|
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας «Οἱ “ἐμπειρίες” στίς αἱρέσεις καί στήν παραθρησκεία» ΙΗ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας (Προκόπι Εὐβοίας, 16-19.10.2006) Οἱ νόθες ἐμπειρίες δέν περιορίζονται μόνο στόν ἐξωχριστιανικό χῶρο. Ἀτυχῶς κάνουν τήν ἐμφάνισή τους καί στόν χῶρο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τέτοιες εἶναι οἱ ἐμπειρίες τῶν ἡγετῶν τῆς παραχριστιανικῆς κινήσεως τῶν Μορμόνων, καί ἡγετῶν καί μελῶν ὁμάδων τοῦ νεοπεντηκοστιανικοῦ κινήματος, ὅπου ἔχουν ἐμπειρίες τάχα κοινωνίας τοῦ ἁγίου Πνεύματος μέ νοσηρές ἄναρθρες κραυγές, πού τίς παρουσιάζουν σάν χάρισμα γλωσσολαλιᾶς, καί ἄλλες ἐμπειρίες, πού θυμίζουν καταστάσεις δαιμονοληψίας. Ἡ σύγχρονη λαχτάρα, κυριολεκτικά λαιμαργία γιά ἐμπειρίες, τόσο χαρακτηριστική στήν ἐποχή μας, πηγάζει ἀπό τόν παθολογικό ἐγωκεντρισμό, αὐτονόητο φυσικό ἀποτέλεσμα τῆς ὑποβάθμισης τῆς πίστεως στόν Χριστό καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ὁδηγεῖ σέ πολλά καί δύσκολα προβλήματα στό χῶρο τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας, πού εἶναι ὁ κύριος χῶρος τῆς ἐν Χριστῷ διαπαιδαγωγήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα στόν χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἔχουμε ποικιλία ἀπό γνήσιες ἐμπειρίες θεϊκές. Οἱ γνήσιες ἐμπειρίες εἶναι ἡ μόνη ὑγιής ἔξοδος ἀπό τά ἀδιέξοδα, στά ὁποῖα ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ὁ ἐγωκεντρισμός του καί οἱ λάθος δρόμοι, ἀτραποί καί μονοπάτια τῆς ποικιλώνυμης πλάνης. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχει χρέος ἀπό τόν Κύριό Της καί κοινό Σωτῆρα ὅλων νά ἀγκαλιάσει μέ στοργή κάθε πλανημένο καί νά τόν ὁδηγήσει νά καταλάβει, ὅτι τό Εὐαγγέλιο, τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, εἶναι τό πιό χαρούμενο μήνυμα στόν κόσμο, ἡ μόνη ἀληθινή διέξοδος ἀπό τά ἀδιέξοδα. Πορίσματα 1) Τούς τελευταίους αἰῶνες ἐπικράτησε στόν χῶρο τῆς Δυτικῆς κυρίως Εὐρώπης ἕνα πνευματικό κίνημα, πού ἀπέρριπτε κάθε θρησκευτικό μεταφυσικό κριτήριο στά θέματα τῆς ζωῆς -ὁ Διαφωτισμός. Οἱ ἀρχές τοῦ Διαφωτισμοῦ ὁδήγησαν τόν κόσμο σέ ἀπολυτοποίηση τοῦ «ὀρθοῦ λόγου» (raison) σέ βαθμό πού κατά κυριολεξία ξέρανε καί στέγνωσε τήν ἐσωτερική ζωή τοῦ ἀνθρώπου. 2) Ὅμως ὁ κόσμος ἀντέδρασε. Πρῶτα μέ τό φιλοσοφικό-κοινωνικό κίνημα τοῦ ρομαντισμοῦ· καί στήν συνέχεια μέ τά ἐπαναστατικά κινήματα. Ἀλλά μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἔπαυσαν καί αὐτά νά ἐνθουσιάζουν. Καί τό κενό πού δημιουργήθηκε στόν ἐσωτερικό κόσμο μας, κατά φυσική συνέπεια, ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀτομικά πλέον, στήν ἐποχή μας, ἀγωνίζεται νά τό καλύψει μέ ὑποκειμενικές προσωπικές του ὁ καθένας ἐμπειρίες. Ἄλλοι μέ σωματικές. Ἄλλοι μέ συναισθηματικές-ἐσωτεριστικές. Ἄλλοι μέ θρησκευτικές· δηλαδή μέ ἐμπειρίες αἰσθήσεων, γιά τίς ὁποῖες δέν χωράει ἀμφισβήτηση, ἀφοῦ μαρτυροῦν ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι οὔτε συναισθήματα, οὔτε μεταφυσικές ἀναζητήσεις, ἀλλά ἐμπειρική πραγματικότητα. 3) Ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ πληθώρα θρησκευτικῶν ἐμπειριῶν δέν μπορεῖ νά χωρέσει «στό ἴδιο καζάνι» καί εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη διάκρισης τῶν γνησίων ἐμπειριῶν ἀπό τίς νόθες τόσο ξεκάθαρα πού νά μήν ὑπάρχουν περιθώρια γιά «γκρίζες ζῶνες» καί ἀμφισβητούμενα ἐδάφη. Τό ἔργο αὐτό τό κάνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος δίδει στόν λαό του τήν πληροφορία ὅτι οἱ θρησκευτικές ἐμπειρίες κατανέμονται σέ δύο κατηγορίες: α) στίς γνήσιες, δηλαδή σέ αἰσθητές ἐμπειρίες τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, στήν ζωή τοῦ λαοῦ Του καί τοῦ κόσμου· καί β) στίς νόθες, δηλαδή σέ ἐμπειρίες ἀπό ψευδεῖς θεούς, ἀπό «θεούς», πού μέ κριτήριο ἀντικειμενικές ἀλήθειες-παρεμβάσεις ἑνός ἄλλου θεοῦ, γίνεται σαφές ὅτι δέν εἶναι «θεοί», ἀλλά ὀντότητες ἑνός κόσμου ὑπεραισθητοῦ, σαφῶς κατώτερες ἀπό τόν μόνο ἀληθινό Θεό. Οἱ ἅγιες Γραφές μας (ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη) τεκμηριώνουν τήν πραγματικότητα τῆς διακρίσεως αὐτῆς. 4) Ὅλες αὐτές οἱ ὄντως ἐντυπωσιακές ἐμπειρίες δέν ἦσαν παρά μαγικές δαιμονικές ἐνέργειες, πού μαρτυροῦν ὅτι πίσω ἀπό αὐτές ἐκρύπτονταν καί κρύπτονται ἀκόμη, σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, στοιχεῖα δαιμονικά. Τοῦτο προκύπτει σαφέστατα, ὄχι μόνο ἀπό τήν μαρτυρία τῶν ἁγίων Γραφῶν, ἀλλά καί τῶν συγγραφέων τῆς ἐποχῆς πού ὁ εἰδωλολατρικός κόσμος κατέρρεε (Ε΄καί ΣΤ΄ αἰῶνες μ. Χ.). 5) Στήν ἐποχή μας καί στόν χῶρο μας τελευταῖα κάνει τήν ἐμφάνισή του καί ὁ ἰνδουϊστικός καί βουδιστικός γκουρουϊσμός, πού ἔρχεται σάν ὑποκατάστατο τῆς μή ζητουμένης παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Προσφέρει σάν λύση ἕναν τάχα δάσκαλο, ἕναν γκουρού, ἕναν ἄνθρωπο, πού μέ βάση μυθολογικές ἀνθρωπολογίες τῶν Ἰνδιῶν πρέπει νά εἶναι μιά νέα ἐνσάρκωση ἤ μετενσάρκωση μιᾶς ἰνδικῆς θεότητας, καί πρέπει νά γίνει δεκτός σάν «ἀπόλυτη αὐθεντία», στήν ὁποία δέν ἐπιτρέπεται καμμία ἐναντίωση, ἀφοῦ εἶναι ὁ μόνος πού δείχνει τό «μονοπάτι-ἀτραπό». Ἡ χριστιανική πίστη δέν ἀποδέχεται ὕπαρξη ἀνθρώπων πού τάχα ἔχουν ἀπό μόνοι τους δυνατότητα ἀνόδου σέ καταστάσεις ὑπερφυσικές. 6) Οἱ νόθες ἐμπειρίες δέν περιορίζονται μόνο στόν ἐξωχριστιανικό χῶρο. Ἀτυχῶς κάνουν τήν ἐμφάνισή τους καί στόν χῶρο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Τέτοιες εἶναι οἱ τάχα ἐμπειρίες τῶν ἡγετῶν τῆς παραχριστιανικῆς κινήσεως τῶν Μορμόνων, καί ἡγετῶν καί μελῶν ὁμάδων τοῦ νεοπεντηκοστιανικοῦ κινήματος, ὅπου ἔχουν ἐμπειρίες τάχα κοινωνίας τοῦ ἁγίου Πνεύματος μέ νοσηρές ἄναρθρες κραυγές, πού τίς παρουσιάζουν σάν χάρισμα γλωσσολαλιᾶς, καί ἄλλες ἐμπειρίες, πού θυμίζουν καταστάσεις δαιμονοληψίας. 7) Μέσα στόν χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἔχουμε ποικιλία ἀπό γνήσιες ἐμπειρίες θεϊκές. Αὐτές εἶναι: α) Ἡ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια. β) Ἡ γλυκύτητα τῆς θείας λατρείας καί τῆς μετανοίας, ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό, ἡ μέθεξη τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ἡ γιά ὅλα ἔνθεη εὐγνωμοσύνη πρός τόν Σωτῆρα καί Δωρεοδότη Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, πού ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε, πέθανε στόν Σταυρό καί ἀναστήθηκε γιά μᾶς, γιά νά μᾶς προσφέρει τήν αἰώνια λύτρωση καί σωτηρία. