---

Πρός
Τό Χρι­στε­πώ­νυ­μον πλή­ρω­μα
Τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος.


Τέ­κνα ἐν Κυ­ρί­ῳ ἀ­γα­πη­τά,

Κα­τά τήν πο­ρεί­α τῆς Πα­γκό­σμι­ας Ἱ­στο­ρί­ας ὑ­πάρ­χουν γε­γο­νό­τα πού σφρα­γί­ζουν τήν ζω­ή καί τήν πο­ρεί­α τῶν λα­ῶν, βο­η­θοῦν στήν ἀ­φύ­πνι­σή τους, συμ­βάλ­λουν στήν ὡ­ρί­μαν­σή τους, δί­νουν σάρ­κα καί ὀ­στᾶ στούς ἱ­ε­ρούς ὁ­ρα­μα­τι­σμούς τους.

Στήν πλού­σι­α δι­κή μας Ἑλ­λη­νι­κή Ἱ­στο­ρί­α ὡς Γέ­νους φι­λο­τί­μου, φι­λο­προ­ό­δου καί φι­λο­θέ­ου, πολ­λά εἶ­ναι τά γε­γο­νό­τα ἐ­κεῖ­να πού ξε­χω­ρί­ζουν, ἀλ­λά μέ­σα ἀ­πό αὐ­τά, με­γά­λης ση­μα­σί­ας εἶ­ναι ἡ ἡ­μέ­ρα ἡ ἱ­ε­ρή καί ἁ­γί­α τῆς 25ης Μαρ­τί­ου : Μέ­ρα τοῦ Χρι­στοῦ, μέ­ρα τῆς Πα­να­γί­ας καί μέ­ρα τοῦ μαρ­τυ­ρι­κοῦ ἀλ­λά καί ὑπε­ρή­φα­νου Ἑλ­λη­νι­σμοῦ ! Ἕ­νας λα­ός στο­χά­ζε­ται ὅ­τι «θέ­λει ἀ­ρε­τήν καί τόλ­μην ἡ ἐ­λευ­θε­ρία», στο­χά­ζε­ται τίς ἀ­ξί­ες καί τά ἰ­δα­νι­κά τῶν Πα­τέ­ρων του, στο­χά­ζε­ται τήν προ­σφο­ρά του στήν Ἱ­στο­ρί­α, στόν Πο­λι­τι­σμό, στήν Εὐ­ρώ­πη κι ἀ­πο­φα­σί­ζει γι­ά ἀ­κό­μη ἕ­να ἔ­πος, γι­ά μι­ά ἀ­κό­μη μαρ­τυ­ρί­α, μέ­σα ἀ­πό τό μαρ­τύ­ρι­ο καί τήν ἐν­συ­νεί­δη­τη αὐ­το­θυ­σί­α.

Αὐ­τές εἶ­ναι οἱ αἰ­ώ­νι­ες ἀρ­χές τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­κοῦ μη­νύ­μα­τος, ἀρ­χές πού ἔ­χει ἐν­στερ­νι­σθεῖ καί ἐ­φαρ­μό­σει ὁ λα­ός μας, ἀρ­χές τοῦ Εὐ­ρω­πα­ϊ­κοῦ πλέ­ον Πνεύ­μα­τος, πού ἡ σύγ­χρο­νη Ἑλ­λά­δα ἀ­πο­φά­σι­σε νά συ­νε­χί­σει νά κη­ρύσ­σει δι­α­πρυ­σί­ως καί μέ τήν ἔν­τα­ξή της στή Νέ­α Εὐ­ρω­πα­ϊ­κή Οἰ­κο­γέ­νεια, πού ἄρ­χι­σε τή ζω­ή της πρίν ἀ­κρι­βῶς 50 χρό­νια, στίς 25 Μαρ­τί­ου 1957, στή Ρώ­μη, τή δεύ­τε­ρη βάση τοῦ Εὐ­ρω­πα­ϊ­κοῦ Πο­λι­τι­σμοῦ με­τά τήν Ἀ­θή­να.

