Προηγούμενη σελίδα

Παρακολουθώντας ἀπό κοντά τίς ἐξελίξεις στό θέμα τῶν ταυτοτήτων ἔχω καταλήξει στό συμπέρασμα ὅτι αὐτοί πού τό ἐδημιούργησαν, δηλ. οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας, εἶναι ἀριστοτέχνες στήν ἐπιστημονική σύλληψη τοῦ σκοποῦ πού ἐπιδιώκουν, τά δέ ΜΜΕ καλύπτουν τό θέμα μέ ἐκπληκτική προσαρμογή στίς ἀπαιτήσεις τῆς στρατηγικῆς, πού κατεστρώθη γιά νά ἐξουδετερώσει τήν ἐπιρροή τῆς Ἐκκλησίας στό λαό μας. Στό ὅλο θέμα διακρίνονται ἀπό τήν πρώτη στιγμή δύο πόλοι. Εἶναι τό θύμα καί ὁ θύτης. Θύμα εἶναι ὁ ἑλληνικός λαός τῆς Ἐκκλησίας, πού ὑφίσταται μιάν ἰσχυρή ἠθική παρενόχληση στή δημόσια ἔκφραση τῆς πολιτισμικότητάς του, τῆς πίστεώς του. Καί θύτης εἶναι ἡ ἐξουσιαστική δύναμη τῆς κυβέρνησης, πού μέ αὐταρχισμό ἐπιβάλλει σέ ὅλους ἕνα μοντέλο ὕπαρξης ἄγνωστο μέχρι τώρα στό λαό καί ἀντίθετο στήν ἀποδοχή του ἀπό τήν λαϊκή πλειοψηφία.

Σύμφωνα μέ τήν ἐπιστημονική ψυχογραφική ἀνάλυση αὐτοῦ τοῦ φαινομένου τό ἑλληνικό κράτος θύτης διαπράττει σέ βάρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἕνα εἶδος ψυχολογικῆς βίας μέ τό νά τόν παρενοχλεῖ στόν πυρήνα τῆς ἠθικῆς του ὑπόστασης. Στήν ψυχαναλυτική θεώρηση τό ζήτημα τῆς παρενόχλησης ἔχει μελετηθῆ κυρίως στό χῶρο τῆς σεξουαλικότητας, ἐν τούτοις τήν τελευταία δεκαετία μελετᾶται καί σέ ἄλλους χώρους, ὅπως εἶναι π.χ. ἡ βία σέ κοινωνικές ὁμάδες, σέ ἐργασιακούς χώρους αὐταρχικότητας κ.λπ. Κυρίως ἡ παρενόχληση αὐτῆς τῆς μορφῆς ἐμφανίζεται στίς καθημερινές μικρές ἐκδηλώσεις καί ἐκφράζεται μέ λόγια, συμπεριφορές, γραπτά μηνύματα, ὅπου μέ αὐτά ἐπιδικώκεται ἡ μείωση τῆς προσωπικότητας τοῦ ἄλλου, τῆς ἀξιοπρέπειας καί τῆς ψυχικῆς του ἀκεραιότητας. Τήν καταχρηστική αὐτή συμπεριφορά οἱ Σουηδοί ἀποκαλοῦν "ψυχοτρόμο", καί τοῦτο γιατί ἡ παρενόχληση ἀρχίζει ὅταν τό θύμα ἀντιδρᾶ στήν αὐταρχικότητα τοῦ ἐπιτιθεμένου καί ἀρνεῖται τυφλή ὑπακοή. Τότε ὁ ἐπιτιθέμενος ἐπιστρατεύει μιά σειρά ἀπό ἐνέργειες πού ἀποβλέπουν στήν ὑποβάθμιση τοῦ θύματος, πού ἔτσι γίνεται στόχος ἐπιθέσεων, ὕβρεων, δυσμενῶν σχολίων. Σ' αὐτές τίς περιπτώσεις τό θύμα ἀντιμετωπίζει διάφορες κατηγορίες, ὅπως π.χ. ἰδιότροπος ἄνθρωπος, φονταμενταλιστής, σκοταδιστής, ἐγωϊστής, φιλόδοξος κ.λπ. Ὅλα αὐτά πού ἐμφανίζονται στόν ἀμύητο ὡς δῆθεν διάγνωση τῆς προσωπικότητας τοῦ θύματος ἀποβλέπουν στόν διασυρμό του καί στήν ἐξουθένωσή του, ὥστε νά παύσει νά ἀντιδρᾶ καί νά δεχθεῖ τήν ἐπιβολή τοῦ θύτου του.

Σ' αὐτές τίς περιπτώσεις ἡ ἄρνηση τοῦ διαλόγου καί τῆς ἐπικοινωνίας μεταξύ θύτου καί θύματος, ἡ διασπορά ἀπό τήν ἐξουσία φημῶν καί σχολίων σέ βάρος τοῦ θύματος, ἡ διαστροφική συμπεριφορά ἀποβλέπουν στήν ἐμπέδωση τῆς ἰδέας, πρῶτον μέν τῆς δυνάμεως πού ἔχει ὁ θύτης καί δεύτερον τῆς ἀπαξιώσεως τοῦ θύματος, γιά τό ὁποῖο ὁ θύτης αἰσθάνεται περιφρόνηση. Ἐπιδιώκεται καί στίς δύο ὄψεις τοῦ πράγματος ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀνυποληψία τοῦ θύματος. Στήν ὅλη στρατηγική ἐντάσσεται καί ἡ χρήση ὅλων τῶν ἀδυναμιῶν τοῦ θύματος, πραγματικῶν ἤ ὑποτιθεμένων, ὥστε νά ἀρχίσει νά ἀμφιβάλλει γιά τόν ἑαυτόν του καί νά ἀδυνατεῖ νά ἀντλήσει ἄμυνες ἀπό τό ἀμυντικό ὁπλοστάσιο τῆς ὑπό διωγμόν προσωπικότητάς του.

