Τεκτονισμός, ἡ Θεοσοφία, ἡ Ἀνθρωποσοφία, καί μέ ἐξευρωπαϊσμένες μορφές τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί τῶν πρακτικῶν τους (Γιόγκα, Διαλογισμός, Ρέϊκι, Ρεφλεξολογία, Τάϊ Τσί, ἐνεργειακές μορφές τύπου Τσί, πολεμικές τέχνες τῆς Ἀνατολῆς κ.λ.π.), πού ἀπό τούς ἀγνοοῦντες τήν ἀλήθεια γίνονται δεκτές σάν πρακτικές ὑγείας καί εὐεξίας. Στά πλαίσια αὐτά καλλιεργεῖται ἡ λεγόμενη «Θρησκεία Πελατῶν», πού ἀποτελεῖ κυρίαρχο φαινόμενο μέσα στήν χαώδη «Ὑπεραγορά Θρησκείας». 6) Ὁ Ἐσωτερισμός εἶναι ἕνα πνευματικό κίνημα ἀνθρωποκεντρικό. Ἀρνεῖται τόν Θεό ὡς Πρόσωπο παντοδύναμο, Δημιουργό καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἀλλ΄ ἀδυνατώντας νά ξεπεράσει τήν ἔντονα προσωπική θρησκευτικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καταφεύγει στά ψυχικά θρησκευτικά συναισθήματα καί στόν ἐσωτερικό γύρω ἀπό αὐτά στοχασμό. 7) Κυρίαρχο δόγμα τοῦ Ἐσωτερισμοῦ εἶναι ὅτι Θεός, οὐράνια, ἐπίγεια, ὄλα στόν κόσμο εἶναι ὁμοούσια. Τά πάντα εἶναι «Ἕνα», μία «Παγκόσμια Συμπαντική Ἐνέργεια». Ὅλα ἀπορρέουν ἀπό αὐτήν. Ὅλα εἶναι προβολές αὐτῆς τῆς Συμπαντικῆς Ἐνέργειας. Δέν ὑπάρχει δημιουργία. Ὅλα Θεός καί ὕλη εἶναι ἐξ ἴσου ἄχρονα καί ἀίδια. Ὁ Ἐσωτερισμός δέν δέχεται διάκριση τῆς θείας οὐσίας ἀπό τήν οὐσία τῶν κτιστῶν ὄντων. 8) Ἔτσι, γιά τόν Ἐσωτερισμό, ὁ ἄνθρωπος μόνον τότε βρίσκει τό ἀληθινό του «ἐγώ», ὅταν χάσει κάθε αἴσθηση προσωπικῆς ὕπαρξης καί ὑπόστασης, ὅταν ἀπορροφηθῆ στήν ἀπρόσωπη «συμπαντική ἐνέργεια»· ἑπομένως, ὅταν πάψει πιά νά ὑπάρχει· δηλαδή μέ τήν ἐκμηδένισή του! 9) Βασική τεχνική τοῦ Ἐσωτερισμοῦ εἶναι ὁ Διαλογισμός. Ὑπάρχουν πολλές μορφές διαλογισμοῦ. Κοινός παρονομαστής ὅλων εἶναι ὅτι δέν ἀποτελοῦν προσευχή. Καί πράγματι ὁ διαλογιζόμενος δέν ἐπιδιώκει διαπροσωπική κοινωνία μέ τόν Χριστό, ἀλλά νά διαμορφώνει τήν προσωπική του συνειδητότητα, νά ταυτιστεῖ μέ τίς ἀρχές τοῦ ἐσωτερισμοῦ φθάνοντας στό σημεῖο νά πιστεύει τόν ἑαυτό του σάν «Χριστό», δηλαδή σέ μία εἰδωλοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ του. 10) Ἡ σύγχρονη φιλοσοφία τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ «πολιτικῶς ὀρθοῦ» καί τῶν κρατικῶν νομοθεσιῶν ἀναγνωρίζουν στό κάθε ἄτομο ἀπόλυτο καί ἀπαραβίαστο δικαίωμα νά πιστεύει, ἤ νά μήν πιστεύει, καί νά ἀναζητεῖ τόν Θεό μόνος του, νά τόν δέχεται ὅπως θέλει, ἄν θέλει καί ὅποτε θέλει, ἐσωτερικά, μέσα του, καί ἐσωτεριστικά, δηλαδή μέ τό εὔκολο καλούπι, πού τοῦ προτείνουν τά κέντρα μυήσεως στόν ἐσωτερισμό. 