ΕΙΔΗΣΕΙΣ

«Η Χριστιανική πίστις και θεολογία διαθέτει και το αντίδοτον της οικολογικής κρίσεως»

Στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ Καλαμάτας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος αναγορεύτηκε επίτιμος καθηγητής του ιδρύματος.

Η αναγόρευση έγινε στο περιθώριο του συμποσίου με θέμα "Η προστασία του περιβάλλοντος ως πηγή αληθούς ζωής και πρόθεση της αειφόρου ανάπτυξης" παρουσία του υφυπουργού Εξωτερικών Σπύρου Κουβέλη, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου, των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών της Μεσσηνίας και της εκπαιδευτικής κοινότητας του ΤΕΙ.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία του ανέφερε ότι ευχαριστεί για τη μεγάλη τιμή η οποία είπε ότι αντανακλά στο θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου που εργάζεται από αιώνες τώρα στη διαμόρφωση του πανανθρώπινου πολιτισμού. Σημείωσε ότι ο αιώνας που πέρασε υπήρξε ο πιο βίαιος αιώνας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ήταν απεριγράπτου ωμότητας του ανθρώπου απέναντι στο συνάνθρωπο, αλλά και πρωτόγνωρης βαρβαρότητας έναντι του φυσικού περιβάλλοντος. Σημειώνοντας ότι μετά τους δύο αιματηρούς παγκόσμιους πολέμους διεξάγεται σήμερα όπως εγράφη ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος κατά της φύσεως.

Ακόμα και τώρα, που βρισκόμαστε στο χείλος της αβύσσου, δεν συνετιζόμαστε. Δεν αρνούμαστε, ότι η έρευνα και η επιστήμη λύνει προβλήματα, είναι όμως, βέβαιο ότι συντελεί αρνητικά και θετικά. Μέτρο της προόδου είναι ο σεβασμός του ανθρωπίνου προσώπου και όποιος επιδιώκει ανάπτυξη εις βάρος του περιβάλλοντος στρέφεται ενάντια στο ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν υπάρχει βιώσιμη ανάπτυξη που να μην συναρτάται με το σεβασμό του ανθρώπου. Ο ευχαριστιακός πολιτισμός της εκκλησίας είναι αυθεντικός, οικολογικός πολιτισμός.

Ακολουθεί απόσπασμα από την ομιλία που εκφώνησε ο Παναγιώτατος χθες στα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών:

[…] Αλλ' εἰς την σκέψιν πολλών εξ υμών, εκλεκτή ομήγυρις, θα πλανάται ίσως το ερώτημα: ποίαν σχέσιν δύναται να έχη ένας αμιγώς εκκλησιαστικός θεσμός, ως είναι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, το οποίον απέχει σταθερώς πάσης αναμίξεως εις την πολιτικήν, προς το οικολογικόν πρόβλημα; Δεν αποτελεί το θέμα τούτο αρμοδιότητα των κυβερνήσεων, των επιστημόνων και των τεχνοκρατών; Τι δύναται να συνεισφέρη η Εκκλησία εις την αντιμετώπισιν ενός τοιούτου προβλήματος;

Το ερώτημα αυτό δεν είναι δυνατόν να αποδοθή παρά εις έλλειψιν κατανοήσεως τόσον του βαθυτέρου περιεχομένου της οικολογικής κρίσεως όσον και της αποστολής της Εκκλησίας εις τον κόσμον. Επ αὐτοῦ θεωρούμεν αναγκαίον να υπενθυμίσωμεν τα ακόλουθα:

