Προσφώνηση πρός τόν Ἐξοχώτατο Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπιο Παυλόπουλο(Κατά τό ἐπίσημο Γεῦμα στό Προεδρικό Μέγαρο πρός τιμήν αὐτοῦ καί τῶν Σεβασμιωτάτων μελῶν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος - Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, 5 Μαρτίου 2017) Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε, Ὅσο καί ἄν οἱ Ἕλληνες ὑφίστανται τό πικρότατον ποτήριον τῆς στερήσεως, ἡ μετοχή μας στήν ἑορτή τοῦ Θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν κοινή τράπεζα ἔχει τό δικό της νόημα σ’ ἕναν τόπο πού εὐλογήθηκε καί ἐσπάρη μέ θαύματα. Ἡ σημερινή ἡμέρα μᾶς ὑπενθυμίζει τή δύναμη πού διαθέτουμε ὡς Ἐκκλησία καί ὡς Ἑλληνισμός νά ὑπερβαίνουμε τά ἀδιέξοδα. Ἡ Ἐκκλησία ὅρισε σοφά τήν ἄρρητη γλώσσα τῶν Εἰκόνων ὡς κριτήριον ὀρθοδοξίας, διότι ἡ εἰκόνα πού ἔχουμε γιά τόν ἄνθρωπο καί τά πράγματα καθορίζει τίς πράξεις καί τίς ἐπιλογές μας. Ἔχουμε ἀνάγκη νά ἐπανεύρουμε τό ἦθος πού γέννησε τήν Εἰκόνα. Κάθε Εἰκόνα καλεῖ σέ συνάντηση μέ τό ἀπεικονιζόμενο πρόσωπο, ἀνάγει «ἐπί τό πρωτότυπον», πέραν τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μέ τό πνευματικό της βάθος, μᾶς συνδέει μέ τή μυστικότερη περιοχή τῆς καρδίας, τόν χῶρο ἐκεῖνο ὅπου χάνει ἤ εὑρίσκει κανείς τήν ψυχή του. Καθημερινά ἀντικρίζουμε πεσμένες εἰκόνες ἀνθρώπων πού δοκιμάζονται καί ἀξιῶν πού καταπατοῦνται. Οἱ κοινωνίες συνήθως περιορίζουν καί σμικρύνουν τόν ἄνθρωπο. Ἡ Ἐκκλησία τόν ἐξυψώνει ἀποκαθιστώντας τήν ἱερότητα τῆς ὑπάρξεώς του. Σέ αὐτή τήν ἐποχή τῆς συγχύσεως καί τῶν ἄκρων, τῶν ἀντιφάσεων καί τῆς σκληρότητος τοῦ πολιτισμοῦ μας, προστρέχουμε στήν ἀξία τῶν Εἰκόνων, στήν καρδιά τῆς θεολογίας καί τήν κοινή αἴσθηση τοῦ ἱεροῦ, ὡς μάρτυρες τῆς ἱερᾶς διακονίας καί τῶν μεγάλων ἀναζητήσεων τῆς ζωῆς. Διότι πορεύεται πρός τά ὑψηλά μόνον ὅποιος πρῶτα τιμήσει καί ἀγαπήσει τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπο. Ἔχοντες πεῖραν τῆς εὐσεβείας πού Σᾶς διακρίνει, εὐχόμεθα ἀκλόνητη ὑγεία παρά Θεοῦ, εὔδρομη συνέχεια καί ἀκμαιότητα δυνάμεων στό βαρυσήμαντο ἔργο Σας. Εἰς ἔνδειξιν εὐχαριστίας γιά τή σημερινή πρόσκληση, ἐπιτρέψτε μου, κύριε Πρόεδρε, νά Σᾶς προσφέρω τήν ἱερή εἰκόνα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐν μέσῳ τοῦ Ἀρείου Πάγου, στήν ἱστορική ἐκείνη συνάντηση πού γεφύρωσε τήν ἀπόσταση πού χώριζε τόν ἀρχαῖο κόσμο ἀπό τή χριστιανική σοφία. |
 |
|