11) Ὁ Ἐσωτερισμός προπαγανδίζεται ἀπό συγκεκριμένα κέντρα, πού ἐμφοροῦνται ἀπό τό πνεῦμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», μέ κύριο στόχο τήν ὑποτίμηση τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης καί τόν παραμερισμό τοῦ Χριστοῦ. 12) Ὁ Ἐσωτερισμός, γέννημα τοῦ σύγχρονου ἀθεϊστικοῦ φιλελευθερισμοῦ ἀπορρίπτει τήν Θεία Ἀποκάλυψη. Κατά τόν Ἐσωτερισμό ὁ ἄνθρωπος ψάχνει μόνος του νά βρεῖ, ἄν καί τί ὑπάρχει πέρα ἀπό αὐτή τήν ζωή, καί ἔτσι καταντάει σέ μιά χαώδη κατάσταση καί πίστης καί πολύ περισσότερο πράξεων, ἀφοῦ ἔχει φθάσει νά δέχεται ὅτι δέν ὑπάρχει διάκριση μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ. Καί συνεπῶς ὅλα γιά τόν ὀπαδό τοῦ ἐσωτερισμοῦ εἶναι ἐξ ἴσου δεκτά. 13) Ἐμεῖς δεχόμαστε τήν μαρτυρία τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ὅτι ὁ Θεός ἀπό εὐσπλαγχνία καί φιλανθρωπία, γιά νά μή καταντήσουμε σέ τέτοιες πλάνες, σέ τέτοια λάθη θεώρησης τῆς ζωῆς τῆς δικῆς μας καί τοῦ κόσμου, φανερώθηκε σέ μᾶς ἀπό δική Του πρωτοβουλία, καί μᾶς ἀποκάλυψε τήν μόνη αἰώνια καί μέ ἀντικειμενική ἀξία ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀποτυπωμένη στήν Ἁγία Γραφή, ὅπως αὐθεντικά ἑρμηνεύεται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τό κυριώτερο στοιχεῖο τῆς Θείας Ἀποκάλυψης εἶναι ὅτι ὁ Θεός ἀγαπάει τόν κόσμο τόσο, ὥστε ἔδωκε τόν Υἱό Του γιά τήν σωτηρία μας. Καί ὅτι ὁ Υἱός Του εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἦλθε ἐν τόπῳ καί χρόνῳ, καί σταυρώθηκε γιά μᾶς. Τό κύριο σημεῖο διαφορᾶς μεταξύ χριστιανικῆς πίστης καί ἐσωτερισμοῦ εἶναι ὅτι ὁ Θεός δέν ἄφησε τόν κόσμο μόνο του, ἀλλά ἐργάζεται γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Καί ὅτι σώζει τόν κόσμο διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή μέ βάση τήν πίστη στόν Χριστό. Ὅποιος δέν πιστεύει στόν Χριστό, ἐλπίδα σωτηρίας δέν μπορεῖ νά ἔχει. 14) Σημαντικός δίαυλος γιά τή διοχέτευση τοῦ Ἐσωτερισμοῦ τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στή σύγχρονη κοινωνία εἶναι καί ὁ Νεοπαγανισμός, πού αὐτοπροβάλλεται ὡς δῆθεν συνέχεια τῆς «πατρώας» παραδόσεως. Στόν νεοπαγανισμό ἐπιβιώνει δυναμικά ὁ Πνευματισμός, ἡ εἰδωλολατρία καί κυρίως ἡ μαγεία, ὅπως περιγράφεται στά βιβλία τοῦ Ἑρμητικοῦ Corpus. 