Εν πρώτοις, δεν πρέπει να αγνοήται ούτε να παραβλέπεται το γεγονός ότι η οικολογική κρίσις είναι εις την ουσίαν της και εις την γενεσιουργόν αιτίαν της κρίσις πνευματική και ηθική. Υπάρχει μάλιστα και η άποψις ότι υπεύθυνος δια την εμφάνισιν της οικολογικής κρίσεως ιστορικώς είναι ο Χριστιανισμός, όπως αυτός εξεφράσθη κυρίως εις την Δύσιν δια της αναδείξεως του ανθρώπου εις κυρίαρχον της φύσεως. Την γνώμην αυτήν διετύπωσε πρώτος ο Αμερικανός ιστορικός Lynn White εις το περιοδικόν Science το 1967, αποτελεί δε έκτοτε κοινώς αποδεκτήν θέσιν των ασχολουμένων περί την ιστορίαν του οικολογικού προβλήματος. Κατά την άποψιν αυτήν, η Δυτική Εκκλησία και Θεολογία, χρησιμοποιούσαι την βιβλικήν ρήσιν της εντολής του Θεού προς τους πρωτοπλάστους: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε της γης» (Γεν. 1, 28), παρώτρυναν τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν την φύσιν ως κυρίαρχοι και εξουσιασταί μέχρι τοιούτου σημείου ώστε δια του Καλβινισμού, τον οποίον, ως γνωστόν, ο Max Weber συνδέει προς την γένεσιν και ανάπτυξιν του καπιταλισμού, η φύσις να υποταγή πλήρως εις την απληστίαν του ανθρώπου δια την αύξησιν και συσσώρευσιν υλικών αγαθών. Ούτω, συντελούντων και άλλων παραγόντων εις την διαμόρφωσιν της Δυτικής Θεολογίας, ως είναι η αντίληψις περί του ανθρώπου ως του μόνου νοήμονος όντος, δυναμένου να μεταχειρίζεται τον υλικόν κόσμον ως οιονεί πρώτην ύλην δια την ικανοποίησιν των αναγκών του, εφθάσαμεν εις την σημερινήν κατάστασιν, εις την οποίαν η φύσις στενάζει κυριολεκτικώς υπό το πέλμα του ανθρώπου.

Εάν, συνεπώς, η θρησκεία υπό την συγκεκριμένην αυτήν μορφήν κατώρθωσε να επηρεάση τόσον βαθέως τον άνθρωπον ώστε να οδηγηθή εις την παρούσαν οικολογικήν κρίσιν, είναι προφανές ότι δύναται να συντελέση και εις την θεραπείαν του κακού, κατά την γνωστήν ρήσιν: «ο τρώσας και ιάσεται». Πράγματι, η Χριστιανική πίστις και θεολογία διαθέτει και το αντίδοτον της οικολογικής κρίσεως, φρονούμεν δε ότι τούτο όλως ιδιαιτέρως ισχύει δια την Ορθόδοξον πίστιν και θεολογίαν. Επ αὐτοῦ αι ακόλουθοι παρατηρήσεις δύνανται να χρησιμεύσουν ως ενδεικτικά στοιχεία της προσφοράς, την οποίαν καλείται να συνεισφέρη η Ορθοδοξία εις την κοινήν προσπάθειαν υπερβάσεως της οικολογικής κρίσεως.

