Πρόποση Αρχιεπισκόπου στο επίσημο Δείπνο προς τιμήν του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αντιοχείας και του ιδίου, παρατιθέμενο υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Χαλεπίου, Βεροίας και Αλεξανδρέττας κ. Παύλου.

29/11/2003

Εκ μέσης καρδίας εκφράζω τις ευχαριστίες μου δια τη φιλοξενία και το σε τόσο ζεστή, αβραμιαία θα έλεγα, ατμόσφαιρα δείπνο, το οποίο Σεβασμιώτατε προσφέρετε στη μετριότητα μου και στη συνοδεία μου. Στους δύσκολους αυτούς καιρούς κατά τους οποίους κυριαρχεί η αδικία και το συμφέρον οι εκδηλώσεις της έμπρακτης και άδολης αγάπης αποδεικνύουν ότι η κοινωνία δεν έχει πεθάνει ηθικά και πνευματικά και δεν έχει μετατραπεί σε ζούγκλα, όπου κυριαρχεί η μοναξιά, ο εγωκεντρισμός και το δίκαιο του ισχυροτέρου.

Όπως είναι γνωστό ευρισκόμεθα στο Χαλέπιο για να προσφέρουμε μικρό δείγμα της μεγάλης μας αγάπης και του βαθύτατου σεβασμού μας προς το παλαίφατο Πατριαρχείο της Αντιοχείας και προς την θεόσωστη Μητρόπολη Χαλεπίου, Βεροίας και Αλεξανδρέττας. Στην πόλη αυτή, όπως και στην Αντιόχεια, όπως στην Αλεξανδρέττα, όπως ακόμη και στην πρωτεύουσα της Συρίας Δαμασκό πολλά θυμίζουν τους στενούς δεσμούς των δύο λαών μας. Είμαστε τόσο συνδεδεμένοι εδώ και 2300 περίπου χρόνια, που αισθανόμαστε πολύ οικεία, πολύ ζεστά ο ένας για τον άλλον.

Εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχομε ζήσει επί πολλούς αιώνες και ζούμε ακόμη στον ίδιο χώρο με ετεροδόξους και αλλοθρήσκους αδελφούς μας και βιώνουμε ως κάτι το φυσικό τον σεβασμό της πίστεως και της ιδιοπροσωπίας του οποιουδήποτε συνανθρώπου μας, την ανεκτικότητα σ' εκείνον που έχει κάτι το διαφορετικό από εμάς και την έλλειψη κάθε διακρίσεως σε βάρος του άλλου για λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς, ή πολιτικούς. Από την εποχή του Αβραάμ η φιλοξενία και η αγάπη προς τον ξένο ήταν σπουδαία αρετή, ευάρεστη στον Θεό και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός επαίνεσε τον "Καλό Σαμαρείτη" γιατί βοήθησε κι έδειξε αγάπη στον αλλοεθνή και αλλόθρησκο συνάνθρωπο του. Έτσι διδαχθήκαμε να ζούμε και πιστεύουμε ότι έτσι μόνο μπορεί ο κόσμος να ζήσει ειρηνικά.

Σήμερα, στην εποχή της λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης, σημαντικό βήμα αντιστάσεως κατά της ομογενοποίησης των πάντων θεωρούμε ότι είναι να δεσμευθούμε όλοι στο ότι τα προβλήματα οφείλουμε να τα λύουμε με σεβασμό του ενός προς τον άλλο και με ειρηνικά μέσα. Κι εμείς οι εκπρόσωποι των Εκκλησιών και των Θρησκειών πρέπει να είμαστε στην πρωτοπορία αυτής της προσπαθείας, με όποιο προσωπικό κόστος κι αν έχει αυτή η προσπάθεια. Οι κατά κόσμο δυνάμεις μας είναι μικρές, όμως οι λόγοι μας της αγάπης, της καταλλαγής, της ειλικρινούς συνεννόησης και της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών έχουν ιδιαίτερο ηθικό βάρος. Και αυτό το καθήκον μας δεν πρέπει να το λησμονούμε. Δεν πρέπει να σιωπήσουμε και να μην κηρύττουμε την αγάπη, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη και δεν πρέπει να σταματήσουμε να λέμε προς κάθε κατεύθυνση την αλήθεια, όσο κι αν απειλούμεθα, όσο κι αν καταπιεζόμεθα, όσο κι αν διωκόμεθα ένεκα των Αρχών και Αξιών μας.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε θεμελιωμένη στην Παράδοση μας την καθιέρωση της ελεύθερης έκφρασης των απόψεων μας, του Διαλόγου και της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών. Οι προ της εποχής του Χριστού Έλληνες και ειδικότερα οι Αθηναίοι καλλιέργησαν και εφήρμοσαν στον κοινωνικό και πολιτικό τους βίο τον διάλογο, ως την πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Διάλογος γινόταν στη Βουλή, στην Αγορά, στα Δικαστήρια, στις φιλοσοφικές και άλλες συζητήσεις. Ο Διάλογος εμφανίζεται και κυριαρχεί και στο αρχαίο Δράμα με τους μεγάλους τραγικούς Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευριπίδη, αλλά και τον κωμικό Αριστοφάνη. Ο Διάλογος ήταν επίσης στοιχείο της Διδασκαλίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και πολλών Πατέρων της Εκκλησίας μας. Αυτόν τον Διάλογο της συνεννόησης, της καταλλαγής και της ειρήνης οφείλουμε κι εμείς οι εκπρόσωποι Εκκλησιών και Θρησκειών να προωθούμε.

Και με αυτές τις σκέψεις προπίνω υπέρ της υγείας και της εν ειρήνη μακροημερεύσεως του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Αντιοχείας κ.κ. Ιγνατίου, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου που μας φιλοξενεί και πάντων των παρόντων. –