image with the sign of the Greek Church

Κεντρική Σελίδα | Ιερά Σύνοδος | Αρχιεπίσκοπος | 89,5 Radio | Ειδήσεις | Κοινωνία
Βιβλιοθήκη | Μουσείο | Multimedia | Τεχνική Βοήθεια | Σύνδεσμοι | Επικοινωνία

Ιερά Σύνοδος



ΕΠΙΚΟΙΝΩΝIA






ΕΙΣΗΓΗΣH


Προηγούμενη σελίδα


ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ

εἰς τὴν Σύνοδον τῆς Σεπτῆς ῾Ιεραρχίας
τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος,
συγκληθείσης ἐκτάκτως
ἀπὸ 4ης ἕως 6ης Νοεμβρίου 2003.

τοῦ Μητροπολίτου
Καισαριανῆς, Βύρωνος καὶ ῾Υμηττοῦ
Δανιὴλ.


«῾Ιστορικὴ ἀνασκόπησις
τῆς διευθετήσεως τοῦ θέματος
τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως
τῶν ῾Ιερῶν Μητροπόλεων τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν,
ἥτις ὡδήγησεν εἰς τὴν ἔκδοσιν
τῆς Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1928.»


1. Τὸ πρόβλημα.

Μὲ τὴν ἀπελευθέρωσι τῶν ᾿Επαρχιῶν τῆς ᾿Ηπείρου, τῆς Μακεδονίας, τῆς Θράκης καὶ τῶν Νήσων τοῦ Βορείου καὶ ᾿Ανατολικοῦ Αἰγαίου ἀπὸ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους 1912-13 προέκυψε τὸ θέμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως τῶν ᾿Επαρχιῶν αὐτῶν.

Τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τὴν πνευματικὴν καὶ κανονικὴν δικαιοδοσίαν τοῦ ὁποίου ὑπήγοντο, δὲν ἠδύνατο εὐλόγως νὰ ἀσκήση ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν ᾿Επαρχιῶν τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν Αὐτοῦ, ἕνεκα τῶν ἐπελθουσῶν πολιτικῶν ἀλλαγῶν. ῾Η ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος δὲν εἶχεν ἁρμοδιότητα νὰ παρέμβη, ἐπειδὴ δὲν ἦτο κανονικὸν ἔδαφος Αὐτῆς. ῾Η ἔλλειψις καὶ ἡ δυσχέρεια ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως προεκάλεσεν ἀπαράδεκτες ἐκκλησιαστικῶς καταστάσεις, οἱ ὁποῖες ἐξιστοροῦνται εἴτε εἰς τὴν ἐπίσημον ἀλληλογραφίαν εἴτε εἰς τὰ Πρακτικὰ τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν.

Κατὰ τὸν ιζ´ Κανόνα τῶν Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (451 μ. Χ.), τὶς πολιτικὲς μεταβολὲς ἀκολουθεῖ καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ τάξις. ᾿Ιδοὺ αὐτός·

«Τὰς καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἀγροικικὰς παροικίας, ἢ ἐγχωρίους, μένειν ἀπαρασαλεύτους παρὰ τοῖς κατέχουσιν αὐτὰς ᾿Επισκόποις, καὶ μάλιστα ἢ τριακονταετῆ χρόνον ταύτας ἀβιάστως διακατέχοντες ᾠκονόμησαν. Εἰ δὲ ἐντὸς τῶν τριάκοντα ἐτῶν γεγένηταί τις, ἢ γένοιτο περὶ αὐτῶν ἀμφισβήτησις, ἐξεῖναι τοῖς λέγουσιν ἠδικῆσθαι περὶ τούτων κινεῖν παρὰ τῇ Συνόδῳ τῆς ᾿Επαρχίας. Εἰ δέ τις ἀδικοῖτο παρὰ τοῦ ἰδίου Μητροπολίτου, παρὰ τῷ ᾿Εξάρχῳ τῆς διοικήσεως, ἢ τῷ Κωνσταντινουπόλεως θρόνῳ δικαζέσθω, καθ᾿ ἃ προείρηται. Εἰ δὲ καί τις ἐκ βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις, ἢ αὖθις καινισθείη, τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις, καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παροικιῶν ἡ τάξις ἀκολουθείτω».

Τὰ αὐτὰ ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ λη´ Κανὼν τῆς ἐν Τρούλλῳ Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου (691 μ. Χ.), ὁ ὁποῖος ὁρίζει· «Τὸν ἐκ τῶν Πατέρων ἡμῶν τεθέντα Κανόνα καὶ ἡμεῖς παραφυλάττομεν, τὸν οὕτω διαγορεύοντα· εἴ τις ἐκ βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις ἢ αὖθις καινισθείῃ τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις καὶ ἡ τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων τάξις ἀκολουθείτω».