Πρώτιστον στοιχείον, χαρακτηριστικόν της Ορθοδόξου θεολογίας, είναι ότι ο κόσμος, ως δημιουγηθείς υπό του Θεού, και μάλιστα «εκ του μηδενός», αποτελεί κτίσιν και δωρεάν του Θεού προς τον άνθρωπον «εργάζεσθαι και φυλάσσειν αυτόν» (Γεν. 2, 15), επ οὐδενί δε λόγω ιδιοκτησίαν του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι «οικονόμος» και διαχειριστής της κτίσεως και δεν έχει το δικαίωμα να την χρησιμοποιή κατά το δοκούν, πολλώ δε μάλλον να την καταστρέφη. Ο κόσμος, κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας, αποτελεί ενότητα όντων, τα οποία έχουν έκαστον τον ίδιον «λόγον», οι δε «λόγοι των όντων», όπως τους αποκαλεί ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, συνιστούν ενιαίον σύνολον, μίαν αρμονίαν, ένα «κόσμον», όπως προσφυώς δηλώνει ο όρος ούτος. Η κοσμολογία των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας δεν επιτρέπει, συνεπώς, καμμίαν υποτίμησιν του φυσικού κόσμου από τον άνθρωπον. Η λογικότης του ανθρώπου δεν υπονοεί ότι τα άλλα όντα στερούνται «λόγου υπάρξεως». Ως δημιουργήματα του Θεού όλα τα όντα έχουν τον ιδικόν των «λόγον» εντός του Λόγου του Θεού, εν τω οποίω και ενούνται εις μίαν αρμονίαν. Κατ ἄλλους Πατέρας, ως οι Καππαδόκαι και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Θεός δια των ενεργειών Του διαπερνά όλην την κτίσιν, και, κατά συνέπειαν, υπάρχει τι το ιερόν εις όλα τα όντα. Την αντίληψιν αυτήν περί της ιερότητος του υλικού κόσμου ετόνισεν ιδιαιτέρως η Ορθόδοξος Παράδοσις εν συνδυασμώ προς το μυστήριον της θείας ενανθρωπήσεως. Επί της βάσεως αυτής υπεστηρίχθη και η προσκύνησις των ιερών εικόνων, η οποία εδογματίσθη από την Ζ’ Οικουμενικήν Σύνοδον. Ούτως, ο σθεναρός υπέρμαχος των ιερών εικόνων Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τονίζει την ιερότητα της ύλης δια της γνωστής του ρήσεως: «και σέβων ου παύσομαι την ύλην, δι ἧς η σωτηρία μου είργασται», αναφερόμενος ακριβώς εις το γεγονός της ενσαρκώσεως του Χριστού.

Ο σεβασμός, λοιπόν, των ιερών εικόνων, ο οποίος είναι τόσον χαρακτηριστικός της ευλαβείας των Ορθοδόξων, ενέχει τεραστίαν οικολογικήν σπουδαιότητα. Δια των ιερών εικόνων δηλούται σαφώς ότι ο υλικός κόσμος μετέχει εις την ζωήν του ιδίου του Θεού δια του ανθρώπου και του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού. Ο άνθρωπος, ως το κατ' ἐξοχήν λογικόν ον της Δημιουργίας, καλείται να λάβη εις χείρας του τον υλικόν κόσμον και να τον αναπλάση εις ωραιότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει εις την Τέχνην. Το λογικόν του ανθρώπου αναδεικνύεται όχι όταν κατακερματίζη τον υλικόν κόσμον, δια να αντλήση οφέλη εξ αυτού, αλλά κυρίως όταν συνθέτη τα επί μέρους όντα, δια να τα αναδείξη εις «κόσμον», εις κάλλος και ωραιότητα, εγγίζουσαν, κατά το δυνατόν, το «άρρητον κάλλος» του ιδίου του Θεού. Εις μίαν τοιαύτην προσέγγισιν του κόσμου είναι φανερόν ότι δεν δύναται να εισχωρήση καμμία νοοτροπία ευνοούσα την οικολογικήν καταστροφήν.

