"ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ"

Ἡ ἀλήθεια γιά τό μυθιστόρημα
«ΚΩΔΙΚΑΣ Da Vinci»

«ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν…
καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκᾶ β´ 34 – 35)


• Δέν ἦταν, ἀσφαλῶς, ἡ βούληση τῆς Ἐκκλησίας μας νά ἀσχοληθεῖ αὐτές τίς μέρες, πού ὅλοι χαιρόμεθα τόν θρίαμβο τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μας, τοῦ μεγαλυτέρου θαύματος τῆς Ἱστορίας, μέ τό νά ἀνασκευάζει γιά πολλοστή φορά μέσα σέ 2.000 χρόνια ἀνιστόρητες καί μυθώδεις φανταστικές ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες τύγχαναν τῆς ἐπιστημονικῆς ἀπόρριψης καί τῆς θεολογικῆς ἀποδοκιμασίας, κάθε φορά πού παρουσιάζονταν.

Μᾶς ὑποχρεώνει ὅμως ἡ εὐθύνη μας ἀπέναντι τόσον τῆς ἀλήθειας, ὅσον καί τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν, νά ἐνημερώσουμε, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», αὐτό τό λαό γιά τό θέμα πού προέκυψε ἀπό τήν ἐπικείμενη κινηματογραφική προβολή στήν Πατρίδα μας ταινίας σχετικῆς μέ τό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου τοῦ Dan Brown «Κώδικας Da Vinci».

• Εἶναι γνωστό ὅτι τό μυθιστόρημα «Κώδικας Da Vinci», πού ἔγινε παγκόσμιο best seller, χάρις στή διαφημιστική συμμετοχή πολλῶν «κύκλων», ἐπέτυχε νά γίνει ἡ μεγάλη ἐκδοτική ἐπιτυχία μετά τόν Χάρρυ Πότερ, κάνοντας πλούσιους συγγραφέα καί ἐκδότες.

• Τό ἀνιστόρητο καί ταυτόχρονα ὑβριστικό μήνυμα, πού ὁ συγγραφέας Dan Brown προσπαθεῖ νά «περάσει» στό εὐρύ κοινό, εἶναι ὅτι :

α´ δῆθεν ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἦταν παντρεμένοι καί εἶχαν ἀποκτήσει καί παιδιά,
β´ δῆθεν ὁ Χριστός δέν ἦταν Θεός, οὔτε ποτέ λατρεύθηκε ἀπό τούς πρώτους χριστιανούς ὡς Θεός,

γ´ δῆθεν ὑπῆρχε δίπλα στό Θεό ἡ λατρεία μιᾶς θηλυκῆς θεότητας, ἡ ὁποία στό μυθιστόρημα ἀντιπροσωπεύεται ἀπό τήν Ἁγία Μαρία τήν Μαγδαληνή,

δ´ δῆθεν ἡ «ἀλήθεια» αὐτή ἐκδιώχθηκε ἀπό τά εὐαγγέλιαἀργότερα ἀπό τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, σέ συνεργασία μέ τούς ἄνδρες ἱερεῖς καί μέ τούς νόμους τοῦ κράτους ἐπιβλήθηκε ὁ Χριστός ὡς Θεός, και

ε´ δῆθεν ὑπῆρχαν πολλά ἀρχαῖα γνωστικῆς ὑφῆς ἔγγραφα, πού πιστοποιοῦν τήν ὑποτιθέμενη αὐτή «ἀλήθεια».

• Χάριν τῆς ἀληθείας καί τῶν πιστῶν, τῶν ὁποίων ἡ θρησκευτική συνείδηση προσβάλλεται καί ὑποσκάπτεται ὕπουλα καί ἀνιστόρητα ἀπό τήν μυθιστορηματική πλοκή τοῦ βιβλίου, ὀφείλουμε νά ξεκαθαρίσουμε τά ἑξῆς:

Ἀπό ἱστορικῆς καί χριστιανικῆς πλευρᾶς, τό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου εἶναι πέρα γιά πέρα ἀναληθές.

