Προηγούμενη σελίδα

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ


Ἐν Ἀθήναις τῇ 17ῃ Αὐγούστου 2007
Πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
ΑΘΗΝΑΣ


Σεβασμιώτατοι
καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
συλλειτουργοί καί συνδιάκονοι τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, χαίρετε εν Κυρίω!
Ὁ τά πάντα λυσιτελῶς οἰκονομῶν καί τό συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων Πανάγαθος Κύριος τῆς ζωῆς ηὐδόκησε φιλανθρώπως, κατά τό θεῖον Αὐτοῦ μέγα ἔλεος, τά καθ' ἡμᾶς, ἐπιτρέψας τήν δοκιμασίαν τῆς ἀσθενείας ἡμῶν, ἧς τό πρῶτον στάδιον διήλθομεν ὲνισχυθέντες ὑπ' Αὐτοῦ. Μέλλομεν δέ καί εἰς τό δεύτερον στάδιον ὑπεισελθεῖν, καθώς ἀνηγγέλθη καί ἐγνώσθη πᾶσιν ὑμῖν καὶ παντί τῷ πληρώματι τῆς καθ' Ἑλλάδα Ἐκκλησίας.

Ὅτε θά ἀναγιγνώσκηται, ἐν τῇ ἐναρκτηρίω Συνεδρία ὑμῶν τῆς 151ης Συνοδικῆς περιόδου τήν 4ην Σεπτεμβρίου 2007, ἡ ἡμετέρα παροῦσα ἐπιστολή, ἡμεῖς θά εὑρισκώμεθα σωματικῶς μέν μακράν ὑμῶν, πνευματικῶς δέ συν ὑμῖν, συναγωνιζόμενοι ἐν τῇ διαποιμάνσει τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἐπιθυμοῦντες, ἵνα ἐπικοινωνήσωμεν μεθ' ὑμῶν ἀπευθύνομεν ὑμῖν τήν παροῦσαν ἐπιστολήν ἡμῶν, καταθέτοντες ἐνώπιον ὑμῶν ὡρισμένας τινάς σκέψεις, ὡς ἡ παροῦσα περίστασις ἐπιβάλλει τοῦτο.

1. Κατά τό διάστημα τῆς πολυημέρου παραμονῆς ἡμῶν πρός θεραπείαν καί ἀποκατάστασιν τῶν λειτουργιῶν τοῦ σώματος ἡμῶν, πεπείσμεθα ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν ἐκάλεσεν ἡμᾶς διά τῆς ταπεινώσεως τῆς ἀσθενείας ἡμῶν, ἵνα δοξάσωμεν Αὐτόν, ὑπομένοντες ἀγογγύστως ἐν καρτερία καί ὑπομονή πᾶσαν θλίψιν, αἵροντες τόν τεθέντα ἐπί τῶν ὤμων ἡμῶν σταυρόν τῆς ἀσθενείας τῆς σαρκός ἡμῶν.

Ἀνταπεκρίθημεν προθύμως εἰς την κλῆσιν Αὐτοῦ, ἵνα ἅρωμεν τόν σταυρόν τοῦτον καί αἵρομεν αὐτόν τῆ Αὐτοῦ θεία χάριτι καί φιλανθρωπία, κατά τό ἀποστολικό λόγιον, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (πρός Ἑβραίους ιβ' 2).
Εὑρισκόμενοι ἐν τῇ μονώσει τοῦ Θεραπευτηρίου, «μόνοι μόνῳ Θεῷ», ἐδεήθημεν «πρός τόν δυνάμενον σώζειν ἡμᾶς ἐκ θανάτου μετά κραυγῆς ἰσχυρᾶς καί δακρύων» (πρός Ἑβραίους ε' 7) καί ἐζητήσαμεν παρά τοῦ διδόντος ἰσχύν τοῖς ἀδυνάτοις τήν βοήθειαν Αὐτοῦ, ἵνα μή συντριβῶμεν ὑπό τῆς ἀσθενείας. Ὁ δέ Κύριος οὐκ ἐγκατέλειψεν ἡμᾶς, ἀλλ' ἐστήριξεν ἡμᾶς διά πολλῶν, περί ὧν οὐκ ἔστι λέγειν κατά μέρος. Ὑπέρ τούτων ἁπάντων εὐχαριστοῦμεν Αὐτόν, ὅτι ἐμεγάλυνε τό ἔλεος Αὐτοῦ ἐφ' ἡμᾶς.

Πρός παράκλησιν καί παρηγορίαν ἡμῶν, κατά τό ἐν λόγω διάστημα, διά ποικίλων ἐνεργειῶν ἐξεδηλώθησαν πρός τό πρόσωπον ἡμῶν πανδήμως ἡ ἀγάπη, ὁ σεβασμός, ἡ τιμή καί ἡ συμπάθεια πάντων, ἤτοι τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῶν Σεβασμιωτάτων ἀδελφῶν τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας ἡμῶν καί πολλῶν ἄλλων Ἱεραρχῶν ἐξ ἑτέρων ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν, τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, τῶν Μοναχῶν καί τῶν Πιστῶν, ἐν οἷς προεξῆρχον οἱ ἄρχοντες τῆς ποικίλης ἡγεσίας τῆς Πατρίδος ἡμῶν.