Την αντίληψιν αυτήν περί ιερότητος του υλικού κόσμου αναδεικνύει η Ορθόδοξος Εκκλησία όλως ιδιαιτέρως και κατ' ἐξοχήν εις την τέλεσιν της Θείας Ευχαριστίας. Δεν είναι τυχαίον ότι οι Ορθόδοξοι Ναοί, ακολουθούντες το πρότυπον του Βυζαντίου, είναι τόσον εις την αρχιτεκτονικήν των όσον και εις την εσωτερικήν των διακόσμησιν υποδείγματα σεβασμού της ύλης και αναδείξεώς της εις έκφανσιν της θείας ωραιότητος. Ατυχώς η σημερινή ναοδομία υπό την επίδρασιν του συγχρόνου πρακτικού πνεύματος, χρησιμοποιεί κατά κόρον υλικά ανθρωπίνης και τεχνολογικής κατασκευής, ενώ η γνησία Ορθόδοξος παράδοσις ελάμβανε την πρώτην ύλην της οικοδομής απ εὐθείας από την φύσιν και εφρόντιζεν ώστε το κτίσμα του ναού να μη επιβάλλεται εις τον φυσικόν περίγυρον, αλλά να συνδέεται προς αυτόν και να τον αναδεικνύη. Και όπως ο Θεός «έκλινεν ουρανούς και κατέβη» γενόμενος άνθρωπος, έτσι και ο ναός σκεπάζει αγαπητικώς τον φυσικόν χώρον. Εν αντιθέσει προς τον γοτθικόν ναόν, ο οποίος τείνει να διασχίση τον ουρανόν, ο Ορθόδοξος ναός απλώνει στοργικώς την αγάπην του Θεού εις όλην την κτίσιν. Εντός δε του ναού «τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», και ακούεται ο ύμνος «εορταζέσθω η κτίσις», δια να δηλωθή και πάλιν κατά τον πανηγυρικώτατον τρόπον η οικολογική συνείδησις της Ορθοδοξίας.

Η συνείδησις αυτή αποκορυφώνεται εις το Ιερόν Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, το οποίον τελείται εις τους ναούς αυτούς. Εκεί κατά την ιεράν στιγμήν του καθαγιασμού των τιμίων Δώρων ο άρτος και ο οίνος, τα δώρα αυτά της υλικής κτίσεως, θα ανυψωθούν δια των χειρών του λειτουργού εκ μέρους όλης της Εκκλησίας, δια να «αναφερθούν», δηλαδή να επιστραφούν πάλιν εις τον δωρητήν Δημιουργόν ως «τα σα εκ των σων», τα οποία προσφέρομεν εις Αυτόν «κατά πάντα και δια πάντα». Αυτή είναι η κατ ἐξοχήν οικολογική στιγμή της Εκκλησίας. Κατ αὐτήν αναγνωρίζεται εν ευχαριστία ότι ο υλικός κόσμος είναι δώρον και όχι δικαίωμα, είναι ιερός και χρήζει σεβασμού, και κυρίως προορίζεται, δια της καθόδου του Αγίου Πνεύματος, να γίνη «σώμα του Χριστού», δια να μοιρασθή και τραφή και ζήση δι αὐτοῦ ο κόσμος. Με τον τρόπον αυτόν η Θεία Ευχαριστία συνδέει την οικολογίαν μετά της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η κτίσις του Θεού δεν ανήκει μόνον εις τον Θεόν, αλλά και εις τους συνανθρώπους μας. Όταν την αναφέρωμεν εις τον Θεόν, επιστρέφει εις ημάς ως δώρον το οποίον όμως οφείλομεν να κοινωνήσωμεν μετά των άλλων! Πλήττεται ούτω εις την ρίζαν του ο ατομισμός, ο οποίος άλλωστε και συντηρεί και συνοδεύει πάντοτε την οικολογικήν κρίσιν.