α´ Ὁ Χριστός οὐδέποτε νυμφεύθηκε καί ἀσφαλῶς οὔτε μέ τήν Ἁγία Μαρία τή Μαγδαληνή. Ὁ Κύριός μας ὡς τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς τήν ἁμαρτία, δέν εἶχε τίς ἀνθρώπινες ροπές καί τά διαβλητά πάθη.

β´ Ὁ Χριστός ἀναγνωρίζεται ὡς Θεός ἐξαρχῆς στήν πρώτη Ἐκκλησία, γεγονός πού πιστοποιεῖται τόσο ἀπό τά ἴδια τά εὐαγγέλια, τίς ἐπιστολές τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (πού χρονολογοῦνται γύρω στό 55 μ.Χ.), καί τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (γύρω στό 75 μ.Χ.), ὅσο καί ἀπό τά μονογράμματα – σύμβολα πού ἔχουν βρεθεῖ στίς Κατακόμβες γιά τόν Χριστό, ἀλλά καί ἀπό πολλά ρωμαϊκά καί πρωτοχριστιανικά κείμενα τοῦ 1ου καί 2ου αἰῶνα. Γιά παράδειγμα ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμολογεῖ: «Σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», ὁ Θωμᾶς ἀναφωνεῖ: «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» καί ὁ ἑκατόνταρχος στό Σταυρό διακηρύττει: «Ἀληθῶς, Θεοῦ Υἱός ἦν οὗτος».

γ ´ Ἀκόμη ὁ Θεός δέν ἔχει ἐκ φύσεως φῦλο, δέν εἶναι οὔτε ἄνδρας, οὔτε γυναίκα, ἀλλά πνεῦμα. Ἑπομένως δέν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά αἰώνιο θηλυκό ἤ γιά θηλυκή θεότητα διότι τέτοιες ἀντιλήψεις εἶναι τελείως ἀνθρωποπαθεῖς καί πηγάζουν ἀπό τήν προϊστορική καί εἰδωλολατρική ἀρχαιότητα καί τήν μυθοπλαστική διάθεση τοῦ συγγραφέα.

δ ´ Οἱ ἀλήθειες πού περιγράφουν καί διδάσκουν τά εὐαγγέλια δέν εἶναι ἐφεύρεση τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, ὁ ὁποῖος ἄλλωστε, παράλληλα μέ τήν εὔνοιά του πρός τόν Χριστιανισμό, εἶναι τεκμηριωμένο ὅτι δέν καταπολέμησε τήν εἰδωλολατρική θρησκεία. Στήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἡ Ἐκκλησία εἶχε σχεδόν διαμορφώσει τήν δογματική της διδασκαλία γιά τόν Τριαδικό Θεό, τό πρόσωπο καί τήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου κ.λπ. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἦσαν χριστιανοί ἤ εἶχαν ἤδη πεθάνει βασανιζόμενοι στά ἀμφιθέατρα καί τίς ρωμαϊκές ἀρένες καί σέ διάφορα μήκη καί πλάτη τῆς γῆς, γιατί πίστευαν στόν Χριστό ὡς Θεό.

• Ὁ συγγραφέας, ὅπως ἀνακάλυψε ἡ δημοσιογράφος Μαρί Ἐτσεγκουάν, ἔχει συλλέξει τίς πηγές του ἀπό μία ἀκραία ὀργάνωση μέ μεγαλεπήβολα σχέδια πού συστάθηκε ὡς ἀστική ἑταιρεία τό 1956 μέ τήν ὀνομασία «Ἡγουμενεῖον τῆς Σιών». Ἡ πλαστότητα τῶν πηγῶν τῆς ὀργάνωσης ἀποκαλύφθηκε σέ γαλλικό δικαστήριο στήν δεκαετία τοῦ 1990. Ἡ ὀργάνωση αὐτή κατασκεύασε καί προώθησε σειρά ἐγγράφων πού «ἀπoδείκνυαν» δῆθεν τόν γάμο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τήν Ἁγία Μαρία τήν Μαγδαληνή. Εἶναι βέβαιο ὅτι χρησιμοποίησαν στοιχεῖα τῆς διδασκαλίας τῶν Γνωστικῶν, τῶν Σταυροφόρων, τῶν Ναϊτῶν, τῶν Καθαρῶν καί ἄλλων αἱρετικῶν.

