Προηγούμενη σελίδα

Μοναχός -λέγει-εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βιάζει καθημερινά τόν ἑαυτόν του καί τίς φυσικές ὀρμέςτου, ὥστε νά μή κυριαρχήσουν ἐπάνω του καί νά μή τόν καθυποτάξουν σέ μιά " ζωή βοσκηματώδη", ὅπως ὁ Μ. Βασίλειος ὀνομάζει τήν χωρίς πνεῦμα καί πνευματική ἀνάταση βιολογική καί μόνον ζωή. Καί ἐδῶ ἐπαναλαμβάνει τόν ἀποκαλυπτικό λόγο τοῦ Κυρίου μας πού εἶπεν ὅτι "ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν" ἐννοώντας ὡς βιαστές τούς ἀνθρώπους ἐκείνους πού παλεύουν καθημερινά νά ἀναχθοῦν πάνω ἀπό τά ὁρμέμφυτά των, καί νά ἀναπνεύσουν τόν ἀέρα τόν ζείδωρο τῆς ἐλευθερίας ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη πού ὡσάν βαρίδια καθηλώνουν τόν ἄνθρωπο στά χαμηλά καί δέν τόν ἀφήνουν νά πετάξει στούς αἰθέρες. Καί ἀκόμη χαρακτηρίζει τόν μοναχό ὡς τύπο τοῦ τελείου ἀνθρώπου ὁ Ἰωάννης καί ὡς ἔχοντα φυλακήν τῶν πέντε αἰσθήσεων, δηλ. ὡς ἐλέγχοντα ἀνά πᾶσαν στιγμήν τίς θυρίδες δηλ. τά σημεῖα ἐκεῖνα διά τῶν ὁποίων εἰσχωρεῖ μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τό δέλεαρ τῆς ἁμαρτίας καί τήν αἰχματωτίζει καί τήν κατακτᾶ καί τῆς ὑπαγορεύει τά ἀντίθετα ἐκείνων πού ἀρέσκουν στόν Θεό, παρασύροντάς τον στήν ἀπώλεια. Ἐκ πάντων τούτων συνάγεται τό συμπέρασμα ὅτι οἱ μοναχοί εἶναι μέν καί αὐτοί ἄνθρωποι "σάρκα φοροῦντες καί τόν κόσμον οἰκοῦντες" ἀλλ' ὅμως φροντίζουν καθημερινά μέ τόν προσωπικόν των ἀγῶνα νά γίνωνται πρότυπον ζωῆς ἀνωτέρας καί ὑπερφυσικῆς γιά τούς κοινούς ἀνθρώπους. Γι' αὐτό καί οἱ μέν μοναχοί ἔχουν ὡς πρότυπά των τούς ἀγγέλους, οἱ δέ πιστοί τούς μοναχούς. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ζωή τῶν μοναχῶν σύμφωνα μέ ὅσα εἴπαμε δέν εἶναι κατά φύσιν, οὔτε πάρά φύσιν, ἀλλά ὑπέρ φύσιν, ὑπερβαίνουσα τά ἀνθρώπινα μέτρα διά τῆς ἀσκήσεως, τῆς νήψεως, τῆς προσευχῆς, καί τῆς διαρκοῦς καί συνεχοῦς ἐπιφυλακῆς. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί καί ὁ λαός μας παραδοσιακά τιμᾶ τά μοναστήρια καί τούς μοναχούς, ἐπισκέπτεται συχνά τίς Ἱ. Μονές καί προσεύχεται σ' αὐτές καί αἰσθάνεται κάθε φορά ἀνανεωμένος ψυχικά καί πνευματικά. Κτισμένες οἱ Μονές μας σέ ὄμορφα μέρη, παλαιότερα δυσπρόσιτα καί ἀπομονωμένα, σήμερα ὅμως προσιτά μέ τό αὐτοκίνητο, γίνονται κάθε φορά τόπος συνάξεως τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι καί τίς συντηροῦν μέ τίς δωρεές των καί ἀφιερώνουν σ' αὐτές ἀφιερώματα καί ἀγαποῦν τούς μοναχούς καί τίς μοναχές, πού μέ τήν ἐργατικότητά των συχνά ἀνακαινίζουν, συντηροῦν καί ὀμορφαίνουν τά πεπαλαιωμένα καί ἐφθαρμένα ἀπό τό χρόνο οἰκοδομήματα, προσφέροντας ἔτσι στήν ἐποχή μας πνεύμονες πνευματικῆς ἀναπνοῆς, καί κέντρα πολιτισμοῦ, ὅπως ἀνέκαθεν ὑπῆρξαν οἱ Μονές μας. Καί ἡ Ἐπαρχία σας εἶναι στό σημεῖον τοῦτο ἰδιαίτερα εὐνοημένη ἀπό τό Θεό, πού τήν ἐπροίκισε μέ μιά δέσμη περιωνύμων Μονῶν, ὅπως αὐτές τῆς βραχόπολης τῶν Μετεώρων, γνωστῆς σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, πού προσελκύει κατ' ἔτος χιλιάδες προσκυνητῶν ἀπό κάθε μέρος τῆς γῆς, πού ἔρχονται ἄλλοι γιά νά θαυμάσουν τό μεγαλεῖο τῆς φύσεως, καί ἄλλοι νά προσκυνήσουν σέ τόπο Ἱερό πού καθαγίασαν ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι μοναχοί, μέ τήν ἄσκηση καί τήν ἔμπονη προσπάθειά των, ἀναδείξαντες τά μοναστήρια αὐτά κυρίως κέντρα ὀρθοδόξου πνευματικότητος, ἀπό πολύ παλαιά μέχρι τῶν ἡμερῶν μας καί δή ἀπό 40ετίας ὅτι ἐπί ἀειμνήστου Μητροπολίτου Τρίκκης καί Σταγῶν Διονυσίου ἀνελήφθη προσπάθεια προσελκύσεως νέων καί ζηλωτῶν μοναχῶν, πού ἐγκαινίασαν μιά νέα περίοδο ζωῆς τῶν μοναστηριῶν αὐτῶν, προσπάθεια πού μέ ἀμείωτο ζῆλο καί ἐνθουσιασμό συνέχισαν καί ὅλοι οἱ ἄξιοι διάδοχοί του πού ἐξασφάλισαν τήν παραμονή στίς Μονές τῶν Μετεώρων σημαντικῶν μικρῶν μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων ἤ καί μεμονωμένων μοναχῶν, πού μέ τήν ἐνάρετη πολιτεία των, ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερα νά εἶναι φάροι ἀκτινοβολοῦντες τό ἰδεῶδες τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ καί διά τοῦτο νά ἔχουν ἐπισπάσει τόν εἰλικρινῆ σεβασμό καί τήν ἀποδοχή τοῦ θρησκεύοντος καί πιστοῦ λαοῦ μας, τῶν ἀρχόντων του καί ὅλης τῆς κοινωνίας.
