Γιά τό 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο ἁπανταχοῦ Νέων Φλωρινιωτῶν (6 ἕως 8 Αὐγούστου 2010)Ἀγαπητοί μου Νέοι καί Νέες, τέκνα προσφιλῆ τῆς Φλωρίνης καί τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ ἰδιαίτερη χαρά ἐπικοινωνῶ σήμερα μαζί σας καί μοῦ δίνεται ἡ ευκαιρία νά σᾶς καλωσορίσω ὡς «ἀποστόλους ἐκ περάτων συναθροισθέντας» - ἀποστόλους τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέλη τῆς Ἐκκλησίας, καί πολίτες του κόσμου. Θά ἤθελα νά σταθῶ σ' αὐτή τήν οἰκουμενική διάσταση τοῦ Ἑλληνισμοῦ γιατί πολλές φορές ἐμεῖς οἱ κάποτε ἐγκλωβισμένοι στά στενά ὅρια τῆς ἐπικράτειας Ἕλληνες τήν λησμονοῦμε. Οἱ ὁμοεθνεῖς ἀδελφοί μας ἀπ' ὅλον τόν κόσμο δέν εἶναι ἁπλῶς «οἱ Ἕλληνες τῆς διασπορᾶς» ἤ οἱ «ὁμογενεῖς» καί «ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμός», ἀλλά ἀποτελοῦν ἱστορικά τόν ἕνα ἀπό τούς δύο ἄξονες, τίς δύο συνιστῶσες, βάσει τῶν ὁποίων ὑπάρχει, οἰκοδομήθηκε, καί στίς ὁποῖες ὀφείλει διαχρονικά τήν ὕπαρξή του. Αὐτό ἄλλωστε σημαίνει καί Ἑλληνισμός· τόσο τούς Ἕλληνες στήν Ἑλλάδα, ὅσο καί μακριά ἀπό τήν πατρίδα, μέ ὅλο τό εὖρος τοῦ πολιτισμοῦ τους, σέ ὅλη τήν εὐρύτητα καί τήν ἰσχύ του. Ἀνέκαθεν στήν ἱστορία τους οἱ Ἕλληνες παρεπιδημοῦσαν σέ ἄλλους, ξένους τόπους, κομίζοντας τήν ἰδιαίτερη ταυτότητά τους καί ἀφομοιώνοντας καινούργια στοιχεῖα. Ἀπό τήν προϊστορία σχεδόν ἀκόμη, ἱδρύοντας θαλασσοκρατορίες στόν μεσογειακό χῶρο, καί ἀργότερα σέ παγκόσμιο επίπεδο. Ἡ ἐξάπλωση αὐτή δέν εἶχε τόν μετέπειτα δυτικό ἀποικιοκρατικό χαρακτήρα, δηλαδή δέν στηρίχθηκε στήν ἐκμετάλλευση καί τόν ἐπεκτατισμό, ἀλλά οἰκοδομήθηκε ἀρχικά στό ἐμπόριο καί κυρίως στά ἀγαθά τοῦ πολιτισμοῦ, μέ ἕναν τρόπο πού ἔμεινε ἱστορικά χαρακτηριστικός τῶν Ἑλλήνων. Δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ὁ κλασικός πολιτισμός ὀφείλει τήν ὕπαρξή του σ' αὐτό ἀκριβῶς τό πλαίσιο – στήν παρουσία δηλαδή τῶν Ἑλλήνων, μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἀπό τήν κυρίως καί Μεγάλη Ἑλλάδα ὥς τήν Ἰωνία καί τήν Ἀνατολική Μεσόγειο. Στοιχεῖα πού ἔγιναν πλέον ἔκδηλα στόν κόσμο πού μᾶς ἄφησε ὁ Μακεδόνας Ἀλέξανδρος, «μέ τές ἐκτεταμένες ἐπικράτειες, / μέ τήν ποικίλη δρᾶσι τῶν στοχαστικῶν προσαρμογῶν», σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη, πού ὁ ἴδιος ἀποτελεῖ γνήσιο τέκνο καί ἐκφραστή αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί αὐτοῦ τοῦ πνεύματος. Εἶναι δύσκολο νά φανταστοῦμε πῶς θά ἦταν ὁ Χριστιανισμός χωρίς τόν Ἀλέξανδρο. Σ᾿ αὐτά τά πλαίσια ὅπου ἔγινε ἡ θαυμαστή σύζευξη τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν Ἑλληνισμό, καί ἀργότερα ὁδήγησε στόν κατεξοχήν οἰκουμενικό, τόσο ἑλληνικό, ὅσο καί πολυεθνικό (ἤ ἀνοιχτό πρός ἄλλα ἔθνη), χαρακτήρα τοῦ Βυζαντίου. Ἀλλά καί σέ ἐποχές δοκιμασίας, ἡ ἑλληνική διασπορά σέ ὅλη τήν τότε Ὀθωμανική ἐπικράτεια, ἀλλά καί ἐκτός αὐτῆς, πρός τή Δύση, κράτησε ζωντανή καί ἐνεργό τήν ταυτότητα τοῦ Ἕλληνος. Σέ ὅλη αὐτή τήν διαδρομή του ἀνά τούς αἰῶνες, ὅσο καί κατά νεώτερες περιόδους δύσκολες, ἡ γενέτειρά σας, Φλώρινα, ἀποτέλεσε ἱστορικό προπύργιο, ἑστία καί σταθμό γιά τόν Ἑλληνισμό. Ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία μας ἀγκαλιάσε ὅλη τήν Οἰκουμένη, ἀκολουθώντας τίς διαδρομές τοῦ Ἑλληνισμοῦ, «ὡς ἐκ περάτων εἰς πέρατα». Γι' αὐτό τό λόγο, ὅσοι Ἕλληνες ζοῦν σέ ἄλλες χῶρες ἔχουν σημεῖο ἀναφορᾶς τήν ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία τῆς περιοχῆς τους, γιατί ὅποιος ἔχει ζήσει μέ αὐτόν τόν τρόπο νιώθει περισσότερο πατριώτης καί αὐθεντικά ὀρθόδοξος. Πολλοί νέοι Ἕλληνες στίς μέρες μας πού φεύγουν ἀπό τά στενά ὅρια τῆς ἐπικράτειας γιά σπουδές στό Ἐξωτερικό δοκιμάζουν αὐτό τό αἴσθημα. Ὅμως ἀντιστοίχως καί τό συναίσθημα ἐπιστροφῆς στήν πατρῴα γῆ ἤ τόν τόπο καταγωγῆς τοῦ καθενός εἶναι ἐξίσου μοναδικό. Σᾶς εὔχομαι μέ ὅλη μου τήν καρδιά καί μέ πατρική ἀγάπη κάθε ἐπιτυχία στό Συνέδριό σας καί ἀκόμα μεγαλύτερη ἰσχυροποίηση τῶν δεσμῶν καί τῆς ἐπικοινωνίας τόσο τῶν κατοικούντων ὅσο καί τῶν ἀπό παντοῦ συνελθόντων στήν Φλώρινα νέων. † Ο Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ |
 |
|