Πρός
Τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξον Ἑλληνικόν Λαόν.
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά χάρις ὑμῖν εἴη παρά θεοῦ Κυρίου Παντοκρότορος.
"Τό φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον" (Ἰω. 3,19). Ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Κύριος ἡμῶν, ἐπί εἴκοσιν αἰῶνας σκορπίζει τό πλούσιον καί θερμουργόν καί ζωογόνον φῶς Του ἐπί πάντας τούς ἀνθρώπους. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως "ἠγάπησαν μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς". Ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου παραμένει τρεπτή, ὡς καί πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου 'Ιησοῦ Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον, καί τοῦτο σημαίνει ὅτι δύναται οὗτος νά ἀρνηθῆ τό φῶς καί νά προτιμήση τό σκότος. Ὁ πρῶτος, ὅστις ἐτράπη πρός τό κακόν εἶναι ὁ διάβολος, γενόμενος οὕτω "ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην" (Ἀποκ. 12, 8), "ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους", κατά τόν 'Απόστολον Παῦλον (Ἐφεσ. 6,12). Ὑπάρχει, λοιπόν, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προκαλεῖ διά παντός τρόπου τήν προαίρεσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί οἱ μεθοδεύσεις τοῦ Σατανᾶ, εἰς τάς ὁποίας συγκαταλέγονται καί πᾶσαι αἱ μορφαί τοῦ ἀποκρυφισμοῦ.
Εἰς τήν πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἤδη ἀπό τῆς ἐποχῆς τῶν Ἀποστόλων, ὑπάρχουν καί τά δύο, δηλαδή ἡ ἀποστασία ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν κοινωνίαν ἀγάπης μετά τοῦ Δημιουργοῦ του. Ἑπομένως ἡ ἀποστασία δέν ὀφείλεται εἰς τήν φύσιν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά εἰς τήν προαίρεσιν αὐτοῦ· εἶναι καρπός ἐλευθέρας ἐπιλογῆς. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἀπαντήση ἐλευθέρως μέ τήν ἰδική του ἀγάπην εἰς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ, τότε λαμβάνει τήν σφραγῖδα τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἰδιοκτησία Του καί δέν πλησιάζει αὐτόν πλέον ὁ Διάβολος. Ἐάν ὅμως αὐτονομηθῆ, τότε γίνεται "ἀπόδημος τῆς Αὐτοῦ χάριτος", δημιουργοῦνται ἐντός αὐτοῦ τρομακτικά ὑπαρξιακά κενά καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται εὐάλωτος εἰς τάς μεθοδίας τοῦ Διαβόλου. Διά τοῦτο καί εἰς τήν πλεκτάνην του ἐμπλέκονται κατά καιρούς καί παρασύρονται ὄχι μόνον ἀμαθεῖς, ἀλλά καί ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι λογίζονται ὡς κατέχοντες πᾶσαν τήν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου.
Ἡ Ἁγία Γραφή ποιεῖται διάκρισιν μεταξύ "τῆς σοφίας τῆς ἄνωθεν κατερχομένης" καί αὐτῆς, τήν ὁποίαν χαρακτηρίζει "ἐπίγειον, ψυχικήν, δαιμονιώδη" (Ἰακ. 3,15). Πρόκειται διά τήν ἀνθρωπίνην ἐκείνην σοφίαν, διανοητικῆς τάξεως, ἡ ὁποία εἶναι κεχωρισμένη ἀπό τῆς ἀγάπης καί ἔχει αὐτονομηθῆ καί ἀπολυτοποιηθῆ.
Τά γεγονότα τῶν τελευταίων ἡμερῶν ἀποδεικνύουν τάς καταστροφικάς συνεπείας αὐτῆς τῆς αὐτονομήσεως τῆς ἀνθρωπίνης σοφίας καί τοῦ ἐκκοσμικευμένου πολιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τάς τελευταίας δεκαετίας ἔλαβεν μεσσιανικόν χαρακτῆρα καί ἔγινεν εἶδος "θρησκείας". Ἡ συντριβή αὐτοῦ τοῦ εἰδώλου ὡδήγησε τούς πιστούς του, μικρούς καί μεγάλους, "σοφούς" καί ἐπιστήμονας, εἰς νέας ἀναζητήσεις, αἱ ὁποῖαι ὅταν ἀπορρίπτουν ἐκ τῶν προτέρων τό φῶς, κινοῦνται ἀναγκαστικῶς εἰς τό σκότος, δηλαδή εἰς τόν χῶρον τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς παραθρησκείας.
Ἡ χώρα μας ἐξελίσσεται, ὡς μή ὤφειλε, εἰς μίαν τεραστίαν ἀποκρυφιστικήν ἀγοράν καί εἰς τοῦτο, δυστυχῶς, συμβάλλουν καί τά μέσα ἐνημερώσεως. Ἐξ ἄλλου, ἀπό μέρους πολλῶν ἀποκρυφιστῶν γίνεται ἡ ἀπαράδεκτος διάκρισις μεταξύ τῶν δῆθεν καλῶν καί τῶν κακῶν μορφῶν ἀποκρυφισμοῦ (π.χ. λευκή - μαύρη μαγεία κ.λ.π.).