Πάντας εὐχαριστοῦμεν ἀξιοχρέως καί ἐν εὐγνωμοσύνη παρακαλοῦμεν τόν Πανάγαθον Κύριον, ἵνα διατηρῆ πάντας ὑμᾶς καί αὐτούς ἐν ὑγιεία ἀμφιλαφεί καί χαρίζηται δαψιλῶς πάντα τά πρός σωτηρίαν αἰτήματα πάντων, ὑμῶν τε καί αὐτῶν.

Ἐνισχυθέντες ὑπό τῆς πανσθενουργοῦ «ἐξ ὕψους δυνάμεως» (πρβλ. Λουκᾶ κδ' 49), ἀνεχωρήσαμεν διά τήν ἀλλοδαπήν, διά νά διατρέξωμεν τό ὑπόλοιπον στάδιον τῆς δοκιμασίας ἡμῶν, ἐφωδιασμένοι περαιτέρω διά τῶν εὐχῶν καί προσευχῶν ὑμῶν καί παντός τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ
.
2. Ἀναλογιζόμενοι, ὡς εἰκός, ὅτι δέν θά εὑρισκώμεθα ὅπου ὁ Κύριος, ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἔταξεν τήν ἡμετέραν Ἐλαχιστότητα, ἵνα μεριμνῶμεν κατά τήν ἀναλογοῦσαν ἡμῖν εὐθύνην τῆς ἐν κόσμω καί ἐν ἱστορία πορείας τῆς καθ' Ἑλλάδα Ἐκκλησίας, ἀναμιμνησκόμεθα τῶν λόγων τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου και τῆς καθ' Ἑλλάδα Ἐκκλησίας θεμελιωτοῦ, οὕς πρός τούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου εἶπεν καί ἐπαναλαμβάνoμεν προσαρμόζοντες αὐτούς καταλλήλως.

Ὑμεῖς ἐπίστασθε ἀπό τῆς πρώτης ἡμέρας, ἀφ' ἧς ἐπέβημεν εἰς τήν ἀρχιεπισκοπικήν διακονίαν, ὅτι μεθ' ὑμῶν τόν πάντα χρόνον ἐγενόμεθα δουλεύοντες τῷ Κυρίῳ μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πολλῶν δακρύων καί πειρασμῶν ἐκ τῶν συμβάντων ἡμῖν ἐν ταῖς ποικίλαις ἐπιβουλαῖς, ὅτι οὐδέν τῶν συμφερόντων τῇ Ἐκκλησία παρεβλέψαμεν τοῦ μή ἀναγγεῖλαι ὑμῖν καί μεριμνῆσαι τά δέοντα, ἄριστά τε καί συμφέροντα (πρβλ. Πράξεων κ' 18-22).

Καί νῦν ἰδού ἡμεῖς δεδεμένοι τῷ πνεύματι πορευόμεθα εἰς τήν ἀλλοδαπήν τά ἐν αὐτῇ μέλλοντα περί ἡμῶν συμβαίνειν μή εἰδότες, ἀλλ' οὐδενός λόγου ποιούμεθα περί αὐτῶν, εἰ μή μόνον τοῦ εἰς τό θεῖον θέλημα ὑποταγῆναι καί τόν δρόμον ἡμῶν μετά χαρᾶς καί τήν διακονίαν, ἥν ἐλάβομεν παρά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τελειῶσαι (πρβλ. Πράξεων κ' 23-24).

3. Διαθέτετε οὖν, ἀδελφοί, ἅπαντες καί θεῖον ζῆλον καί ἀγάπην διά τήν Ἐκκλησίαν ἡμῶν. Κοσμεῖσθε ὑπό ποιμαντικῆς συνέσεως καί σοφίας Θεοῦ, ἵνα οἰκοδομήσητε τήν Ἐκκλησίαν, καί κατά τήν ἀπουσίαν ἡμῶν, μετά θείας ἐπιστήμης.
Πεπoίθαμεν ὅτι δύνασθε, ἵνα ἀνταποκριθῆτε ὡς πάντοτε καί ἐν ταῖς παρούσαις ἀνάγκαις τῶν καιρῶν, διαχειριζόμενοι ἐν ἑνότητι καί ὁμoνoία τάς ἀχθησομένας ἐνώπιον ὑμῶν ὑποθέσεις τῆς Ἐκκλησίας, διευθετοῦντες διά τῆς πλουσίας ἐμπειρίας ὑμῶν τά συμβησόμενα, φυλάσσοντες τήν ἑνότητα τῆς εἰς Χριστόν πίστεως, τηροῦντες τήν ἐν ἀγάπη καί φιλαδελφία κοινωνίαν τῶν ἀδελφῶν, φρουροῦντες ἐν εἰρήνη τάς ψυχάς τῶν πιστῶν, οἰκοδομοῦντες τήν Έκκλησίαν διά τῆς χάριτος Αὐτοῦ.

«Καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τάς καρδίας ὑμῶν καί τά νοήματα ἡμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (πρός Φιλιππησίους δ' 7).

«Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς ἀδελφοί διά τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί διά τῆς ἀγάπης τοῦ Πνεύματος συναγωνίσασθαί μοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπέρ ἐμοῦ πρός τόν Θεόν» (πρός Ρωμαίους ιε' 30).

Ἔρρωσθε κατ' ἄμφω πάντες.

Ἀγαπητός ἐν Χριστῷ Ἀδελφός

† ὁ Ἀθηνῶν Χριστόδουλος, πρόεδρος

Προηγούμενη σελίδα