Στήν κατηγορία αὐτή ἀνήκει καί ἡ Ἱ. Μονή Σταγιάδων τῆς Ἱ. αὐτῆς Μητροπόλεως τῆς ὁποίας τήν χιλιετηρίδα ἑορτάζομε μέ πᾶσαν ἐπισημότητα σήμερα. Καί δέν εἶναι οὔτε μικρό, οὔτε λίγο τό διάστημα 1000 ὅλων ἐτῶν ζωῆς, μιᾶς ὀρεινῆς Μονῆς, πού δέν πέρασε ἀπαρατήρητη γιά τό ἔθνος καί τό λαό μας, ἀλλά ἄρδευσε πνευματικά τό γεώργιο τῆς ὀρθοδόξου Ἑλλάδος καί ἐπότισε τίς ψυχές τῶν πιστῶν, διαφυλάξασα μέσα σ' αὐτές τά ζώπυρα τῆς πίστεως, τῆς ἐλευθερίας, τῆς γλώσσης καί ὅλων τῶν ὑπαρκτικῶν στοιχείων τῆς ὀντότητός μας. Διότι ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε μέσα στά μοναστήρια δέν καλλιεργήθηκε μόνον ἡ ὀρθόδοξη πίστη καί εὐσέβεια, ἀλλά καί τά στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας μας, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία στόν τόπο μας ἐκένωσεν ἑαυτήν ὑπέρ τῶν ἐθνικῶν μας ἐπιδιώξεων καί τά μοναστήρια μᾶς προσέφεραν στούς ἐθνικούς μας ἀγῶνες ὄχι μόνον ὑλικά καί χρήματα, ἀλλά καί ἔμψυχα πεπυρακτωμένα στελέχη, πού μέ τό Σταυρό στό ἕνα χέρι καί τό καρυοφίλι στό ἄλλο, ἐθυσίασαν καί τή ζωή τους ἀκόμη χάριν τῆς εὐημερίας καί ἐλευθερίας τοῦ λαοῦ. Καί παράλληλα οἱ Μονές μας διεφύλαξαν τή γλῶσσα μας, τήν ἱστορία καί τήν παράδοσή μας, τή γνώση καί τίς ἐπιστῆμες μας, καί ἀνεδείχθησαν ὄντως τά κατ' ἐξοχήν προπύργιά μας ἔναντι τῶν πάσης φύσεως ἐπιβούλων τῆς ἀνεξαρτησίας μας. Ἔτσι ἐξηγεῖται καί τό μένος ὅλων τῶν κατακτητῶν μας ὀθωμανῶν, φράγκων, γερμανῶν, βουλγάρων, ἰταλῶν καί ἄλλων μέ τό ὁποῖο κατέκαυσαν καί ἀνετίναξαν καί κατέστρεψαν τίς περισσότερες μονές μας, ὅταν διεπίστωσαν ὅτι μέσα σ' αὐτές ἐκαλλιεργεῖτο τό ἐλεύθερο φρόνημα, ἀλλά καί ἐφυλλάσσοντο πολεμοφόδια καί ὑλικό πολέμου, ἐνῶ ἐκεῖ ἐκρύπτοντο καί καταδιωκόμενοι πατριῶτες καί φιλέλληνες γιά νά γλυτώσουν ἀπό τή μανία τῶν εἰσβολέων.
Ποιός μπορεῖ τάχα νά ἐξαντλήσει σέ μιά ἁπλῆ ἐπετειακή ὁμιλία τήν ὅλη συμβολή τῶν Μονῶν καί μοναχῶν μας στή διαφύλαξη τῆς πίστεως ἀμόλυντης, καί τῆς πατρίδος ἐλεύθερης; Κατηγορούμεθα ἐνίοτε ἀπό τούς Νεορθοδόξους τῶν ἡμερῶν μας ὅτι ὑπετάξαμε στό ἐθνικό συμφέρον τήν οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας.Οὐδέν τούτου ψευδέστερον. Ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε ξεπέρασε τό μέτρο καί οὐδέποτε ἐπέτρεψε τό ἀξιόχρεω ἐνδιαφέρον της δια τήν " ἐνεγκοῦσαν καί θρεψαμένην "δηλ. τήν Πατρίδα, νά ὑπερβῆ καί νά ἐπικαλύψει τήν ἀγάπη πού ὡς χριστιανοί ὀφείλουμε πρός ὅλους καί νά ἐξελιχθῆ σέ παθολογικό ἐθνικισμό, πού μισεῖ τόν ἕτερο καί ἐπιζητεῖ τήν ἐξόντωσή του. Οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία εὐλόγησε πολέμους ἐπιθετικούς καί ἀδίκους, εἰ μόνον ἐκείνους πού ἀπέβλεπαν στήν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας. Καί οὐδέποτε ἀνέχθηκε ἤ ἐδίδαξε τά παιδιά της νά συμπεριφερθοῦν καί πρός δεδηλωμένους ἀκόμη ἐχθρούς μέ σκληρότητα καί ἀπανθρωπιά. Ἐάν δέ στήν ἱστορία μας εἶναι καταγεγραμμένα περιστατικά μεγαλωσύνης, ἐπιείκειας καί συγγνώμης πρός τούς ἐχθρούς, αὐτά ἀσφαλῶς οφείλονται στήν ἀγαθοποιό ἐπίδραση τῶν εὐαγγελικῶν κηρυγμάτων καί στή μακραίωνη πολιτισμική παράδοσή μας. Εἴμεθα καί δικαιούμεθα νά εἴμεθα ὑπερήφανοι γιά τήν πίστη μας καί γιά τήν Ἐκκλησία μας, για τή φιλοσοφική μας ἀγωγή καί παιδεία, γιά τά ἐπιτεύγματα τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ μας πνεύματος. Καί δέν χρειάζεται τίποτε ἀπό αὐτά νά ἀλλάξουμε, οὔτε νά μετακινήσουμε. Ἀντιθέτως σήμερα πού συντελοῦνται σέ ὅλο τόν κόσμο κοσμογονικές ἀλλαγές, οἱ λαοί στηρίζονται στήν παράδοσή των καί στίς ρίζες των. Τό ἴδιο ὀφείλουμε κι ἐμεῖς νά πράξωμε, καί τό πράττομε, ἐάν δέν θέλουμε νά ἀφομοιωθιοῦμε, νά ξερριζωθοῦμε καί νά χαθοῦμε ἀπό τό προσκήνιο τῆς ἱστορίας.

Καί αὐτή εἶναι κατά πρῶτον μέν εὐθύνη τῶν κυβερνητῶν μας, οἱ ὁποῖοι χαράσσουν τήν ἐκπαιδευτική πολιτική καί προσδιορίζουν τό περιεχόμενο τῆς μόρφωσης πού δίδεται στά σχολεῖα μας. Εἶναι ἀνάγκη νά γίνουν ἐπειγόντως διορθωτικές κινήσεις, ὥστε ἡ ἐκπαίδευση νά προσλάβει καί πάλιν ἐνισχυμένο τόν ἀνθρωπιστικό της χαρακτῆρα. Ἀλλ' εἶναι καί εὐθύνη τῆς οἰκογένειας, μέσα στήν ὁποία ὁ κάθε νέος ἄνθρωπος προσλαμβάνει τίς πρῶτες ἀρχές τῆς ζωῆς. Ὅλη ἡ κοινωνία πρέπει νά προσανατολισθῆ καί πάλιν πρός τόν Αὐγερινό τῆς σωτηρίας, νά ἀντικρύσει μέ ρεαλισμό τήν κατάσταση καί νά ἀποφασίσει νά στηρίξει τούς νέους μας, πού εἶν' ἀλήθεια ὅτι καί πιστεύουν καί ἐν πολλοῖς πλειοδοτοῦν στήν ἐπιστροφή ὅλων μας στίς πατρογονικές μας ρίζες χωρίς αὐτό νά ἐπηρεάζει τήν πορεία μας πρός τήν πρόοδο καί τόν ἐκσυγχρονισμό. Τέλος μεγάλη εὐθύνη πέφτει στούς ὤμους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, τῶν κληρικῶν καί τῶν μοναχῶν μας.