Ἀσφαλῶς καί ἡ διάκρισις αὐτή ἀποτελεῖ μεθοδίαν τοῦ Διαβόλου. Ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καταδικάζουν ὅλας τάς μορφάς τοῦ ἀποκρυφισοῦ: προλήψεις, δεισιδαιμονίας, πάσης φύσεως μαντείας, ἀστρολογίαν, μεντιουμισμόν, "λευκήν" καί "μαύρην" μαγείαν, νεοσατανισμόν, ὡς καί πᾶσαν μορφήν νεοπαγανισμοῦ, εἰς τόν ὁποῖον ἐντάσσεται καί ἡ πυροβασία.
Τό Δευτερονόμιον καταδικάζει πᾶσαν μορφήν μαντείας καί μαγείας καί χαρακτηρίζει αὐτάς "βδέλυγμα τῷ Θεῷ" (Δευτ. 18, 12). Τόσον ἀποστρέφεται ὁ Θεός τήν ἁμαρτίαν ταύτην, ὥστε ἐπιβάλλει θάνατον διά λιθοβολισμοῦ εἰς τούς μάγους (Λευϊτ. 20, 27). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐχαρακτήρισε τόν Ἐλύμαν, τόν μάγον, ὡς "πλήρη παντός δόλου καί πάσης ραδιουργίας, υἱόν Διαβόλου καί ἐχθρόν πάσης δικαιοσύνης" (Πράξ. 13, 10). Ὁμοίως καί ἡ Ἕκτη Οἰκουμενική Σύνοδος ἀφορίζει τούς ἐμμένοντας ἐν τῇ πλάνῃ ταύτῃ (Κανών 65ος). Καί τό τέλος αὐτῶν "ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρί καί θείῳ" (Ἀποκ. 21, 8).
Ὁ πιστός, εἰς τόν ἀγῶνα αὐτοῦ ἐναντίον τῶν μεθοδεύσεων τοῦ Διαβόλου δέν μένει μόνος. "Ἐνδυναμοῦται, διά τοῦ Κυρίου καί ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ" (Ἐφεσ. 6, 10). Ἐπειδή ἔχει ἐνδυθῆ τήν "πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ" δύναται νά ἀντισταθῆ νικηφόρως "πρός τάς μεθοδίας τοῦ Διαβόλου". Ἡ πάλη τοῦ Χριστιανοῦ κατά τοῦ ἀντιδίκου "οὐκ ἔστιν πάλη πρός αἷμα καί σάρκα ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις" (Ἐφεσ. 6, 12).
Ὁ Διάβολος ὡς "ἀνθρωποκτόνος" καί "ψεύστης καί πατήρ τοῦ ψεύδους" (Ἰω. 8, 44), δέν παύει, λοιπόν, νά περιπατῆ "ὡς λέων ὠρυόμενος ζητῶν τίνα καταπίη" (Α´Πέτρ. 5, 8). Ἡ Σοφία Σειράχ προειδοποιεῖ: "Τέκνον, εἰ προσέχη δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ ἑτοίμασον τήν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν" (Σοφ.Σειρ. 2, 1). Αὐτό ὁ χριστιανός δέν πρέπει νά τό λησμονῆ. Τό δαιμονικόν στοιχεῖον εἶναι μία πραγματικότης καί ὁ πιστός καλεῖται νά μείνη ἄγρυπνος: "Νήψατε! Γρηγορήσατε!" λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ (Α´Πέτρ. 5, 7). Ὡς ἀναφέρεται εὐστόχως ὑπό νεωτέρου θεολόγου: "Ὁ Σατανᾶς χρησιμοποιεῖ πάντοτε τάς αἰσθήσεις μας καί προσπαθεῖ νά γεννήση πάθη διά νά εἰσέλθη καί νά γίνη κυρίαρχος μέσα μας. Δι' αὐτόν τόν λόγον καλεῖται ὁ χριστιανός νά ἀντικρούση τόν ἀντίδικον μέ τήν πλήρη ἐξάρτησιν καί ὑποταγήν εἰς τόν Θεόν. Ἡ ζωή τῆς μετανοίας, τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς ἀσκήσεως ὁδηγεῖ τόν χριστιανόν εἰς τήν ἀπάρνησιν τοῦ ἰδικοῦ του θελήματος καί εἰς τήν υἱοθέτησιν τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Τόν ὁδηγεῖ εἰς τόν θάνατον τοῦ ἑαυτοῦ του καί εἰς τήν ζωήν ἐν Χριστῷ. Ὅποιος θέλει νά ζήση, αὐτός πρέπει πρῶτα νά ἀποθάνη, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θά χάση τήν ζωήν του ἐξ αἰτίας μου, αὐτός θά τήν εὕρη, λέγει χαρακτηριστικῶς ὁ Κύριος (Ματθ. 16,25. 10,39. Μάρκ. 8,35. Λουκ. 9,24. 17,33. Ἰωαν. 12,25) (Ἐφόδιον Ὀρθοδοξίας, σελ. 412).
Διό ἀδελφοί, "ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετή καί εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἅ καί ἐμάθετε καί παρελάβετε καί ἠκούσατε καί εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καί ὁ Θεός τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ' ὑμῶν" (Φιλιπ. 4, 8-9).