Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξος ΔιάσκεψιςΣαμπεζύ Γενεύης, 1986Δ. Ὁ διάλογος μετά τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν Ἡ Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόξος Διάσκεψις χαιρετίζει μεθ’ ἱκανοποιήσεως τά γενόμενα ἐποικοδομητικά βήματα καί διαδηλοῖ τήν θέλησιν καί ἀπόφασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί τῆς συνεχίσεως τοῦ σπουδαίου τούτου διαλόγου, ὅστις ὡδήγησεν εἰς τήν σύνταξιν κοινοῦ κειμένου ἐπί τοῦ θέματος «Τό Μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Θείας Ευχαριστίας ὑπό τό φῶς τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος» καί εἰς τήν ἀπό κοινοῦ μελέτην τοῦ θέματος «»Πίστης, Μυστήρια καί Ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας». Ἀλλ’ ἡ ἡμετέρα Διάσκεψις ἐπισημαίνει ἐκ παραλλήλου καί τήν ὕπαρξιν ὡρισμένων θεματολογικῶν, μεθολογικῶν καί ἄλλων προβλημάτων τά ὁποῖα δυσχεραίνουν τήν ταχεῖαν καί ἀποτελεσματικήν διεξαγωγήν καί προώθησιν τοῦ διαλόγου. Πρός ὑπερπήδησιν κατά τό δυνατόν τῶν προβλημάτων τούτων και γενικῶς τῶν συνθηκῶν διξαγωγῆς τοῦ διαλόγου, ἡ Διάσκεψις ἐπιθυμεῖ νά προβῇ εἰς ὡρισμένας εἰσηγήσεις. Αὐτονόητον εἶναι, ὅτι τά προτεινόμενα θά τύχουν τῆς ἀποδοχῆς καί τῆς ἑτέρας πλευρᾶς, κατά τήν καθιερωμένην καί ἀπό κοινοῦ δεκτήν γενομένην διαδικασίαν διεξαγωγῆς τοῦ διαλόγου. Ὡς πρός τήν θεματολογίαν, ἡ Διάσκεψις εἰσηγεῖται τήν ἐπιλογήν τῶν ἐφεξῆς θεμάτων διά τόν διάλογον οὐχί ἁπλῶς καί μόνον ἐκ τῶν «ἑνούντων» τάς δύο Ἐκκλησίας ἀλλά καί ἐκ τῶν «χωριζόντων» αὐτάς, καί ἰδίως ἐκ τοῦ χώρου τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ὡς πρός τήν μεθοδολογίαν ἡ Διάσκεψις εἰσηγεῖται: (α) τήν ὕπαρξιν κεχωρισμένων σχεδίων κειμένων, ἑνός ὀρθοδόξου καί ἑνός ρωμαιοκαθολικοῦ, εἰς τήν ἀρχήν καί τήν βάσιν τῆς ὅλης διεργασίας τῆς ὑπό τῶν Ὑποεπιτροπῶν συντάξεως τῆς πρώτης μορφῆς τῶν κοινῶν κειμένων. (β) τήν διεξαγωγήν τῆς ἐνδοορθοδόξου κριτικῆς ἐπί τῶν ὑπό τῆς Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς συντασσομένων κοινῶν κειμένων ἐντός τῆς Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς. (γ) τήν καθιέρωσιν δύο, και οὐχί ἑνός, πρωτοτύπων κειμένων, ἑνός εἰς τήν ἑλληνικήν καί ἑνός εἰς τήν γαλλικήν, καί τήν μείζονα χρῆσιν ἐν αὐτοῖς βιβλικῆς καί πατερικῆς γλώσσης καί ὁρολογίας, καί (δ) τήν ἀποδοχήν τῶν κοινῶν κειμένων ἐν ἑκάστῃ συνελεύσει τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς οὐχί κατ’ ἄτομα, ἄλλ’ ὑπό τῶν δύο Ἐπιτροπῶν, ὡς ἐπί ἴσοις ὅροις συμβαλλομένων εἰς τόν διάλογον μερῶν. Εἰδικώτερον, προκειμένου νά προαχθῇ ἀπροσκόπτως ὁ διάλογος οὖτος, τυγχάνει ἀπαραίτητον νά γίνῃ συντόμως συζήτησις ἐπί τῶν δυσμενῶν ἐπιπτώσεων, τάς ὁποίας ἔχουν εἰς αὐτόν ὡρισμένα ἀκανθώδη θέματα, ὡς εἶναι ἡ Οὐνία καί ὁ προσηλυτισμός. Ἡ ὕπαρξις καί ἡ συνέχισις τοῦ ἀρνητικοῦ ἐν τῇ ζωῇ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν γεγονότος τῆς Οὐνίας, τόσον ὑπό τάς ἱστορικάς αὐτῆς μορφάς, ὅσον καί ὑπό τάς συγχρόνους αὐτῆς ἐνεργείας, καθώς καί ὁ ὑπό οἱανδήποτε μορφήν ἀσκούμενος προσηλυτισμός εἶναι πραγματικότητες ἀπαράδεκτοι διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί καθίστανται παράγοντες ἀρνητικοί, δυσχεραίνοντες τήν περαιτέρω πορείαν τοῦ διαλόγου. Ἐν τῇ προοπτικῇ ταύτῃ προτείνομεν, ὅπως τό γεγονός τοῦτο τῆς Οὐνίας καί ὁ δι’αὐτῆς ἤ καί ἄλλως διενεργούμενος προσηλυτισμός ἐξετασθοῦν ὡς μία θεολογική προτεραιότης τοῦ διαλόγου ἡμῶν κατά τινα ἐκ τῶν ἀμέσως προσεχῶν φάσεων αὐτοῦ. Ὡσαύτως, ἐν ὄψει τῶν ἀρνητικῶν διά τήν Ὀρθοδοξίαν καί τόν διάλογον αὐτῆς μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ποιμαντικῶν καί ἄλλων συνεπειῶν τῆς Οὐνίας καί τοῦ προσηλυτισμοῦ, προτείνομεν, ὅπως ἀναζητηθοῦν τό ταχύτερον δυνατόν οἱ κατάλληλοι τρόποι ἐξευρέσεως τῶν ἀπαραιτήτων πρακτικῶν λύσεων. |