Ἡ Ἐκκλησία πάντοτε ἔδρασε μέ σωτήριους τρόπους διασώζοντας ψυχές καί σώματα. Εἶναι τώρα καιρός καί πάλιν νά ξανοιχθοῦμε στόν κόσμο, ἀποβάλλοντας τίς φοβίες ἤ τούς θώρακες τῆς αὐτάρκειας. Ὁ κόσμος μᾶς ἔχει ἀνάγκη καί πρέπει νά ξανακάμουμε τό λόγο μας φερέγγυο καί ἀξιόπιστο. Τά ἀνοίγματα πού ἔχουμε ἐγκαινιάσει πρός τήν Εὐρώπη καί πρός τήν Ἀνατολή , δέν εἶναι τυχαῖα. Θεωρῶ ὅτι εἶναι ἱστορική ἐπιταγή τῶν καιρῶν. Δέν εἶναι νοητό σέ ἐποχή πού κρημνίζονται τά τείχη τῆς ἀπομόνωσης καί οἱ λαοί ἐπικοινωνοῦν ἐλεύθερα, ἐμεῖς ἐδῶ νά ἐπιμένουμε ἐν ὀνόματι τῆς παράδοσης νά μένουμε ἔξω καί μακρυά ἀπό τίς ἐξελίξεις, νά ὑψώνουμε τείχη γύρω μας καί νά διαλαλοῦμε τήν αὐτάρκειά μας, ὅπως τό κάνουν δυστυχῶς ἐλάχιστοι αὐτοπροσδιοριζόμενοι ὡς δῆθεν φύλακες τῆς Ὀρθοδοξίας καί εἰσαγγελεῖς τοῦ Θεοῦ γιά τήν τιμωρία τῶν ἁμαρτωλῶν. Οὐδείς ἐξ ἡμῶν θέτει ὑπό ἀμφισβήτησιν ἤ διαπραγμάτευσιν τά δόγματα τῆς Πίστεως. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι γνωστόν ὅτι συμμετέχουσα στούς κατά καιρόν θεολογικούς διαλόγους ἐκπροσωπεῖ στά θέματα αὐτά τήν παραδοσιακήν γραμμήν τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδοξίας. Ἀλλ' αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά μισοῦμε τόν κόσμο πού δέν συμφωνεῖ μαζί μας, ἤ ὅτι πρέπει νά μή ὁμιλοῦμε σέ κανένα ἵνα μή μιανθῶμεν. Ὑπάρχουν θέματα στά ὁποῖα ἐπιδιώκουμε σήμερα τήν συνεργασία μέ ὅλες τίς ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες καί τίς ἄλλες θρησκεῖες ὅπως εἶναι π.χ. τά θέματα τῆς εἰρήνης, τῆς οἰκολογίας, τῆς βιοηθικῆς κλπ. Καί δέν πρέπει νά ἐπιτρέψωμε στούς παρωπιδωμένους ὀρθοδόξους νά μᾶς παρασύρουν στήν ἀπομόνωση, ἔστω κι ἄν γράφουν ἐναντίον μας ἤ μᾶς ὑβρίζουν. Εἶμαι δέ βέβαιος ὅτι καί οἱ μοναχοί μας, πού εἶναι ἀκραιφνεῖς φύλακες τῆς εὐσεβείας καί τῶν δογμάτων, συμφωνοῦν μέ τίς ἀπόψεις αὐτές. Καί λέγω τοῦτο διότι ἔχουν συκοφαντηθῆ ὅτι δῆθεν εἶναι μονόχνωτοι, μονόπλευροι, μονόφθαλμοι, μονομερεῖς καί φανατικοί καί δέν θέλουν οὔτε τήν Καλημέρα τοῦ Θεοῦ νά λέγουν πρός τούς ἑτεροδόξους αἱρετικούς. Καί εἰς τό σημεῖον αὐτό θά ἤθελα νά καταθέσω μίαν εὐχάριστη ἐμπειρία πού εἴχαμε πρό ὀλίγου καιροῦ, ὅταν ὑψηλόβαθμο στέλεχος τοῦ Βατικανοῦ, πού ἐπεσκέφθη τήν Ἑλλάδα, ἐξεδήλωσε ἐπιθυμία νά ἐπισκεφθῆ καί τά Μετέωρα γιά πρώτη φορά στή ζωή του. Εἶχε βέβαια τήν πληροφορίαν ὅτι ἐνδεχομενως θά συναντοῦσε κλῖμα ἐχθρικό. Τόν διαβεβαιώσαμε περί τοῦ ἀντιθέτου, ἀλλά γιά