Τέλος, δέον να υπομνησθή η οικολογική σημασία ενός άλλου στοιχείου της Ορθοδόξου παραδόσεως. Πρόκειται περί της σπουδαιότητος του ασκητικού πνεύματος, το οποίον όλως ιδιαιτέρως εκαλλιέργησεν η Ορθοδοξία. Ο ασκητισμός κακώς εκλαμβάνεται πολλάκις ως στάσις εναντίον της ύλης και του σώματος. Όλως αντιθέτως, οι μεγάλοι ασκηταί προσήγγιζον το σώμα ως ιερόν, ως «ναόν του Αγίου Πνεύματος», κατά την διδασκαλίαν του Αποστόλου Παύλου. Η νηστεία δεν απέβλεπεν εις την ταπείνωσιν του σώματος αλλ εἰς την κάθαρσίν του από το πάθος της φιλαυτίας, το οποίον αποτελεί πηγήν όλων των παθών. Με την νηστείαν δεν καταπολεμείται το σώμα, αλλά η φιλαυτία. Και ποίος θα ηδύνατο να αρνηθή το γεγονός ότι η οικολογική κρίσις συνδέεται αρρήκτως προς τον ευδαιμονισμόν, τον καταναλωτισμόν, την μανίαν συσσωρεύσεως αγαθών; Χωρίς ασκητικόν ήθος δυσκόλως θα ημπορέση ο άνθρωπος να υπερβή την οικολογικήν κρίσιν. Όσην επινοητικότητα και αν επιστρατεύση, ο ευδαιμονισμός θα ορθώνεται εμπόδιον εις την λύσιν του οικολογικού προβλήματος. Τα αγαθά της κτίσεως, δια να ικανοποιήσουν την απληστίαν του ανθρώπου θα πρέπει να αυξάνωνται διαρκώς, πράγμα αδύνατον χωρίς να πιεσθή η φύσις να προσφέρη περισσότερα όσων δύναται η όσων οι φυσικοί νόμοι της επιτρέπουν. Η φύσις έχει τα όριά της. Ο άνθρωπος δεν δύναται να τα παραβιάση. Το τίμημα της ύβρεως θα είναι βαρύ, και ήδη καταβάλλεται, ατυχώς δε θα καταβληθή και από τας επομένας γενεάς, αι οποίαι δεν ευθύνονται δια την ύβριν.

Κορυφή σελίδας

“Όταν ο Θεός πεθαίνει”

Οι Εκδόσεις «Αρμός» παρουσιάζουν το βιβλίο του Αλέξανδρου Κατσιάρα και της Μάρως Βαμβουνάκη «Όταν ο Θεός πεθαίνει», που θα γίνει παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου στις 5.30 το απόγευμα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Βυζαντινού Μουσείου.

Πρόκειται για μια συνάντηση προσωπικής αγωνίας καμωμένη από απαντήσεις που δίνει ο Αλέξανδρος Κατσιάρας σε ερωτήσεις της Μάρως Βαμβουνάκη.

Για την ύπαρξη, τη σχέση, το όρια ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και τον Άλλο, τον Ξένο, την ετερότητα και την κοινωνία, την Εκκλησία, τον Θεό που μας γυρεύει, τον Θεό που σκοτώνουμε, το «κάτι» που μας κάνει όντως να είμαστε.

Για εκείνους που λένε Ναι και είναι Όχι, για εκείνους που λένε Όχι και είναι πιο κοντά στο Ναι, για εκείνους που δεν ικανοποιούνται με το να μένουν χλιαροί, για εκείνους που περιμένουν...

Μια κουβέντα αφαιρέσεων και ανατροπών, εφόσον το αληθινό δεν έχει ανάγκη τη δική του προβολή ούτε τη δική μας συνηγορία.

Εφόσον ο ζωντανός Θεός, για ν' αναστηθεί στον καθένα, πάντοτε περιμένει να πεθάνουν οι θεοί, ο θεός που φανταστήκαμε, τα είδωλα, και -το πιο ανώδυνο- το είδωλο των ειδώλων: το Εγώ.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη, ο ποιητής Άγγελος Καλογερόπουλος, ενώ το συντονισμός της εκδήλωσης έχει η Κατερίνα Ακριβοπούλου

Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο: Βασιλίσσης Σοφίας 22, τηλ. 210-72.94.926