25 Μαρ­τί­ου 1821. Ἡ ἡμερομηνία αὐτή κα­τα­γρά­φη­κε στίς σε­λί­δες τῆς παγ­κό­σμιας ἱ­στο­ρί­ας ὡς ἡ ἐ­πα­νά­στα­ση πού κα­θό­ρι­σε σέ με­γά­λο βαθ­μό τήν πο­ρεί­α καί τήν ἐ­ξέ­λι­ξη τῆς εὐ­ρω­πα­ϊ­κῆς ἠ­πεί­ρου. Μιά ἐ­πα­νά­στα­ση πού ἐξήγειρε τόν ἑλ­λη­νι­κό λαό. Δέν εἶ­ναι τυ­χαί­α ἡ πε­ρι­γρα­φή τοῦ Κο­λο­κο­τρώ­νη ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­λε­γε: «Πλη­σί­ον εἰς τόν Ἱ­ε­ρέ­α ἦ­ταν ὁ λα­ϊ­κός, κα­θή­με­νοι εἰς ἕ­να σκα­μνί, Πα­τριά­ρχης καί τσομ­πά­νης, ναύ­της καί γραμ­μα­τι­σμέ­νος, ἰα­τροί, κλε­φτο­κα­πε­τα­ναῖ­οι, προ­ε­στοί καί ἔμ­πο­ροι» (…)[1].

Ὁ Νε­ο­ελ­λη­νι­κός Δι­α­φω­τι­σμός μέ τούς ἐκ­προ­σώ­πους του, ἀρ­κε­τοί τῶν ὁ­ποί­ων ἦ­σαν Κλη­ρι­κοί, ὅ­πως ὁ Ἅ­γι­ος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, ὁ Ἄν­θι­μος Γα­ζῆς κ.ἄ., τό­νι­ζαν τόν ἐ­πα­να­στα­τι­κό ἐν­θου­σι­α­σμό γι­ά τήν ἀ­πό­κτη­ση τῆς ἐ­θνι­κῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας. Ὁ Ρή­γας Φεραῖος, κή­ρυ­κας τῆς φι­λί­ας καί ἀλ­λη­λεγ­γύ­ης τῶν βαλ­κα­νι­κῶν λα­ῶν, ἐ­πι­σή­μα­νε ποι­κι­λο­τρό­πως τήν ἀλ­λη­λεγ­γύ­η με­τα­ξύ τῶν λα­ῶν: «Ὁ Βούλ­γα­ρος πρέ­πει νά κι­νεῖ­ται ὅ­ταν πά­σχει ὁ Ἕλ­λην καί τοῦ­τος πά­λιν δι' ἐ­κεῖ­νον καί ἀμ­φό­τε­ροι διά τόν Ἀλ­βα­νόν καί τόν Βλά­χον»[2], ἀλ­λά καί τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας τῆς σκέ­ψης καί τῆς πί­στης. Ἡ Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση ἔ­γι­νε τό κρι­τή­ριο μιᾶς πνευ­μα­τι­κῆς πε­ρι­συλ­λο­γῆς πολ­λῶν δι­α­νο­ου­μέ­νων στό ἐ­ξω­τε­ρι­κό, ἕ­νας προ­βλη­μα­τι­σμός πού ἀ­να­πτύ­χθη­κε μέ θαυ­μα­στό τρό­πο στίς πε­ρισ­σό­τε­ρες πό­λεις τοῦ ἐ­ξω­τε­ρι­κοῦ, δη­μι­ουρ­γών­τας ἕ­να πλῆ­θος ἀ­πό Φι­λέλ­λη­νες[3].

Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α, καί μά­λι­στα ἡ Ἑλ­λα­δι­κή, πρω­το­στα­τεῖ κι αὐ­τή στούς ἀ­γῶ­νες τοῦ Ἔ­θνους, για­τί αὐ­τό ἀ­πορ­ρέ­ει ἀ­πό τήν ὅ­λη ἀν­τί­λη­ψή της γιά τόν κό­σμο καί τόν ἄν­θρω­πο. Ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α βλέ­πει τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α ὡς τό φυ­σι­κό κλί­μα ἀ­νά­πτυ­ξης καί πραγ­μά­τω­σης τοῦ ἀν­θρω­πί­νου προ­σώ­που καί πραγ­μα­τι­κή ἐ­λευ­θε­ρί­α εἶ­ναι ἡ δυ­να­τό­τη­τα κοι­νω­νί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που μέ τό Θε­ό καί τούς συ­ναν­θρώ­πους του, σέ βαθ­μό γνη­σι­ό­τη­τας, πλη­ρό­τη­τας καί αὐ­θεν­τι­κό­τη­τας[4].

