Προηγούμενη σελίδα

Εν Αθήναις τη 1η Σεπτεμβρίου 2007



Μια μεγάλη δημοσκόπηση ανάμεσα σε νέους 15-27 ετών, η οποία πραγματοποιήθηκε πριν από δυο περίπου χρόνια έδειξε ότι οι μισοί περίπου νέοι δεν πιστεύουν στην Ανάσταση. Μια άλλη έδειξε ότι ένα μεγάλο ποσοστό νέων ανθρώπων ζει χωρίς ξεκάθαρο νόημα ζωής και με την απέλπιδα σκέψη ότι αυτή η κοινωνία δεν πρόκειται να αλλάξει.
Είναι πολύ εύκολο να αντιληφθούμε ότι οι διαπιστώσεις αυτές αποτελούν μια πολύ μεγάλη ήττα για όλους εμάς που έχουμε στα χέρια μας την Αγωγή των παιδιών.
Τι μάθαμε στα παιδιά μας; Μάλλον ελάχιστα για όλα όσα τα αφορούν. Η αγωγή της νεοελληνικής οικογένειας είναι προσανατολισμένη σε ένα εφήμερο άριστα στο σχολείο το οποίο αμφισβητείται για την ικανότητα αξιολόγησης των μαθητών από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς μας. Και από μια επίσης εφήμερη επιτυχία σε ένα Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα η οποία αγνοεί την πραγματική έφεση του μαθητή. Η αγωγή των παιδιών μας ελάχιστη σχέση έχει με τη ψυχή και το σώμα τους. Ενώ μένει μακριά από τη διδασκαλία του Χριστού και των Αγίων Του προτάσσοντας μόνο ότι έχει σχέση το παρόν.
Τα παιδιά μας όμως διψούν από την έλλειψη νοήματος ζωής. Είναι στερημένα από την αποδοχή μας, ενώ αντίθετα εχουν χορτάσει από την απαξίωσή μας και την περιθωριοποίησή τους.
Γύρω τους υπάρχει ένας κόσμος εντελώς αφιλόξενος και βίαιος. Και εκείνα απαντούν με την ίδια βιαιότητα.
Εάν αναρωτηθούμε έχοντας λίγη διάθεση μετανοίας θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι απαιτούμε από τους νέους μας στάσεις ζωής τις οποίες εμείς σε μια μεγάλη πλειοψηφία δεν ζούμε. Αναρωτιόμαστε για την απουσία τους από τους Ι.Ναούς των Ενοριών μας έχοντας παράλληλα κλειστές τις καρδιές μας, τα Νεανικά Κέντρα τα οποία τα χρησιμοποιούμε για πολλές ενοριακές εκδηλώσεις αλλά ελάχιστα σαν αίθουσες συνάντησης νέων, τις ενορίες μας αφιλόξενες ακόμα και στους νεαρούς γονείς οι οποίοι με δυσκολία κατορθώνουν να οδηγήσουν τα παιδιά τους μέχρι το Ναό.
Κληρικοί και λαϊκοί, ως κοινότητα έχουμε την ευθύνη της αγωγής των παιδιών μας η οποία θα μας ζητηθεί ακέραιη από το Θεό.
Η Χριστιανική Αγωγή ασκείται από όλους. Εάν μια ενορία είναι αγαπημένη τότε η αγάπη αυτή διδάσκεται και στα παιδιά ως πραγματικότητα και στάση ζωής. Εάν μια ενορία είναι πραγματική κοινότητα το Ευαγγέλιο διδάσκεται ακόμα και με τα βήματά μας, τη φιλεύσπλαχνη ματιά στον αδελφό μας. Δεν υπάρχει νέος ο οποίος δεν μπορεί να αισθανθεί την ειλικρινή διάθεση των μεγαλυτέρων.
Μια ενορία που ενδιαφέρεται για τους νέους ανθρώπους δεν χρειάζεται άμεσα την Κατηχητική σύναξη γιατί είναι ολόκληρη κατηχητική κοινότητα με κέντρο την Θ.Ευχαριστία.
Για να ασκηθεί η Χριστιανική αγωγή η απαραίτητη προϋπόθεση δεν είναι μια γωνία σε ένα κτίριο αλλά η ειλικρινής αγάπη μας που ανανεώνεται και ριζώνει στη Θ.Ευχαριστία. Αυτή οικοδομεί κυρίως γέφυρες που συνδέουν τους ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να μοιραστούν το χρόνο και τα ενδιαφέροντά τους.
Η Κατήχηση είναι έξοδος από τον εγωϊσμό μας και το πέρασμά μας στη αγάπη του αδελφού. Άγει στο έσχατο νόημα της ζωής: την εν αγάπη και ελευθερία ενότητα με το Θεό, τον άνθρωπο και τη φύση.
Σε ένα κόσμο διασπασμένο οι ιερείς και οι κατηχητές μαθαίνουν τα παιδιά μας ότι η χριστιανική πίστη είναι πράξη, αγώνας για τη ριζική ανακαίνιση του κόσμου, ήθος αυτοπροσφοράς και θυσίας. Ο Χριστιανός δεν υπακούει δουλικά σε εντολές αλλά ζει ελεύθερα και δημιουργικά αυτά που έχει αποδεχθεί ως αλήθεια.
Στις Κατηχητικές συνάξεις τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι το πρόσωπο και η κοινωνία δεν είναι αντίθετες έννοιες αλλά αντίθετα κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. Μαθαίνει ότι «Αγαπώ γι’αυτό υπάρχω». Η πνευματικότητα του πιστού δεν μπορεί να μην εκφράζεται με τη δράση όλων για τη μεταμόρφωση του κόσμου.
Τα παιδιά μας στις Κατηχητικές συνάξεις μαθαίνουν να αγαπούν τη δημιουργία, δεν έχουν απλές οικολογικές ευαισθησίες. Μαθαίνουν ότι είναι υπεύθυνα για την πορεία του περιβάλλοντος. Η δημιουργικότητά τους πρέπει να συνδέεται αγαπητικά με την προάσπισή του.
Στις κατηχητικές συντροφιές τα παιδιά μας μαθαίνουν την αξία κάθε ανθρώπου, την ομορφιά της ετερότητας. «Οι πολλοί θυμίζουν στον ένα την αξία της διαφοράς. το ένα θυμίζει στα πολλά την αξία της ενότητας.
Αγαπητά μου παιδιά,
Στις ενοριακές κατηχητικές συντροφιές κρίνεται το μέλλον των παιδιών μας. Εάν πραγματικά μας ενδιαφέρει η χαρά των παιδιών μας τότε στην Ενορία τους και στις συντροφιές της θα μάθουν να ζουν την εν Χριστώ ζωή η οποία ομορφαίνει ριζικά και ουσιαστικά τη ζωή μας.

Καλή και ευλογημένη χρονιά
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ





ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΣΘΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΜΕΝΟ ΝΕΑΝΙΚΟ ΕΡΓΟ.

Προηγούμενη σελίδα