15) Πληθώρα μαρτυριῶν τῶν νεωτέρων παγανιστῶν τῆς σύγχρονής μας νεοειδωλολατρίας (π.χ. «Ἐκκλησία τῶν Ἑλλήνων στό Θρήσκευμα», «Ἑλλήνων Ἱερατεῖον») τονίζουν ὅτι οἱ ὅποιες τελετές μαγείας, ἤ γενικά λατρείας τους, παρακωλύονται ἀπό τήν πλησίον ὕπαρξη χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν. Τέτοιες μαρτυρίες μᾶς ἔρχονται καί ἀπό τήν μακραίωνη ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί μᾶς λέγουν ὅτι τά πνεύματα, πού ἐνεργοῦν στίς μαγικές τελετές τῆς νεοειδωλολατρίας εἶναι δαιμόνια, δηλαδή ἐκπεσόντες ἄγγελοι, πού δέν ἀντέχουν νά αἰσθάνονται παρουσία τοῦ Χριστοῦ κοντά τους, ἤ προφερόμενο τό Ὄνομά Του, ἤ τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, γιατί μπροστά στόν Χριστό εἶναι ἀνίσχυρα, ἕνα μηδέν, ἄγγελοι ἀποστάτες. 16) Ὁ Ἐσωτερισμός, ἐπίσης, ἀποτελεῖ ὑπόβαθρο τῆς ψυχαναλυτικῆς σχολῆς τοῦ Κάρλ Γιούνγκ, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ δέν ἀπορρίπτει ποτέ ριζικά καί ἀπερίφραστα τόν Χριστιανισμό, καί μάλιστα ἐνίοτε τόν ὑπερασπίζεται ὡς ζωτική παράδοση τοῦ δυτικοῦ κόσμου ἔναντι τῶν ποικίλων ἀνατολικῶν δοξασιῶν καί παραδόσεων, οὐσιαστικά πρόσκειται στόν πνευματισμό καί βρίσκεται σέ βαθιά καί ἀσυμφιλίωτη διάσταση μέ τήν Χριστιανική πίστη. 17) Ὁ Ἐσωτερισμός γιά δική του προπαγάνδα παρερμηνεύει οὐσιαστικά καί συστηματικά τά χριστιανικά γεγονότα καί κείμενα καί προσπαθεῖ νά ἐμφανισθεῖ ὡς «Χριστιανικός». Ἔτσι, συχνά, στά ἐσωτεριστικά κείμενα συναντᾶμε ἀποσπάσματα ἀπό τίς Ἅγιες Γραφές καί ἀπό τά λόγια τῶν νηπτικῶν Πατέρων, πού τά παρουσιάζουν εὐνοϊκά γιά τίς θέσεις τους. Αὐτή εἶναι, ἄλλωστε, ἡ μέθοδος, ὄχι μόνο τοῦ Ἐσωτερισμοῦ, ἀλλά καί ὅλων τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Μέ τήν μέθοδο αὐτή ἐπιδιώκουν – καί ἐνίοτε τό ἐπιτυγχάνουν – νά παραπλανήσουν καί νά παρασύρουν ἀστήρικτες ψυχές. 18) Ἡ ἀπόσταση τοῦ Ἐσωτερισμοῦ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη εἶναι χαώδης! Διότι ὁ Ἐσωτερισμός εἶναι ἡ πλήρης ἔκφραση τῆς εἰδωλολατρικῆς καί δαιμονικῆς πλάνης γιά τήν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου καί τήν πλήρη ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Καί καταλήγομε: Ζωή τοῦ κόσμου δέν εἶναι ἕνας ψεύτικος ὑποκειμενικός διαλογισμός. Ζωή τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Χριστός, ὁ μόνος Ἀληθινός Θεός καί Σωτήρας.
|
 |
|