25 Μαρ­τί­ου 1957. Ὑ­πο­γρά­φε­ται ἀ­πό ἕ­ξι Κρά­τη (Βέλ­γιο, Γαλ­λί­α, Γερ­μα­νί­α, Ἰ­τα­λί­α, Λου­ξεμ­βοῦρ­γο, Κά­τω Χῶ­ρες) στή Ρώ­μη ἡ πρώ­τη ἱ­δρυ­τι­κή Συν­θή­κη τῆς Εὐ­ρω­πα­ϊ­κῆς Οἰ­κο­νο­μι­κῆς Κοι­νό­τη­τας (Ε.Ο.Κ.­). Ἕ­νας βί­αι­ος πό­λε­μος ὁ­δη­γεῖ καί πά­λι τούς Εὐ­ρω­παί­ους στή γεν­ναί­α ἀ­πό­φα­ση νά στα­μα­τή­σουν, μέ ὁ­ποι­ο­δή­πο­τε τρό­πο, κά­θε μορ­φή βί­ας. Ἡ δι­χο­τό­μη­ση τῆς Εὐ­ρώ­πης, σέ Ἀ­να­το­λή καί Δύ­ση, καί οἱ ἐθνι­κές ἀν­τι­πα­λό­τη­τες ὁ­δη­γοῦν στήν ἀ­πό­φα­ση «νά θέ­σουν τίς βά­σεις μιᾶς δια­ρκοῦς στε­νό­τε­ρης ἑ­νώ­σε­ως τῶν εὐ­ρω­παϊ­κῶν λα­ῶν» καί νά «ἑ­δραι­ώ­σουν τήν ἀλ­λη­λεγ­γύ­η…καί εὐ­η­με­ρί­α σύμ­φω­να μέ τό Χάρ­τη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν»[5].

Ἡ Ε.Ο.Κ. ἄλ­λα­ξε πολ­λές φο­ρές τούς στό­χους της τά τε­λευ­ταῖ­α 50 χρό­νια. Σί­γου­ρα, ὅ­μως, ἡ ὑ­πο­γρα­φή τῆς Συν­θή­κης τῆς Ρώ­μης στίς 25 Μαρ­τί­ου 1957, ἡ ὁ­ποί­α δη­μι­ούρ­γη­σε μί­α νέ­α εὐ­ρω­πα­ϊ­κή κοι­νό­τη­τα, ἦ­ταν μί­α συ­νει­δη­τή δι­α­κή­ρυ­ξη ἐ­ναν­τίον τοῦ πο­λέ­μου με­τα­ξύ τῶν Χω­ρῶν, πού ἀ­παρ­τί­ζουν σή­με­ρα τήν Εὐ­ρω­πα­ϊ­κή Ἕ­νω­ση, καί ἀ­πο­τέ­λε­σε ἕ­να ση­μαν­τι­κό βῆ­μα γιά τήν ἐ­νί­σχυ­ση τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, τῶν ἀν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των καί ἰ­δι­αι­τέ­ρως γιά τό σε­βα­σμό τῆς ἀν­θρώ­πι­νης ἀ­ξι­ο­πρέ­πειας. Αὐ­τό πού ξε­κί­νη­σε πρίν ἀ­πό 50 χρό­νια μέ τά ἕ­ξι Κρά­τη σή­με­ρα ἔ­γι­νε μί­α κοι­νό­τη­τα 27 Κρα­τῶν, τά ὁ­ποῖα με­τά ἀ­πό τίς ἀ­πάν­θρω­πες ἐμ­πει­ρί­ες τοῦ πο­λέ­μου, σή­με­ρα βρί­σκον­ται ἑ­νω­μέ­να εἰ­ρη­νι­κά δί­δον­τας ἕ­να παγ­κό­σμιο μή­νυ­μα γιά τίς εὐ­ρω­πα­ϊ­κές ἀ­ξί­ες.

25 Μαρ­τί­ου 2007. 186 χρό­νια με­τά τήν Ἑλ­λη­νι­κή Ἐ­πα­νά­στα­ση καί 50 χρό­νια με­τά τήν ὑ­πο­γρα­φή τῆς Συν­θή­κης τῆς Ρώ­μης, ἡ ση­με­ρι­νή ἐ­πέ­τει­ος ἀ­πο­τε­λεῖ μί­α ἀ­κό­μη ση­μαν­τι­κή εὐ­και­ρί­α γιά ὅ­λους μας νά γι­ορ­τά­σου­με τά ἐ­πι­τεύγ­μα­τα τοῦ πα­ρελ­θόν­τος καί νά ὁ­ρα­μα­τι­σθοῦ­με τό μέλ­λον μας μέ­σα ἀ­πό τίς προ­κλή­σεις τοῦ σή­με­ρα.

