Μήνυμα Πρωτοχρονιάς 2007 προς την νεολαίαΑγαπητά μου παιδιά, ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΩΝ. Γιατί να γκρεμίζονται τα πνευματικά μας ερείσματα; Γιατί να πλήττονται οι θεσμοί; Γιατί να διαλύεται η οικογένειά μας; Γιατί οι νέοι μας να δοκιμάζουν την πίκρα από την κοινωνική αδικία, την ανεργία, την αναλγησία μας; Γιατί να ευτελίζεται η ανθρώπινη αξία στο πρόσωπο των πτωχών και αδυνάτων; Γιατί το δηλητηριώδες δόγμα «Όλα επιτρέπονται» να καθιστά τη σεξουαλικότητα ασύδοτη και κτηνώδη; Γιατί η βία να προβάλλεται ως λύση των διαφορών και μάλιστα εξησφαλισμένη για τον επιτήδειο χρήστη της; Γιατί αυτό που άλλοτε ονομάζαμε έθνος, σήμερα αναιρείται, ευτελίζεται και κατακερματίζεται; Αύριο στο όνομα ποίου θα κληθούν τα παιδιά μας να πολεμήσουν και να θυσιασθούν; Γιατί η πίστη να χλευάζεται, η Εκκλησία να συκοφαντείται, η παιδεία να υποβαθμίζεται, το σχολείο να αποδυναμώνεται; Γιατί τα παιδιά μας να μαθαίνουν στην αυθαιρεσία, στη βία, στη σεξουαλική παράχρηση; Τελικά γιατί να πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε; Σ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ η απάντηση είναι μία. Η νεοταξική κατάσταση μοιάζει σαν να θέλουμε την καταστροφή μας, την αυτοκτονία μας. Ανεχθήκαμε να διαστρεβλώνεται καθημερινά η ιστορία μας, να αποθαρρύνονται οι αγωνιστές για τη διαφύλαξη της ιστορικής αλήθειας, να παραβιάζονται προκλητικά και ατιμώρητα οι νόμοι, να καταπατούνται επιδεικτικά κανόνες κοινωνικής ηθικής με τη σιωπηρή κάλυψη της καθωσπρέπει κοινωνίας μας. Συναυτουργούμε παθητικά στην αποεθνικοποίηση και αποχριστιανοποίηση της δημόσιας ζωής του τόπου, χωρίς να νοιαζόμαστε για τις φρικτές συνέπειες. Αποτινάζουμε σιγά-σιγά τη μία μετά την άλλη, ως δήθεν αναχρονιστικές, τις βασικές ηθικές μας αρχές, την αιδώ, το σεβασμό του άλλου, το φόβο του Θεού, τη σεμνότητα, την εντιμότητα, την υπευθυνότητα, την έννοια του καθήκοντος, την αγάπη, την ανεκτικότητα, την επιείκεια, τη δικαιοσύνη, τη συγχώρηση. Με ποιές άλλες θα τις αντικαταστήσουμε; Τα προβαλλόμενα υποκατάστατα των ουσιωδών της ζωής είναι εξ ορισμού επουσιώδη. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ αποστρέφεται δύο ευαγγελικές έννοιες, την αμαρτία και τη μετάνοια. Αντιπαρέρχεται τη δεύτερη γιατί δεν θέλει να ξέρει την πρώτη. Όμως κανείς δεν σώζεται από την αμαρτία χωρίς τη μετάνοια. Και αν η αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι η αμαρτία, τότε η λύση του δράματος είναι η μετάνοια. Και δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ποτέ δεν είναι αργά. Έχουμε ήδη φθάσει στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα. Δεν απομένουν περιθώρια αναμονών. Το κακό καλπάζει και απειλεί ως μολυσματική νόσος όλο τον κοινωνικό μας ιστό. Μοιάζει με μεταστατικό καρκίνο απλωμένο παντού. Κι όλα αυτά ενώ μπροστά μας ξανοίγονται νέοι ελπιδοφόροι ορίζοντες για ποιοτική αναβάθμιση της ζωής μας και για ρόλους και πρωτοβουλίες στην περιοχή μας ευεργετικές για εμάς και τα παιδιά μας, για τους γείτονές μας, για την ανθρωπότητα. Θα είναι κρίμα να χάσουμε το τραίνο εξ αιτίας των θανάσιμων λαθών μας. Δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ τα παιδιά μας. Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ από εμάς εξαρτάται να είναι γεμάτος από ευλογίες και χαρές. Αυτό θα συμβή αν, με τη δύναμη του Θεού, υποτάξουμε τα πάθη μας στη νηφάλια θεώρηση των ηθικών προστακτικών. Αν αποβάλουμε από κάθε ενέργειά μας το πρόταγμα της ατομικής ικανοποίησης. Αν δώσουμε τη δέουσα πνευματική αγωγή στα παιδιά μας με βάση τις υπερούσιες ελληνοχριστιανικές μας παραδόσεις. Αν παραστήσουμε τους εαυτούς μας παραδείγματα προς μίμησιν. Και τέλος αν μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας. Χωρίς αυτή την τελευταία διαδικασία κάθαρσης όλα είναι χαμένα. Λοιπόν «Ώρα ήδη ημάς εξ ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ. 13,11). Είθε ο καθένας μας με μία τέτοια αυτοκριτική επίκληση να υποδεχθή το νέο έτος 2007. |
 |
|