Ὁ συγγραφέας Dan Brown ἰσχυρίζεται ὅτι δῆθεν βασίζεται στά Χειρόγραφα τῆς Νεκρᾶς Θάλασσας καί στά Γνωστικά Εὐαγγέλια ἐνῷ ἀπορρίπτει τά κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Τά Χειρόγραφα ὅμως τῆς Νεκρᾶς Θάλασσας δέν περιέχουν τίποτε τό χριστιανικό, παρά μόνο τμήματα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἄλλα ἀποσπασματικά κείμενα, χωρίς καμμία ἀναφορά στόν Χριστό, οὔτε φυσικά στό Ἅγιο Δισκοπότηρο. Τά γνωστά «γνωστικά εὐαγγέλια» (τοῦ Θωμᾶ, τοῦ Φιλίππου, τῆς Μαρίας, τῶν Αἰγυπτίων καί τῆς Ἀληθείας) δανείζονται τά ὀνόματα μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ γιά νά προσδώσουν κῦρος στά γραφόμενά τους, κάτι ἀνάλογο μέ τά κείμενα τοῦ Ψευδο-ηροδότου ἤ τοῦ Ψευδο-λουκιανοῦ τῆς ἀρχαίας γραμματείας. Δέν εἴμαστε σίγουροι γιά τό ἀρχικό τους περιεχόμενο ἐνῷ οἱ περισσότεροι μελετητές τά χρονολογοῦν ἀπό τόν 4ο αἰῶνα καί ἑξῆς. Δέν διαθέτουμε ἀκόμη γι’αὐτά πλῆθος κωδίκων ὅπως ἀντίθετα ἰσχύει γιά τά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς (25.000 κώδικες περιέχουν τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη), καί δέν μποροῦμε νά πιστοποιήσουμε τήν ἀκεραιότητά τους. Εἶναι κείμενα παράγωγα καί ὄχι πρωτότυπα τῶν Γραφῶν καί παραποιοῦν τήν Καινή Διαθήκη, τῆς ὁποίας ἡ ἀξιοπιστία ἀποδεικνύεται ἐπιστημονικά:

