Προηγούμενη σελίδα

Θά μποροῦσα νά ἰσχυριστῶ ὅτι ὁ στίχος αὐτός εἶναι ὁ συντομότερος ὁρισμός τοῦ ρόλου τοῦ δασκάλου σέ μία ἐποχή πού ἀναζητεῖ στήν ἀχλύ τῆς εὐδαιμονίας, τόν ἄνθρωπο. Ταυτόχρονα ἀποτελεῖ καί μία ἀπάντηση στό δυσκολότερο πρόβλημα πού καλούνται νά ἐπιλύσουν οἱ κοινωνίες κάθε ἐποχῆς, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν.
Γνωρίζουμε ὅλοι πολύ καλά ὅτι ὁ ἰσχυρότερος πειρασμός τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ὁ εὐδαιμονισμός, ὁ ὁποῖος ἔχει σάν συνέπεια τήν ἀπομόνωση στόν ἑαυτό, τή λήθη, κυρίως τῆς ἐλευθερίας καί τή λατρεία τῆς εὐκολίας. Μεγαλύτερο πρόβλημα ἀποτελεῖ ὄχι τόσο ἡ προσπάθεια διατήρησης τῆς «εὐτυχίας», ὅσο καί ἡ ταύτισή της μέ τόν πολιτισμό μας καί τό ἐπίπεδό ποιότητας τῆς ζωῆς μας. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι αὐτό πού ἀποκαλεῖται πολιτισμός καί γίνεται ἕνας βωμός, στόν ὁποῖον θυσιάζουμε τήν παιδεία τῶν παιδιῶν μας. Οὐσιαστικά τά ἴδια τά παιδιά μας.

Γιά τό λόγο αὐτό ἡ ἀντίσταση σἐ αὐτόν τόν πειρασμό ἀποτελεῖ μία καινούργια πρόκληση γιά ὅλους μας. «Νά φορτίσουμε τήν ἐρημιά», πού προκύπτει καί νά γεννήσουμε τούς ἀνθρώπους. Νά ξεδιψάσουμε τήν δίψα τῶν παιδῶν μας μέ τήν καλλιέργεια τῆς ὕπαρξῆς τους. Νά χορτάσουμε τήν πείνα τους, ὄχι μέ ψωμί ἀποκλειστικά, ὅπως νομίζουν οἱ περισσότεροι, ἀλλά μέ τήν ὀμορφιά τήν ὁποῖα μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριός μας μέ την διδασκαλία Του.

Νά τά παιδαγωγήσουμε καί ὄχι νά στοχεύουμε ἀποκλειστικά σέ μία στεγνή ἐκπαίδευση. Νά τά διδάξουμε ἀπαρνούμενοι τήν φυλακή μιας στεῖρας παράθεσης πληροφοριῶν. Νά τά μάθουμε νά ὑπερβαίνουν τήν μόρφωση, στοχεύοντας στή μεταμόρφωση τή δική τους ἀλλά καί τοῦ κόσμου στόν ὁποῖο ζοῦν.

Βέβαια τό ζήτημα αὐτό χρειάζεται ἀσκημένη καρδιά καί αἰσθήσεις γιά νά ἀκούσει τά «ἀνάκουστα», τά «καθάρια», τά «γλυκά» καί τά «χαριτωμένα» νερά τῆς ψυχῆς τῶν παιδιῶν μας. « Χρειάζονται βαθύτερες διεργασίες πού δέν εἶναι ἄσχετες μέ τήν ἀνατροπή στεγανῶν ἤ τήν ἀπαγκίστρωση ἀπό τυπολατρείες».

Ὅμως ἡ ἀνθρωπιᾶ, ἡ ἐλευθερία καί ἡ κριτική σκέψη θέλουν χρόνο, ἄσκηση καί ὑπομονή γιά νά ριζώσουν, νά ἀναπτυχθοῦν καί νά καρποφορήσουν.

Χρειάζεται σοφία και θάρρος τά ὁποῖα εἶμαι βέβαιος ὅτι τά διαθέτετε. Χρειάζεται νά σπείρετε πολλά «γιατί», στά παιδιά μας, γιά νά ἀπολαύσουμε ἀνθρώπους μέ ἐλπίδα καί στόχευση.

Εὔχομαι μέ τόν κόπο σας νά φορτίσετε τήν ἐρημιά τοῦ κόσμου γιά νά γεννηθοῦν οἱ ἄνθρωποι πού κρύβονται στή γεμάτη φροντίδα καρδιά σας.

Προηγούμενη σελίδα