Ἡ Εὐ­ρω­πα­ϊ­κή Ἕ­νω­ση ἕ­νω­σε εἰ­ρη­νι­κά τήν Εὐ­ρώ­πη καί τῆς ἔ­δω­σε δύ­να­μη καί ἐ­λευ­θε­ρί­α, προσπόρισε στα­θε­ρό­τη­τα καί εὐ­η­με­ρί­α στούς πο­λῖ­τες της. Ὡ­στό­σο, κα­θώς ἐ­ξε­λίσ­σε­ται μα­ζί μέ τήν κοι­νω­νί­α μας, ἡ εὐ­ρω­πα­ϊ­κή ὁ­λο­κλή­ρω­ση δέ­χε­ται μη­νύ­μα­τα πού ἐ­πη­ρε­ά­ζουν ἄ­με­σα τίς ἀ­πο­φά­σεις της γιά τό μέλ­λον τῶν πο­λι­τῶν της. Γιά τόν λό­γο αὐ­τό ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος καί οἱ ἄλλες Ἐκ­κλη­σί­ες τῆς Εὐ­ρώ­πης, ὅ­πως καί ὁ κά­θε ἁ­πλός πο­λί­της, ἔ­χει κα­τα­θέ­σει ποι­κι­λο­τρό­πως τίς προ­τά­σεις της καί συ­νε­χί­ζει νά προ­βλη­μα­τί­ζε­ται καί σή­με­ρα γιά τό μέλ­λον τοῦ νέ­ου εὐ­ρω­πα­ϊ­κοῦ γί­γνε­σθαι.

Μπρο­στά στόν κίν­δυ­νο τῆς παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης πολ­λοί πο­λῖ­τες ἀ­πο­γο­η­τεύ­ον­ται ἀ­πό τίς πο­λι­τι­κές ἀ­πο­φά­σεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἔ­χουν ἄ­με­σες ἐ­πι­πτώ­σεις στήν ζω­ή τους. Ἡ ἀ­να­σφά­λεια ἔ­χει κυ­ρι­εύ­σει σχε­δόν κά­θε κοι­νω­νί­α. Κι ἐ­δῶ ἐντοπίζε­ται μί­α ση­μαν­τι­κή σύγ­κρου­ση ἀ­νά­με­σα στόν το­πι­κό καί τόν παγ­κό­σμιο πο­λι­τι­σμό. Αὐ­τό ὅ­μως μᾶς ἐ­πι­τρέ­πει νά ὑπο­γραμ­μί­σου­με ὅ­τι ἡ πρό­κλη­ση αὐ­τή ἀν­τι­με­τω­πί­ζε­ται μό­νο μέ τή συ­νε­χῆ ἐ­νη­μέ­ρω­ση τῶν πο­λι­τῶν γιά τίς ἀ­ξί­ες ἐ­κεῖ­νες τῆς ἀρ­χαί­ας ἑλ­λη­νι­κῆς σκέψεως καί τοῦ ρω­μα­ϊ­κοῦ δικαίου, μέ θε­με­λια­κό συ­στα­τι­κό τόν Χρι­στι­α­νι­σμό, πού δια­μόρ­φω­σαν τόν εὐ­ρω­πα­ϊ­κό πο­λι­τι­σμό στό σύ­νο­λό του.

Μέ τήν εὐ­και­ρί­α αὐτῶν τῶν ἐ­πε­τεί­ων κα­λοῦ­με τόν κά­θε πι­στό νά σκε­φθεῖ γιά τό μέλ­λον τῆς Εὐ­ρω­πα­ϊ­κῆς Ἕ­νω­σης καί νά συμ­με­τά­σχει συ­νει­δη­τά στόν δι­ά­λο­γο γιά τήν ἐξεύ­ρε­ση λύ­σε­ων γιά τήν κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή. Νά στη­ρι­χθεῖ πά­νω στά αἰ­ώ­νια ἰ­δα­νι­κά τῆς Ἱ­στο­ρί­ας μας, συμ­βάλ­λον­τας στή δη­μι­ουρ­γί­α μιᾶς κοι­νω­νί­ας μέ ἀν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο, πού θά λει­τουρ­γεῖ μέ βά­ση τίς πα­ναν­θρώ­πι­νες χρι­στι­α­νι­κές ἀρ­χές καί ἀ­ξί­ες.