καλό καί γιά κακό ἐνημερώσαμε καί τούς Ἡγουμένους τῶν Μονῶν πού θά ἐπεσκέπτετο τή συνοδεία ἀντιπροσώπου μας. Οἱ Ἡγούμενοι ὄχι μόνον δέν ἠρνήθησαν ἀλλ' ἀντιθέτως ἐξεδήλωσαν τή μεγάλη των χαράν γιά τήν ἐπίσκεψη αὐτή πού ἔγινε μέσα σέ ἀπρόσμενο κλῖμα ἐγκαρδιότητος, φιλκοξενίας, ἀβραμιαίας, καί ἐντυπωσιακῆς οἰκειότητος σέ σημεῖο πού ὁ ξένος δέν ἔπαυε μέχρι νά φύγει γιά τήν χώρα του νά ἐκθειάζι τό εὐρύ πνεῦμα τῶν Ἑλλήνων μοναχῶν γιά τό ὁποῖο ἄλλα εἶχε πληροφορηθῆ καί ἐπίστευε. Τό λέγω αὐτό γιά νά ὑπογραμμίσω πόσον οἱ ἄνθρωποι θέλουν τίς ἐπαφές καί πόσον οἱ μοναχοί μας εἶναι ἄνθρωποι μέ ἀνοικτούς ὁρίζοντες, πού δέν ἐνστερνίζονται κηρύγματα μίσους καί φανατισμοῦ, πού εἶναι δείγματα ἀνασφάλειας καί ἡττοπάθειας, ἀλλ' εἶναι φιλότιμοι, καταδεκτικοί, ἁπλοί καί ἔντιμοι. Διαφορές γνώμης γιά τά θέματα πίστεως καί τάξεως μπορεῖ ὁ καθένας μας νά ἔχει. Ἄλλωστε στήν Ὀρθοδοξία δέν καταφάσκουμε τή διαφωνία, οὔτε τήν ὀξύτητα, οὔτε τήν διάσταση, οὔτε τήν διάσπαση. Ἀρκεῖ ἡ διαφορά γνώμης νά μή κλυδωνίζει τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, νά μήψύχει τήν ἀγάπη, νά μή ὁδηγεῖ σέ ρήξη, νά γίνεται μέ "νοῦν Χριστοῦ". Στήν Ἐκκλησία μας ἰσχύει τό Συνοδικό σύστημα, πού ἐξασφαλίζει τήν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι λήψη ἀποφάσεων καί κινεῖται μέσα στό πνεῦμα τῶν Ἁγίων παραδοσιακῶν Πατέρων. Αὐτό εἶναι ἐγγύηση ὀρθοφροσύνης καί ἐχέγγυο ὀρθοδοξίας. Κλῆρος καί λαός καί μοναχοί καλοῦνται νά συσπειρώνωνται κάθε φορά στήν πνευματική των ἡγεσία καί μέ ἐμπιστοσύνη νά ἀποδέχωνται τά κριτήρια πού ἐκείνη ἑκάστοτε τάσσει γιά τή διαφύλαξη τῆς Παράδοσης καί τήν καθοδήγηση τοῦ λαοῦ μας. Ἡ ὑπακοή σ' αὐτήν εἶναι πηγή σωτηρίας καί ζωῆς, εἶναι δεῖγμα νομιμοφροσύνης, ὅρος σωτηρίας. Ἀπό τούς μοναχούς ὁ σημερινός κόσμος ζητεῖ μιά θεολογικότερη διάσταση τῆς Θεολογίας, αὐτῆς πού εἶναι γραμμένη μέ μιά ζωή πίστεως, ἐλπίδος καί ἀγάπης. Αὐτῆς πού ἀπομακρύνεται ἀπό τή σχολαστική θεώρηση τῶν θείων καί ἀνθρωπίνων πραγμάτων, πού μειώνει καί ἀποξηραίνει τό μυστήριο. Σήμερα ἀποκτοῦμε ἔντονη ἐμπειρία τῆς συνάντησης ὄχι μόνο πιστῶν μέ αἱρετικούς καί ἀλλοπίστους, ἀλλά καί μέ ἀθέους καί ἀγνωστικιστές. Συνειδητοποιοῦμε τόν πολιτιστικό καί θρησκευτικό πλουραρισμό, πού μᾶς ἀναγκάζουν νά δείξουμε πόσο ἡ πίστη μας ἀγκαλιάζει σφικτά ὅλη τή ζωή μας καί μπορεῖ νά ἀλλάξει τίς κοινωνίες καί τίς κουλτοῦρες, τόν κόσμο. Στό ἔργο αὐτό πάντοτε οἱ μοναχοί εἶχαν