Προσφώνησις Της Α. Μ. του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστοδούλου προς την Α.Α. τον Πάπαν Ρώμης Βενέδικτον ΙΣΤ'Βατικανόν, 14 Δεκεμβρίου 2006.Ἁγιώτατε Ἐπίσκοπε καὶ Πάπα Ρώμης, Μετὰ χαρᾶς ἐρχόμεθα σήμερον ἐκ τῆς ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀθηνῶν, διὰ νὰ προσκυνήσωμεν τὰ μνημεῖα τῶν Ἁγίων καὶ ἰδίᾳ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου, ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τὴν περίπυστον πόλιν τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης. Ἐρχόμεθα διὰ νὰ προσκυνήσωμεν τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου καὶ διὰ νὰ τιμήσωμεν τοὺς Μάρτυρας τῶν Κατακομβῶν καὶ τοὺς Ἕλληνας Ἁγίους Ἰσαποστόλους Κύριλλον καὶ Μεθόδιον. Ἐρχόμεθα διὰ νὰ προσευχηθῶμεν, ὥστε νὰ λάμψῃ ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμον «σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4, 3) καὶ «ἵνα αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, Χριστός» (Ἐφ. 4, 15). Μετὰ χαρᾶς ἐρχόμεθα ὡς Προκαθήμενος τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐπισκεφθῶμεν Ὑμᾶς, Κύριε Βενέδικτε, διὰ πρώτην φορὰν ὡς Ἐπίσκοπον τῆς πόλεως ταύτης, κατόπιν εὐγενοῦς Ὑμῶν προσκλήσεως. Ἐνθυμούμεθα ὅτι ἡ προηγουμένη συνάντησις ἡμῶν ἐπραγματοποιήθη κατὰ τὴν 8ην Ἀπριλίου 2005, ἡμέραν τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας τοῦ Μακαριστοῦ Πάπα ἸωάννουΠαύλου Β’. Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ ἀειμνήστου ἐκείνου καὶ μεγάλου Πάπα εἰς Ἀθήνας καὶ ἡ συνάντησις μεθ’ ὑμῶν τὴν 4ην Μαΐου 2001, κατὰ τὴν ὁποίαν εἴχομεν τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἀνταλλάξωμεν λόγον ἀγάπης καὶ ἀληθείας, ἐσηματοδότησε τὴν ἐπιθυμίαν ἀμφοτέρων νὰ θέσωμεν θεμέλιον λίθον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ οἰκοδομηθῇ ἡ κατανόησις, ἡ συγγνώμη, ἡ καταλλαγὴ καὶ ἡ ἀνακάθαρσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς μνήμης. Σήμερον, εὐχαριστοῦμεν τὸν Θεὸν διὰ τὴν εὐκαιρίαν, τὴν ὁποίαν ἔχομεν νὰ ἀνταλλάξωμεν ἀδελφικὸν ἀσπασμὸν αγάπης μετὰ τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, ἐγκαινιάζοντες οὕτω σταθμὸν εἰς τὴν διὰ πολλῶν σημείων ἤδη διαγεγραμμένην κοινὴν πορείαν τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον. Ἡ διάσωσις ὑπὸ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν τῆς τιμῆς πρὸς τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν ἁγίων ἐπεσημάνθη ἐπανειλημμένως διὰ τῆς εὐγενοῦς χορηγήσεως τιμίων λειψάνων ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης πρὸς διαφόρους ἐνορίας καὶ προσκυνήματα τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν. Προσβλέπομεν μάλιστα εἰς τὴν κατὰ τὰς ἑπομένας ὥρας χορήγησιν τμήματος τῆς ἁλύσεως τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου, τὸ ὁποῖον προορίζεται νὰ φυλαχθῇ μετὰ πάσης τιμῆς καὶ εὐλαβείας εἰς τὴν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῶν Ἀθηνῶν. Μετὰ ἰδιαιτέρας ἱκανοποιήσεως ἐπισημαίνομεν τὴν πραγματοποίησιν ἐπισήμων ἀποστολῶν διαφόρων Ἀντιπροσωπειῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὴν Ἁγίαν Ἕδραν, ἰδίᾳ ἀπὸ τοῦ ἔτους 2002, μὲ σκοπὸν τὴν ἐμβάθυνσιν τῆς ἀλληλογνωριμίας, τὴν ἐνημέρωσιν καὶ τὴν συνεργασίαν εἰς τὸν κοινωνικόν, πολιτισμικόν, ἐκπαιδευτικόν, οἰκολογικὸν καὶ βιοηθικὸν τομέα. Ἐνθυμούμεθα μεταξὺ ἄλλων τὰς πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἐπισήμους ἀποστολὰς ὑπὸ τὸν Ἐκλαμπρότατον Καρδινάλιον Walter Kasper τὸ 2003 καὶ τὰς ἄλλας ὑπὸ τοὺς Ἐκλαμπροτάτους Καρδιναλίους Jean Louis Tauran, Dionigi Tettamanzi καὶ Angelo Scola. Ἐνθυμούμεθα ἐπίσης τὰς πρὸς ἡμᾶς ἐπισκέψεις τοῦ ἐξοχωτάτου Ἐπισκόπου Vincenzo Apicella, ἐπὶ κεφαλῆς κληρικῶν τῆς Ἐπισκοπῆς Ρώμης, καὶ τοῦ πρώην προέδρου τῆς COMECE ἐξοχωτάτου Ἐπισκόπου Josef Homayer, ὁ ὁποῖος ὑπεγράμμισε τὴν σημασίαν τῆς σταθερᾶς συνεργασίας τῆς Ἀντιπροσωπείας τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν εἰς τὴν ΕΕ μετὰ τῆς COMECE, διὰ νὰ προσφέρωμεν συνεργαζόμενοι πειστικὴν μαρτυρίαν πρὸς τὸν Εὐρωπαῖον τοῦ 21ου αἰῶνος διὰ τοῦ εὐαγγελίου τῆς ζωῆς, τῆς χάριτος καὶ τῆς ἐλευθερίας. Κατ’ ὀφειλὴν ἀναφερόμεθα εἰς τὸ πλῆθος τῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, οἱ ὁποῖοι μετεξεπαιδεύθησαν εἰς ἀνώτατα Ρωμαιοκαθολικὰ ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα τυχόντες ὑποτροφιῶν ὑπὸ τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διὰ τὴν Προώθησιν τῆς Ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν. Καὶ ἡμεῖς εἰς ἀντίδωρον τῆς γενομένης φιλαδέλφου προσφορᾶς ἐχορηγήσαμεν ὑποτροφίας κατὰ τὰ δύο παρελθόντα ἔτη πρὸς πεντήκοντα Ρωμαιοκαθολικοὺς κληρικοὺς καὶ ὑποψηφίους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι σπουδάζουν ἐν Ρώμῃ, πρὸς ἐκμάθησιν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης καὶ ἐξοικείωσιν αὐτῶν μετὰ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως. Ἔχομεν μάλιστα τὴν ἐπιθυμίαν νὰ συνεχίσωμεν τὸ πρόγραμμα αὐτὸ γνωριμίας καὶ συνεργασίας. Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ ἐπιθυμοῦμεν νὰ ὑπογραμμίσωμεν συγκεκριμένως τὴν ἀγαστὴν μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνεργασίαν διὰ τὴν συντελεσθεῖσαν ἔκδοσιν τοῦ πανομοιοτύπου τοῦ Μηνολογίου τοῦ Βασιλείου Β’, ἑνὸς ἐκ τῶν σημαντικωτέρων ἱστορημένων βυζαντινῶν χειρογράφων, τὸ ὁποῖον σώζεται εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Βατικανὴν Βιβλιοθήκην. Ἡ ἀνάμνησις πάντων τούτων, καθὼς καὶ ἡ στερρὰ ἡμῶν προσδοκία διὰ τὴν ὑπέρβασιν τῶν ἀποκλειόντων τὸν δρόμον τῆς ἐν τῇ πίστει ἑνότητος ἐμποδίων, ἐμπλουτίζουν τὴν προσευχὴν ἡμῶν καὶ ἐνδυναμώνουν τὴν ἐπιθυμίαν νὰ βιώσωμεν τὴν πλήρη ἑνότητα καὶ νὰ μεταλάβωμεν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ἐκ τοῦ αὐτοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς. Πρὸς τοῦτο εὐχόμεθα εὐόδωσιν τῶν ἐργασιῶν τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ Διαλόγου μεταξὺ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αἱ συνθῆκαι αἱ ὁποῖαι διαμορφώνουν σήμερον τὸ νέον πρόσωπον τοῦ κόσμου καὶ ἰδίᾳ τῆς Εὐρώπης, ἐπιβάλλουν εἰς ἡμᾶς, ὡς πνευματικοὺς πατέρας τῶν πιστῶν μελῶν τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν, ηὐξημένην