α ´ Ὁ ἀριθμός τῶν κωδίκων στούς ὁποίους διασώζεται τό κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης (περίπου 25.000) εἶναι μεγαλύτερος σέ ἀσύγκριτο βαθμό ἀπό τόν ἀριθμό τῶν κωδίκων ὅλων τῶν σωζομένων ἀρχαίων βιβλίων. Γιά τήν Ἰλιάδα τοῦ Ὁμήρου σώζονται 643 κώδικες, γιά τήν Ἱστορία τοῦ Θουκυδίδη μόνο 8 καί γιά τά ἔργα τοῦ Ὁρατίου 500.
β ´ Ἡ ἀρχαιότητα τῶν κωδίκων πού μᾶς σώζουν τό κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης ὑπερτερεῖ ἐκείνης τῶν ἄλλων ἀρχαίων κειμένων. Οἱ ἀρχαιότεροι κώδικες πού μᾶς σώζουν τό κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης (Σιναϊτικός, Ἀλεξανδρινός, Βατικανός) ἐγγράφησαν γύρω στό 250 μ.Χ., δηλαδή ἀπέχουν ἀπό τόν χρόνο συγγραφῆς τοῦ κειμένου αὐτοῦ (50-70 μ.Χ.), λιγότερο ἀπό δύο αἰῶνες, ἐνῶ ὑπάρχει καί ὁ «Πάπυρος 52», πού περιέχει τμῆμα τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου καί χρονολογεῖται λίγες δεκάδες χρόνια μετά τήν συγγραφή του. Ἀντίθετα οἱ κώδικες τῆς Ἱστορίας τοῦ Θουκυδίδη, γραμμένης τόν 4ο αἰῶνα π.Χ., χρονολογοῦνται τόν 10ο αἰῶνα μ.Χ., δηλαδή σώζονται χειρόγραφα μεταγενέστερα αὐτῆς τῆς Ἱστορίας κατά δεκατέσσερεις αἰῶνες.
Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, κανένας δέν ἀμφισβητεῖ τήν ἀξιοπιστία καί ἐγκυρότητα τῶν προαναφερθέντων ἀρχαίων κειμένων, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀμφισβητήσει τήν Καινή Διαθήκη ὅταν οἱ ἐπιστημονικές μαρτυρίες ἀποδεικνύουν ὅτι εἶναι «τό πιό ἀξιόπιστο βιβλίο σέ ὅλο τόν κόσμο» (Greenlee J.H., Introduction to the New Testament Textual - Criticism, Grand Rapids 1964, p. 16).
• Τέλος, ἡ σωτηρία στόν Χριστιανισμό καί ἰδιαίτερα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἐπιτυγχάνεται μέσῳ τῆς ἀριστοκρατικῆς, βιολογικῆς ἤ συγγενικῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό ἤ τούς ὑποτιθέμενους γενεαλογικούς ἀπογόνους του (στήν οὐσία πρόκειται γιά ρατσιστική προσπάθεια τῶν ἀποκρυφιστικῶν κύκλων τῆς Εὐρώπης νά ἐπιβάλουν μία δῆθεν θρησκευτική καί ἐξ αἵματος, ἀπευθείας ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀριστοκρατία), ἀλλά μέ τήν κατά χάριν μέθεξη τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, μέ τίς ὁποῖες ἐπισκέπτεται τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς πιστούς, ὅταν ἐκεῖνοι ζοῦν μέ μετάνοια, ταπείνωση καί ἀγάπη.
Συμπερασματικά λέμε ὅτι μέ τό μυθιστόρημα «Κώδικας Da Vinci» ὁ συγγραφέας προσπαθεῖ νά χτυπήσει τήν σωτηριώδη πίστη τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Ὁ συγγραφέας ἐπιτίθεται καί ἐναντίον τῆς ἀνθρωπότητας τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τόν θεωρεῖ ἀτελῆ ἄνθρωπο μέ ἀδυναμίες. Ἐπιτίθεται ἀκόμη ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τήν κατηγορεῖ καί εὐθέως τήν ὑβρίζει ὅτι ὥς τώρα βασίζεται στήν ἀπάτη, τό ψεῦδος καί τήν πλάνηση τῶν μελῶν της.
• Ἡ Ἐκκλησία μας θέλησε μ’ αὐτό τόν σύντομο, ὑπεύθυνο καί ἐμπεριστατωμένο τρόπο νά ἐνημερώσει τό πλήρωμά Της, ἔχοντας, συγχρόνως, ἐμπιστοσύνη στήν βαθειά καί ἀκλόνητη πίστη του, τά ἀξιόλογα ἐνδιαφέροντά του καί, κυρίως, τήν ὀρθή κρίση του. Ὡς ἐκ τούτου, δέν πρόκειται νά συστήσει σέ κανένα νά παρακολουθήσει ἤ ὄχι τήν σχετική κινηματογραφική ταινία ἤ νά διαβάσει ἤ ὄχι τό ἐν λόγῳ μυθιστόρημα, ὅπως τοὐλάχιστον, οἱ ὁπαδοί τῆς ἀνελευθερίας θά ἀνέμεναν. Ἀντιθέτως, εἶναι βέβαιη ὅτι ὅσοι, τυχόν, αὐτοβούλως τό πράξουν, θά μπορέσουν νά διαπιστώσουν τά ἀνιστόρητα μυθεύματα καί νά ἀπορρίψουν τό καταγέλαστο περιεχόμενο,
«ὅτι ἐβασίλευσε Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ.
Χαίρωμεν καί ἀγαλλιώμεθα καί δῶμεν τήν δόξαν αὐτῷ»
(Ἀποκάλ. ιθ´ 7).