Πάσχα 2005Ἀδελφοί μου, Παιδιά μου, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΕΚΠΕΜΠΕΙ Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ εἶναι ἡ νίκη ἐπί τοῦ θανάτου. Τό μήνυμα αὐτό ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν τάση ἀπόδρασης τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ἀπό τόν μεταφυσικό προβληματισμό. Καί τοῦτο γιατί ἡ μεταφυσική γεννᾶ τόν φόβο μπροστά στή δυνατότητα τῆς ἐλευθερίας, στόν πανικό τοῦ κενοῦ. Καί κανένας μας δέν θέλει νά βιώσει τήν αὐτοσυνείδητη ἐμπειρία τῆς διάψευσης. Κάθε μεταφυσική ἀναφορά τοῦ ἀνθρώπου σήμερα χαρακτηρίζεται σάν μάταιη οὐτοπία, ὠμή καπηλεία, γυμνό ἰδεολόγημα. Παρά ταῦτα τό πρόβλημα τοῦ θανάτου κατέχει ὑπαρξιακές διαστάσεις στίς ἀνθρώπινες εὐαισθησίες. Τά ὑποκατάστατα βεβαιοτήτων πού μᾶς περιβάλλουν εἶναι ἀνίκανα νά δώσουν ἀπάντηση στό ἐρώτημα τοῦ θανάτου, ὅπως καί ἡ τυποποιημένη ἐπανάληψη τῶν ἑορταστικῶν σταθερῶν, πού διασώζουν μέσα μας κάποιες καχεκτικές ἀνησυχίες, κάποια πλασματική σιγουριά, ἀνίκανη νά διασώσει τήν προσωπική μοναδικότητα, νά ὁδηγήσει στό ἄθλημα τῆς αὐθυπέρβασης. ΤΟ "ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ" δέν εἶναι μόνο μία θριαμβευτική ἰαχή νίκης. Εἶναι καί "ἡ χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ" πού ἀνέτειλε μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα "θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἄδου τήν καθαίρεσιν". "Ὁ Ἄδης ἐπικράνθη καί γάρ κατηργήθη". Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ "ζωή πολιτεύεται". Μιά ζωή πρῶτα πνευματική καί ὕστερα καί σωματική στήν ἔσχατη ἡμέρα. Ὁ Χριστός μᾶς ἄφησε τό Σῶμα και τό Αἷμα Του, γιά νά τό κοινωνοῦμεν "εἰς ζωήν αἰώνιον". Ὅποιος θέλει νά ἀναστηθῇ δέν ἔχει παρά νά ἐνωθῇ μέ τό Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Τό Σῶμα Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας. Καθένας πού γίνεται μέλος της ζωντανό, ἀποκτᾶ τήν ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως, τῆς ζωοποιήσεως τοῦ θνητοῦ τοῦ σώματος, τῆς διαβάσεως "ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν". Ἡ βεβαιότητα τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν Ἀνάσταση, εἶναι χαρά, εἶναι γιορτή, εἶναι πανηγύρι πού δέν ἐξαντλεῖται στή διασκέδαση. Γιατί στή γιορτή ὁ μετέχων θυμᾶται, ἐνῶ στή διασκέδαση ξεχνᾶ. Ὁ ἕνας θυμᾶται καί φιλοσοφεῖ, μετανοεῖ καί σώζεται. Ὁ ἄλλος ξεχνᾶ καί παραδίδεται στή ραστώνη τῆς ὑαλοχαροῦς χαμοζωῆς. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΝΑ ΞΑΝΑ ΠΕΡΙΟΔΟ βαρβαρότητας. Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν ξεπούλησαν καί τά τελευταῖα ράκη τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Χειμάζεται ἡ κοινωνία ἀπό δέσμες προβλημάτων τῆς καθημερινότητας, πού ἀπαξιώνουν τά πρόσωπα καί ὑποθηκεύουν τό μέλλον. Ἡ πορεία τοῦ κόσμου δέν φαίνεται νά εἶναι ἐλπιδοφόρα. Τά συμφέροντα κυριαρχοῦν βασανιστικά, ἡ ἠλεκτρονική παραεξουσία ἀπειλεῖ τό ἄσυλο τῆς προσωπικῆς ζωῆς. Βιώνουμε τήν ἀποτυχία τοῦ πολιτισμοῦ μας, τό βάσανο τῆς μοναξιᾶς, τή λεηλασία τῶν ψυχικῶν ἀντισωμάτων, τήν καταρράκωση τῆς αὐθεντίας, τήν κατασπίλωση τῶν θεσμῶν. Τί ἀπομένει ἄραγε; Ἀσφαλῶς ὄχι ἡ ἀπόγνωση ἤ ὁ φόβος. Ἀλλά ἡ πίστη καί ἡ συσπείρωση. Πίστη στήν Ἀνάσταση, συσπειρωμένη γύρω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν καθημαγμένη, τήν ταπεινωμένη, καί ὅμως "ἁγίαν καί ἄμωμον". Δέν ἔχομε ἄλλη καταφυγή, οὔτε ἄλλην ἐλπίδα. Αὐτά μᾶς ἐγγυῶνται τή μέθη τῆς ζωῆς, τή σχέση τῆς ἀγάπης. Μοιάζουν "μέ σπάνια φωτεινά σημεῖα - κατά τόν Ἐλύτη - ἀπ' τά ὁποῖα κρέμεται ἡ κλωστή πού μᾶς κρατάει πάνω ἀπό τήν ἄβυσσο". + |
 |
|