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Πεντηκοστή, πού βιώνονται μέ τό Βάπτισμα καί τό Χρίσμα καί ὅλα τά Μυστήρια, εἶναι ἐμπειρίες τῆς Χριστιανικῆς Πίστης στήν βίωση τῶν ὁποίων καλεῖ ἡ Ἐκκλησία τά μέλη της. Καί γ) τά χαρίσματα, πού ἔχει δώσει στήν Ἐκκλησία εἰς διακονίαν, ἱερωσύνη, Θεία Εὐχαριστία καί ἡ πάντοτε ἐνεργοῦσα θεία καί ἀκατάλυτη δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Παράλληλα ὅμως, μέσα στόν χῶρο τῆς ἁγίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας προσπαθεῖ ὁ σατανᾶς μέ ποικίλους τρόπους νά παρεισάγει νόθες ἐμπειρίες, μέ στόχο τήν ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Αὐτές εἶναι: Ἡ ἐκκοσμίκευση, ὁ ἀνθρωποκεντρισμός καί οἱ ἐσωτεριστικές τάσεις, πού παρουσιάζουν κάποια νεώτερα πνευματικά βιβλία καί ἀκόμα περισσότερο ἡ ἀποδοχή καί ἄσκηση πρακτικῶν τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν (γιόγκα, διαλογισμός καί ἄλλα), καί τέλος ἡ παρατηρούμενη ἔντονη προσωπολατρία. 8) Τίς νόθες ἐμπειρίες, ἀκόμα καί τίς πιό δυνατές τῆς μαγείας καί τῶν πνευματιστικῶν φαινομένων καί ἄλλων πρακτικῶν, συνήθων στόν μαγικό κόσμο τοῦ παγανισμοῦ-εἰδωλολατρίας, παλαιᾶς καί νέας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τίς ἀπορρίπτει, ἀλλά καί μέ τήν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τίς εὐχές τῶν ἱερέων της καταδεικνύει ὅτι εἶναι δαιμονικές καί τίς καταλύει. 9) Ἐπισημαίνεται, ἀκόμη, ὅτι στήν βίωση νόθων ἐμπειριῶν στρέφονται πολύ εὔκολα πρόσωπα, πού λόγῳ ψυχολογικῶν δομῶν καί ἰδιοσυγκρασίας εἶναι σέ ἰδιαίτερο βαθμό καί ἐπιρρεπῆ σ’ αὐτές καί πιό εὐάλωτα. Καί γι’ αὐτό πρός αὐτούς χρειάζεται πολλή ἀγάπη καί μακροθυμία. 10) Ἡ σύγχρονη λαχτάρα, κυριολεκτικά λαιμαργία γιά ἐμπειρίες, τόσο χαρακτηριστική στήν ἐποχή μας, πηγάζει ἀπό τόν παθολογικό ἐγωκεντρισμό, αὐτονόητο φυσικό ἀποτέλεσμα τῆς ὑποβάθμισης τῆς πίστεως στόν Χριστό καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί ὁδηγεῖ σέ πολλά καί δύσκολα προβλήματα στό χῶρο τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας, πού εἶναι ὀ κύριος χῶρος τῆς ἐν Χριστῷ διαπαιδαγωγήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ γνήσιες ἐμπειρίες εἶναι ἡ μόνη ὑγιής ἔξοδος ἀπό τά ἀδιέξοδα, στά ὁποῖα ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ὁ ἐγωκεντρισμός του καί οἱ λάθος δρόμοι, ἀτραποί καί μονοπάτια τῆς ποικιλώνυμης πλάνης. 11) Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔχει χρέος, ἀπό τόν Κύριό Της καί κοινό Σωτῆρα ὅλων, νά ἀγκαλιάσει μέ στοργή κάθε πλανημένο καί νά τόν ὁδηγήσει νά καταλάβει, ὅτι τό Εὐαγγέλιο, τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας, εἶναι τό πιό χαρούμενο μήνυμα στόν κόσμο, ἡ μόνη ἀληθινή διέξοδος ἀπό τά ἀδιέξοδα.
|
 |
|