προσοχὴν πρὸς ἔγκαιρον ἐπισήμανσιν τῶν κινδύνων οἱ ὁποῖοι ἀπειλοῦν τὰς ἀξίας τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, τὰς ὄντως βαθύτατα διαποτισμένας ὑπὸ τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ἡ τάσις διὰ σταδιακὴν ἀποχριστιανοποίησιν τῆς Εὐρώπης, μὲ ἀπώτερον στόχον τὸν ἐξοβελισμὸν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν δημόσιον βίον καὶ τὴν ἀπώθησίν της εἰς τὸ κοινωνικὸν περιθώριον• τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα δημιουργοῦνται ἐκ τῆς μετακινήσεως χιλιάδων προσφύγων καὶ μεταναστῶν ποικίλης προελεύσεως• οἱ κίνδυνοι οἱ προερχόμενοι ἐκ τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ• αἱ τολμηραὶ καὶ ἐγγίζουσαι τὰ ὅρια τῆς ἀρχαιοελληνικῆς ὕβρεως ἐξελίξεις τῆς βιοτεχνολογίας εἰς τὸν τομέα τῆς Γενετικῆς• ἡ διεύρυνσις τοῦ χάσματος μεταξὺ πλουσίων καὶ πτωχῶν• οἱ κίνδυνοι τοὺς ὁποίους διατρέχουν οἱ νέοι μας• ἡ διαφαινομένη πιθανότης συγκρούσεως πολιτισμῶν καὶ θρησκειῶν• ἡ ἀνάγκη διαφυλάξεως τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτισμικῆς ταυτότητος τῶν εὐρωπαίων πολιτῶν καὶ τοῦ πυρῆνος τῆς οἰκογενείας• ἡ ἐξαχρείωσις καὶ ὁ ἐξευτελισμὸς τοῦ ἀνθρώπου, μάλιστα πολλάκις ὑπὸ τὸν μανδύαν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων• ἡ παντὶ τρόπῳ καλλιεργουμένη καταναλωτικὴ μανία καὶ ἡ συνακόλουθος παραγωγὴ τυποποιημένου τρόπου ζωῆς μὲ μοναδικὴν ἀξίαν τήν, ἀνεξαρτήτως ψυχικοῦ κόστους, ἀπόλαυσιν καὶ πλεῖστα ἄλλα κοινωνικὰ προβλήματα, περὶ τῶν ὁποίων πολλάκις καὶ Ὑμεῖς ἔχετε ὁμιλήσει, ἀποτελοῦν δι’ ἡμᾶς ἀληθεῖς προκλήσεις, τὰς ὁποίας εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ ἀντιμετωπίσωμεν ἐν τῷ ἀληθεῖ πνεύματι τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἡ συμβολὴ ἐνταῦθα τοῦ ὀρθοδόξου θεολογικοῦ καὶ πρακτικοῦ λόγου εἶναι πολύτιμος. Ἡ Ἐκκλησία αἰσθάνεται ὅτι ὀφείλει νὰ ἁπλώνῃ συνεχῶς τὴν χεῖρα, διὰ νὰ ἁρπάζῃ καὶ σώζῃ πνιγομένους ἀπὸ τὸν χείμαρρον τοῦ Βάαλ. Αἰσθάνεται ὅτι εἰς τὸν σημερινὸν κόσμον τῆς ὑπερεπικοινωνίας ὀφείλει νὰ οἰκειωθῇ τὰ σύγχρονα μέσα ἐπικοινωνίας καὶ νὰ ὁμιλήσῃ μὲ σύγχρονον γλῶσσαν εἰς τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον, χωρὶς ὅμως νὰ χειραγωγηθῇ ὁ λόγος της ἀπὸ τὰ σύγχρονα μέσα καὶ χωρὶς νὰ ὑποκύψῃ τὸ μήνυμά της εἰς τὴν ἐπικοινωνιακὴν τεχνικήν. Αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἀντιταχθῇ εἰς τὰ κράτη καὶ τὰς ὑπερδυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου, ὅταν θεωρῇ ὅτι πλήττεται διὰ τῶν ἀποφάσεών των ἡ ἔμψυχος εἰκὼν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποκύψῃ εἰς τὸν πειρασμὸν νὰ αἰσθανθῇ ἡ ἰδία ὅτι ἀποτελεῖ δύναμιν τοῦ κόσμου τούτου. Ἐπὶ δὲ τούτοις διὰ πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου καὶ τῶν Ἁγίων Ἀθηναίων προκατόχων Ὑμῶν Ἀνακλήτου, Ὑγείνου καὶ Σίξτου Β’ εὐχόμεθα εἰς Ὑμᾶς προσωπικῶς, Ἁγιώτατε, ὑγείαν καὶ μακρότητα ἡμερῶν. «Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς ὁ Πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ἐν παντὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ ἀγαθῷ» (Β’ Θεσ. 2, 1617). |