Κορυφή σελίδας

Αλληλεγγύη στα θύματα της Αϊτής

Στη χθεσινή συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ο Μακαριώτατος Πρόεδρος κ. Ιερώνυμος ενημέρωσε τους Σεβασμιότατους Συνοδικούς ότι με ενέργειες της Μ.Κ.Ο. «Αλληλεγγύη» και σε συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών και άλλους μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς , συγκεντρώθηκαν και πρόκειται ν’ αποσταλούν την προσεχή Κυριακή 7 Φεβρουαρίου, στην πληγείσα από τον καταστροφικό σεισμό Αϊτή, 22 τόνοι ανθρωπιστικής βοήθειας. Θ’ αποσταλούν φαρμακευτικό υλικό, ρύζι καθώς και σταφίδα που προσέφερε η Ιερά Μητρόπολη Ηλείας, με την φροντίδα του Σεβασμιότατου κ. Γερμανού. Την ανθρωπιστική βοήθεια θα συνοδεύσουν ο Υφυπουργός Εξωτερικών κ. Σπυρίδων Κουβέλης, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μεξικού κ. Αθηναγόρας, και ο Γενικός Διευθυντής της Μ.Κ.Ο. «Αλληλεγγύη», κ. Κωστής Δήμτσας.

Αξίζει να σημειώσουμε πως ο κ. Δήμτσας ενημέρωσε χθες στην πρεσβευτική κατοικία τον Αμερικανό Πρέσβη κ. Daniel V. Speckhard για το έργο της Αλληλεγγύης στον ξενώνα «Στοργή», καθώς και για το πρόγραμμα «Η Εκκλησία στους δρόμους» που γίνεται σε συνεργασία με την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Ο Διευθυντής της Αλληλεγγύης παρουσίασε σειρά προτάσεων στον Αμερικανό Πρέσβη, προκειμένου να υπάρξει ένας ευρύτερος συντονισμός δράσεων κι από την πλευρά του ο κ. Speckhard απεδέχθη πρόταση να επισκεφθεί άμεσα με τη σύζυγό του τόσο τον ξενώνα όσο και τα συσσίτια στο κέντρο της Αθήνας.

Ανάμεσα σε άλλα, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενέκρινε ακόμη την διοργάνωση του εορτασμού της «Εβδομάδος Εξωτερικής Ιεραποστολής» από 21 έως 27 Φεβρουαρίου 2010, για την προβολή και ενίσχυση του ιεραποστολικού έργου, κατόπιν προτάσεως της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Κορυφή σελίδας

Αναπαλαιώνεται ιστορικός ναός στη Σμύρνη κι αποκαλύπτει νέες εικόνες

Σε πολιτιστικό κέντρο μετατρέπεται ο ναός του ΄Αη – Βούκλα της Σμύρνης. Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Βουκόλου, η μόνη που διασώθηκε από την πυρκαγιά της Σμύρνης το 1922, μετά από εργασίες αναπαλαίωσης θα ανοίξει ως πολιτιστικό κέντρο.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Δήμου, στην εκκλησία του Αγίου Βουκόλου, η οποία χτίστηκε το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, κάτω από τα επιχρίσματα που υπήρχαν, αποκαλύφθηκαν οι εικόνες του Χριστού και των Αρχαγγέλων. Στην εικόνα ο Χριστός εμφανίζεται με το δεξί χέρι να ευλογεί και στο αριστερό να κρατά Ευαγγέλιο.

Η Εκκλησία του Αγίου Βουκόλου χτίστηκε από τη ρωμαίικη ορθόδοξη κοινότητα Σμύρνης το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Το οικοδόμημα, με εντολή του Κεμάλ, μετατράπηκε σε Μουσείο για την έκθεση των παλαιών έργων που υπήρχαν στη Σμύρνη και στην περιφέρειά της. Αργότερα, από το Υπουργείο Πολιτισμού διατέθηκε ως χώρος πρόβας για το λυρικό θέατρο. Εντός της περιόδου αυτής μετά από πυρκαγιά το κτήριο εκκενώθηκε και εγκαταλελειμμένο έφτασε μέχρι τις μέρες μας.

Η αναπαλαίωση αναμένεται να ολοκληρωθεί έως το τέλος του 2010.

Κορυφή σελίδας

ΧΟΡΗΓΟΙ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟΥ