|
«Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΛΟΝ
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
ΑΝΑΒΙΩΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΝΙΣΣΩΝ»
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΑΛΚΙΔΟΣ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Εἰσήγησις ἐνώπιον τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
τήν 8ην Ὀκτωβρίου 2004.
ΧΑΛΚΙΔΑ 2004
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μετά πολλῆς συστολῆς ἀνέρχομαι σήμερον, τάς βαθμίδας τοῦ ἱεροῦ τούτου βήματος, Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα καί Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς καί μετά δέους ἵσταμαι ἐνώπιόν Σας, προκειμένου νά προσφέρω εἰς τήν ἀγάπην Σας στοιχεῖα τινα τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί πενιχράς σκέψεις περί τοῦ σπουδαιοτάτου θέματος, τό ὁποῖον μοῦ ἀνετέθη καί ἔχει τίτλον: «Ὁ ρόλος τῶν γυναικῶν εἰς τόν ὅλον ὀργανισμόν τῆς Ἐκκλησίας - Ἀναβίωσις τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν».
Ἐν πρώτοις, ὀφειλετικῶς εὐχαριστῶ τόν τά κατ’ ἐμέ πάντοτε ἀγαπητικῶς οἰκονομοῦντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Εὐγνωμοσύνην ἐκφράζω καί πρός τόν Μακαριώτατον Πρόεδρον τῶν Συνοδικῶν Σωμάτων, Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Χριστόδουλον καί τά μέλη τῆς παρελθούσης Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι ὑπερβαλλόντως καί παρ’ ἀξίαν μέ ἐτίμησαν, διά τῆς ἀναθέσεως αὐτῆς τῆς εἰσηγήσεως, ἀλλά καί ὅλους Ὑμᾶς, τό τετιμημένον καί ἅγιον Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, τό συγκροτούμενον ὑπό πολιῶν καί ἐμπειροτάτων ποιμένων, διά τήν ἰδιαιτέραν πατρικήν στοργήν μέ τήν ὁποίαν ὑποδέχεσθε τούς νεωτέρους Ἀρχιερεῖς καί ἐμέ τόν οὐτιδανόν.
Ὡς ἐλάχιστος ἐγώ, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκην νά διαβεβαιώσω ὅλους Ὑμᾶς, Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι, ὅτι ἐκ τῆς πρός Ὑμᾶς ὀφειλομένης ὑπακοῆς καί μόνον ἐτόλμησα νά ἀναλάβω αὐτήν τήν διακονίαν, περί τῆς ἐπιτυχοῦς διεξαγωγῆς τῆς ὁποίας ἐπικαλοῦμαι τάς ἁγίας εὐχάς Σας. Πρός τόν Μακαριώτατον, ἀλλά καί εἰς τόν κάθε ἕνα Ἀρχιερέα προσωπικῶς, μετά συντετριμμένης καρδίας, ἀπευθύνω τήν ἱκεσίαν «εὔξαι ὑπέρ ἐμοῦ Δέσποτα Ἅγιε».[1]
Ὡς ἀντίδωρον δέ, ἐπιτρέψατέ μου, παρακαλῶ, αὐτήν τήν ταπεινήν μου ἐργασίαν νά τήν ἀφιερώσω εἰς τάς μητέρας πάντων ἡμῶν, εἴτε εὑρίσκονται ἐν τῇ θριαμβευούση, εἴτε ἐν τῇ στρατευομένῃ Ἐκκλησίᾳ, αἱ ὁποῖαι, ὡς χριστιαναί γυναῖκες, πολλά, τά πάντα προσέφερον διά τήν οἰκοδομήν ἡμῶν. Αὐτήν τήν εὐγνώμονα ὁμολογίαν κάμει καί ὁ Μέγας Βασίλειος, περί τῆς μητρός καί μάμμης του. «Ἥν ἐκ παιδός ἔλαβον ἔννοιαν περί Θεοῦ παρά τῆς μακαρίας μητρός μου καί τῆς μάμμης μου Μακρίνης, ταύτην αὐξηθεῖσαν ἔσχον ἐμαυτῷ....... Τάς παραδοθείσας μοι παρ’ αὐτῶν ἀρχάς ἐτελείωσα».[2]
Ἡ παροῦσα εἰσήγησις ἔχει ὡς κέντρον της τήν γυναῖκα καί ἐξετάζει τόν ρόλον της εἰς τόν θεοσύστατον καί ἅγιον ὀργανισμόν τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι διαρκῶς τίθενται ἐρωτήματα, εἰς οἰκουμενικάς συζητήσεις, ἀλλά καί ἐντός τῆς ὀρθοδόξου κοινωνίας, σχετικῶς μέ τήν θέσιν τῶν γυναικῶν εἰς τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καί μέ τήν ὕπαρξιν τῆς δυνατότητος νά χειροτονηθοῦν εἰς τήν Ἱερωσύνην. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος ἡ ἐξέτασις τοῦ θέματος, δεδομένης μάλιστα καί τῆς ὑπό γυναικῶν κατακτήσεως πολλῶν καί διακεκριμμένων καί ἐπιζήλων ρόλων εἰς τόν κοινωνικόν στίβον. Ἰδιαιτέρα μνεία γίνεται ἐπίσης καί περί τοῦ παναρχαίου καί ἀποστολικοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν καί ἐκ τῆς διατυπώσεως τοῦ θέματος διαφαίνεται ἡ ἐπιθυμία τῆς ἀναβιώσεως αὐτοῦ, διερευνᾶται ὅμως καί ἡ δυνατότης αὕτη, δεδομένου ὅτι οὗτος ἐπί χρονικόν διάστημα αἰώνων ἠτόνησε.
Θεωρῶ κατ’ ἀρχήν ἀπαραίτητον νά καταθέσω περιληπτικῶς ὀλίγας θεμελιώδεις διδαχάς περί τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καί μάλιστα ὡς σώματος Χριστοῦ καί τοῦτο βεβαίως οὐχί πρός διδασκαλίαν Ὑμῶν, τῶν ἐγκρατῶν ἐκκλησιαστικῶν διδασκάλων, ἀλλά διότι τάς θεωρῶ ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἀρτιότητα τῆς ἐργασίας και ὅσα ἐν συνεχείᾳ περί τῆς ἀξιοποιήσεως τῶν γυναικῶν καί τοῦ θεσμοῦ τῶν διακονισσῶν θά ἀκολουθήσουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. - Προκαταρκτικά τῆς Θείας Λειτουργίας.
2. - Ε.Π. 32,825 & Β. Καλογεροπούλου-Μεταλληνοῦ, «Ἡ γυναίκα στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή», ἐκδ. Ἀρμός, Ἀθήνα 1992, σελ. 80.
|
|