|
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων καί Παραθρησκείας Ἡ Αἵρεση στή ζωή τῆς 'Εκκλησίας ΙΣΤ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα Αἱρέσεων και Παραθρησκείας (Προκόπι Εὐβοίας, 1-4.11.2004) Σύμφωνα μέ τήν μέχρι τώρα ἐμπειρία στήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων διαπιστώθηκαν καί καταγράφηκαν ποιμαντικές καί ἐξωποιμαντικές δυσκολίες, ὅπως ἡ μή ἐπαρκής ἐνημέρωση ποιμένων καί πιστῶν, ἡ χρήση ποικίλων προσωπείων ἐκ μέρους τῶν αἱρέσεων καί ὁ κίνδυνος ἐκκοσμικεύσεως τῆς ποιμαντικῆς μας ἀπό μή Ὀρθόδοξα πρότυπα. Ἡ κάθε αἱρετική διδασκαλία ἀπομιμεῖται τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεως στό Χριστό. Γι' αὐτό χρειάζεται νά ἐνημερώνονται οἱ ποιμένες καί οἱ πιστοί, γιά τήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τῶν θυμάτων τῆς πλάνης. Διαπιστώθηκε, ὅτι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν αἱρέσεων καί τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων ἐπικαλοῦνται τό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, πολλές φορές ὅμως ἔξω καί καθ' ὑπέρβαση τῶν ὁρίων, τά ὁποῖα θέτει ἡ σύγχρονη νομοθεσία (Σύνταγμα, Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Μέ ἱκανοποίηση διαπιστώνεται, ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος πιστός λαός, παρά τίς ὑπάρχουσες δυσκολίες, ἀντιστέκεται στήν ποικιλία τῶν μεθοδεύσεων τῶν αἱρέσεων καί γενικά τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, ἐπιβεβαιώνοντας τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία του, πού τόν θέλει φύλακα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Μέ βάση τίς εἰσηγήσεις, συζητήσεις καί προτάσεις τῶν συνέδρων, ἡ Συνδιάσκεψη κατέληξε στά ἑξῆς: ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ 1. Αἵρεση εἶναι τό «ἕτερον εὐαγγέλιον» (Γαλ. α' 6), πού ἐκφράζεται ὡς ἀπόκλιση, νόθευση καί παραχάραξη τῆς «ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς ἁγίοις πίστεως» (Ἰουδ. στ. 3), τῆς ὁποίας φορέας καί ἐκφραστής εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ αἵρεση ἐπιφέρει ἔξοδο ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί διακοπή τῆς θεραπευτικῆς της ἀγωγῆς πού ἀποσκοπεῖ στόν ἁγιασμό καί στήν κατά Χριστόν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. 2. Ἐπισημάνθηκε, ὅτι κύριες αἰτίες ἐξόδου ἀπό τό Ἐκκλησιαστικό σῶμα καί παγιδεύσεως στίς αἱρέσεις εἶναι ἡ οἴηση, ἡ ματαιοδοξία, ἡ ἄγνοια τῶν Ἁγ. Γραφῶν, ἡ ἀνεπαρκής ὀρθόδοξη κατήχηση, γι' αὐτό θά πρέπει νά μήν ἀφήνουμε νά δημιουργοῦνται ποιμαντικά κενά. 3. Ἡ ἐκκλησιαστική παράδοση βλέπει τούς αἱρετικούς ὡς πνευματικῶς νοσοῦντες καί θύματα τοῦ «πνεύματος τῆς πλάνης», πού χρήζουν θεραπείας. 4. Στόχος τῆς ποιμαντικῆς μέριμνας τῶν ἐκκλησιαστικῶν ποιμένων δέν εἶναι καμμία καί κανενός εἴδους ὑποτίμηση τοῦ αἱρετικοῦ, ἀλλά ἡ σ' αὐτόν ὑπόδειξη τῆς πλάνης του καί ἡ μέ σύνεση, διάκριση καί ἀγάπη ἐπανένταξή του στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. 5. Χρειάζεται ἑπομένως προσοχή ἐκ μέρους τῶν ποιμένων, ὥστε ὁ κάθε μετανοῶν καί ἐπιστρέφων ἀπό πλάνη αἱρέσεως νά κατανοεῖ καί νά βιώνει τήν Ἐκκλησία ὀρθά καί ὄχι μέ τόν τρόπο πού εἶχε μάθει νά τήν ζῆ καί νά τήν ἐκφράζει στήν «θρησκευτικότητά» του μέχρι τώρα, μέσα στήν ὀργάνωση. 6. Σύμφωνα μέ τήν μέχρι τώρα ἐμπειρία στήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων διαπιστώθηκαν καί καταγράφηκαν ποιμαντικές καί ἐξωποιμαντικές δυσκολίες, ὅπως ἡ μή ἐπαρκής ἐνημέρωση ποιμένων καί πιστῶν, ἡ χρήση ποικίλων προσωπείων ἐκ μέρους τῶν αἱρέσεων καί ὁ κίνδυνος ἐκκοσμικεύσεως τῆς ποιμαντικῆς μας ἀπό μή Ὀρθόδοξα πρότυπα. 7. Ἡ κάθε αἱρετική διδασκαλία ἀπομιμεῖται τήν Ἀλήθεια τῆς πίστεως στό Χριστό. Γι' αὐτό χρειάζεται νά ἐνημερώνονται οἱ ποιμένες καί οἱ πιστοί, γιά τήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τῶν θυμάτων τῆς πλάνης. 8. Διαπιστώθηκε, ὅτι οἱ ὀπαδοί καί οἱ ἐκπρόσωποι τῶν αἱρέσεων καί γενικά τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων ἐπικαλοῦνται κατά κόρον τό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, πολλές φορές ὅμως ἔξω καί καθ' ὑπέρβαση τῶν ὁρίων, τά ὁποῖα θέτει ἡ σύγχρονη νομοθεσία (Σύνταγμα, Εὐρωπαϊκή Σύμβαση Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων). 9. Παρατηρεῖται τό φαινόμενο ὅτι ὀπαδοί ἤ μέλη αἱρέσεων καί παραθρησκευτικῶν ὁμάδων ἀπαιτοῦν νά συμμετέχουν στά ἐκκλησιαστικά μυστήρια, καί γι' αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά καθορίσει ἡ Ἐκκλησία, μέ βάση τήν Ἱερά της Παράδοση, τή στάση της ἔναντι τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν τῶν ὁμάδων καθώς καί τόν τρόπο ἐπανεντάξεώς τους στούς κόλπους της. 10. Μέ ἱκανοποίηση διαπιστώνεται, ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος πιστός λαός, παρά τίς ὑπάρχουσες δυσκολίες, ἀντιστέκεται στήν ποικιλία τῶν μεθοδεύσεων τῶν αἱρέσεων καί γενικά τῶν παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, ἐπιβεβαιώνοντας τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία του, πού τόν θέλει φύλακα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
|
 |
|