ἀποφασιστική μετοχή, εἴτε ἦσαν θεολόγοι, εἴτε ὄχι. Γιατί ἡ Θεολογία δέν εἶναι μιά δουλειά γιά τούς εἰδικούς, εἶναι ἡ ἴδια ἡ πίστη πού ζητάει νά κατανοηθεῖ. Ἐκεῖνο πού μᾶς χρειάζεται εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν ἁμαρτωλό καί ἡ ἀπέχθεια πρός τήν ἁμαρτία. Ἔτσι ἦσαν ὅλοι οἱ Πατέρες. Μπορεῖ νά διαφωνοῦν μέ τά πιστεύματα τῶν ἄλλων, τούς δέχονται ὅμως καί τούς φιλοξενοῦν μέ παραδειγματική ταπείνωση καί βαθειά ἐσωτερικότητα. Τό παράδοξο ζῆ στή ζωή ἰδίως τῶν μοναχῶν, ὅπως τό περιγράφει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος: "Ὡ, ξένου θαύματος καί ἀφράστου. Διά πλοῦτον ἄπειρον ὑπάρχω πένης. καί μηδέν ἔχειν, δοκῶ πολύ κατέχων...". Τό ἴδιο ἔγραφε γιά τόν ἑαυτόν του καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος "ὡς μηδέν ἔχοντες καί πάντα κατέχοντες " .

Τά 1000 χρόνια ζωῆς τῆς Μονῆς αὐτῆς μᾶς ἔδωσαν τήν ἀφορμή νά ἀναφερθοῦμε σέ πολύ σημαντικά σύγχρονα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας πού διαπερνοῦν καί τό λαό μας καί τούς μοναχούς μας. Εἶμαι εὐτυχής διότι σήμερα προϊσταμαι τῆς ἐπετειακῆς τελετῆς ταύτης. Καί περισσότερον ὑπερήφανος διότι εἶμαι Προκαθήμενος μιᾶς ζωντανῆς, δυναμικῆς, ἐλεύθερης καί δημιουργικῆς Ἐκκλησίας, πού διαθέτει πλούσιο μοναστηριακό δυναμικό, πού συνεχίζει τήν πλούσια παράδοση τῶν παλαιῶν μοναχῶν, Συγχαίρω τόν Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη Μητροπολίτη Σταγῶν καί Μετεώρων κ. Σεραφείμ καί ἐπαινῶ τούς Ἡγουμένους, τίς Γερόντισσες, τούς μοναχούς καί τίς μοναχές, ὅλο αὐτό τό δυναμικό παρατάξεως Κυρίου. Ὁραματίζομαι τήν προσέλευση στόν μοναχισμό καί ἄλλων νέων ἀνθρώπων μέ τόν πόθο τῆς ἀφιερώσεως, ὥστε νά ἀποκτήσουν ὅλες οἱ μονές μας συγκεκροτημένες Ἀδελφότητες πού θά καλλιεργοῦν τήν πνευματικότητα πού θά κετευθύνουν σωστά τό λαό μας ὑπό τήν εὐθύνη βέβαια καί τίς ὁδηγίες τῶν ἑκασταχοῦ ἁρμοδίων Ποιμεναρχῶν πού ἔχουν ἀπό Θεοῦ τήν εὐθύνη γιά τήν ποιμαντική διακονία. Εὔχομαι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου νά περισκέπει καί νά διαφυλάττει μονές καί μοναχούς μας ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί εἰς τόν τόπον τοῦτον, ἀγρύπνους φρουρούς τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας μας, πελταστές στούς ἀγῶνες γιά ποιότητα ζωῆς, φῶτα καί φάρους ἀκριβούς πνευματικῆς ζωῆς πρός δόξαν Θεοῦ καί πρός ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας.

Προηγούμενη σελίδα