Στή συγκεκριμένη περίπτωση τῶν ταυτοτήτων, ὅλα τά παραπάνω φάνηκαν νά χρησιμοποιοῦνται ἀπό τούς "ἐπιστήμονες" τῆς παραπληροφόρησης. Κατ' ἀρχήν πρέπει νά ποῦμε ὅτι πρόκειται γιά μιά μονόπλευρη ἐπιβολή ἀπό μέρους τῆς ἐξουσίας μιᾶς προκαθορισμένης τάξεως πού ἀποβλέπει στήν ἐξασθένηση τῶν στοιχείων τῆς πνευματικῆς πολιτισμικότητας τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, δηλ. στήν ἐξασθένηση τῶν πνευματικῶν τους παραδοσιακῶν ἐρεισμάτων. Αὐτό σημαίνει ἁπλά ὅτι ἡ ἐξουσία θεωρεῖ ὅτι ἡ ἐξάρτηση ἑνός σημαντικοῦ τμήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση ἐμποδίζει τήν ἐφαρμογή σχεδίων ὑποταγῆς τοῦ λαοῦ σέ ξένα συμφέροντα. Αὐτόν δέ τόν παραδοσιακά θρησκευόμενο λαό ἡ ἐξουσία ἔσπευσε νά χαρακτηρίσει ὡς δεύτερης κατηγορίας Ἕλληνες, πού δέν στέκονται ἰσότιμα ἀπέναντί της, ἀλλά εἶναι τάχα μιᾶς "ἄλλης Ἑλλάδας" πού στέκεται ἐμπόδιο στά σχέδιά της γιά πρόοδο καί ἐκσυγχρονισμό. Ἡ πεποίθηση αὐτή τῆς ἐξουσίας ἔκανε τήν ἐμφάνισή της σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς κρίσης, μέ τή χρησιμοποίηση χαρακτηρισμῶν σέ βάρος τοῦ πιστοῡ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας, πού ξενίζουν. Ὅμως ἡ ἐπιστημονική καί ἱστορική νομοτέλεια ἰσχύει πάντοτε. Σέ κάθε τέτοια περίπτωση ὁ λαός ἀντιστέκεται καί συσπειρώνεται. Ἀπέναντι δέ σέ μιά δυναμική λαϊκή μαχητικότητα γιά τήν ἠθική διατήρηση τῶν βασικῶν στοιχείων τῆς προσωπικότητας τοῦ θύματος, κανένας θύτης καί κανένα παρενοχλητικό μέσο ἐξουσίας δέν κατάφερε νά κερδίσει τή σύγκρουση.

Ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς στόν μέσο κοινωνικό ἄνθρωπο νά ζῆ χωρίς τίς προσωπικές ἰδεολογικές του προσδοκίες καί κυρίως χωρίς τά ἐμφανῆ στοιχεῖα τῆς πνευματικῆς του ταυτότητας, ἔχει ὡς συνέπεια νά ὑποβιβάζονται τά κοινωνικά καί πολιτικά σταθερά κριτήρια καί νά ὁδηγεῖται σέ ἐπικίνδυνο σημεῖο ἡ πολιτισμική βιωσιμότητά του. Οἱ δημοκρατίες πού προωθοῦν τόν ἐκσυγχρονισμό καί τόν ἐκδημοκρατισμό μέ τήν κυρίαρχη στάση πρόκλησης τριβῶν ἀνάμεσα στούς δύο πόλους, πού πιό πάνω ἀναπτύξαμε, θά πρέπει νά παραδεχθοῦν ὅτι ὑπάρχουν ἀντικειμενικές ἀπαντήσεις γιά τίς σπουδαιότερες ἐρωτήσεις περί τῆς κοινωνικῆς καί πνευματικῆς ζωῆς τῆς χώρας. Στήν περίπτωσή μας, αὐτές δίδονται ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, τήν ὁποίαν ἀσπάζεται ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ ἐφαρμογή τοῦ πιό πάνω σχεδίου ἐπιδιώκει νά μᾶς μετατρέψει μέσα στή γενέθλια γῆ μας σέ μετανάστες, στερημένους ἀπό τή θαλπωρή τῆς πνευματικότητας, πού ἡ ὀρθόδοξη πίστη μᾶς χάρισε. Ἡ ἐπιδιωκόμενη μετατροπή τοῦ κράτους σέ "ἄθρησκο" καί οὐδέτερο ἀπέναντι στήν Ὀρθοδοξία εἶναι ἀντίθετη μέ τήν ἀνάγκη πού νοιώθει ὁ κάθε Ἕλληνας νά στηριχθεῖ σέ κάποια μόνιμα καί σταθερά ἐρείσματα γιά νά ἐπιβιώσει. Ἡ ἐξουσία ἀνάγκασε τόν Νεοέλληνα νά μπῆ σέ μιά περιπέτεια πού τοῦ κοστίζει ὄχι μόνο τήν ψυχική του ἠρεμία καί γαλήνη, ἀλλά καί τόν κίνδυνο νά δεῖ τά ἐρείσματά του αὐτά νά καταρρέουν κάτω ἀπό τήν πίεση τῶν ἐκσυγχρονιστῶν. Καί μετά ἔρχεται ἡ πολτοποίηση καί ὁ ἀφανισμός. Ὅποιος δέν τά καταλαβαίνει αὐτά ἤ ζεῖ σέ ψευδαισθήσεις ἤ εἶναι ἐνταγμένος στό σχέδιο. Τρίτον δέν ὑπάρχει.

Προηγούμενη σελίδα