᾿Ενῷ ἡ ἐπιταγὴ τῶν Κανόνων τούτων εἶναι σαφὴς ἐν τοῖς πράγμασι ἔπρεπε κατὰ τὴν σκοπουμένην λύσιν τοῦ οὑτωσὶ προβλήματος νὰ ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν τὰ ἑξῆς·

α) ῞Οτι τὸ Πατριαρχεῖον εἶχεν ἀποστερηθεῖ τοῦ ποιμνίου Αὑτοῦ εἰς τὴν Μικρὰν ᾿Ασίαν καὶ ᾿Ανατολικὴν Θράκην καὶ δὲν ἔστεργεν εἰς περαιτέρω συρρίκνωσιν Αὑτοῦ. Καὶ ὅτι ἡ συρρίκνωσις θὰ ἐπέδρα δυσμενῶς εἰς τὴν ἄσκησιν τῆς ἀποστολῆς Αὑτοῦ εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν καὶ εἰς τὴν Οἰκουμένην καὶ θὰ ἦτο ἐπικίνδυνος δι᾿ αὐτὸν τοῦτον τὸν θεσμόν.

β) ῞Οτι ἦτο δυσχερὴς καὶ μᾶλλον ἀδύνατος διὰ τὸ Πατριαρχεῖον ἡ διοίκησις τῶν ᾿Επαρχιῶν αὐτῶν διὰ προφανεῖς λόγους.

γ) ῞Οτι τὰ ἀναφυέντα προβλήματα καὶ δὴ καὶ μάλιστα, ὅτι οἱ ἀπαράδεκτες ἐκκλησιαστικὲς παρεκτροπὲς καὶ τὰ κοινωνικὰ, ποιμαντικὰ καὶ ἄλλα προβλήματα ἐπίεζον ἀσφυκτικῶς πρὸς διευθέτησιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τούτου προβλήματος.

δ) ῞Οτι ἐπὶ τοῦ θέματος ὑπῆρχον ἀντίρροπες καὶ ἀσύμπτωτες ἀπόψεις ὑπὸ τῶν ἐμπλεκομένων μερῶν, ἤτοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος καὶ τῆς ῾Ελληνικῆς Κυβερνήσεως, ἤγουν τῆς Πολιτικῆς ᾿Εξουσίας.

ε) ῞Οτι ἔπρεπε νὰ διασφαλισθῆ ἡ ἑνότης τοῦ ῾Ελληνικοῦ Κράτους καὶ μὲ τὴν ἑνιαίαν ἐκκλησιαστικὴν διοίκησιν.

῾Ο συμβιβασμὸς τῶν ἀπόψεων αὐτῶν καὶ ἡ ζητουμένη σύμπτωσις εἰς ἀποδεκτὴν λύσιν ὑπὸ τῶν ἐνδιαφερομένων ἦτο λίαν δυσχερής, ἐπειδὴ ἐζητεῖτο λύσις πέραν τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων.

῾Ωστόσον τὸ θέμα, ἀφ᾿ ὅτου προέκυψεν, προϊόντος τοῦ χρόνου ἐλάμβανεν ἐκρηκτικὲς διαστάσεις. ῾Η ἐκκρεμότης αὐτὴ διήρκεσεν ἐπὶ μίαν δεκαπενταετίαν (1913-1928).

Κατὰ τὴν περίοδον αὐτὴν καὶ ἕως τῆς ἐκδόσεως τοῦ Νόμου 3615 τῆς 10ης ᾿Ιουλίου 1928 καὶ τῆς ἐν συνεχείᾳ τούτου Πατριαρχικῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως τῆς 4ης Σεπτεμβρίου 1928 ἐγένοντο ἀπόπειρες ἐπιλύσεως τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τούτου προβλήματος μὴ τελεσφορήσασες.

Οἱ διατυπωθεῖσες ἀπόψεις δύνανται νὰ συνοψισθοῦν εἰς πέντε ἑνότητες, ὡς ἐκτίθενται εἰς τὴν ὑποβληθεῖσαν ῎Εκθεσιν τῆς Κοινοβουλευτικῆς ᾿Επιτροπῆς ἐπὶ τῆς Παιδείας πρὸς τὴν Βουλὴν τῶν ῾Ελλήνων, κατὰ τὸν ᾿Ιούνιον τοῦ 1928.

1. ῞Οπως χειραφετηθοῦν καὶ προσαρτησθοῦν οἱ Μητροπόλεις τῶν ᾿Επαρχιῶν αὐτῶν εἰς τὴν Αὐτοκέφαλον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, ὡς συνέβη τὸ 1866 μὲ τὶς Μητροπόλεις τῶν Νήσων τοῦ ᾿Ιονίου καὶ τὸ 1882 μὲ τὶς Μητροπόλεις τῆς Θεσσαλίας καὶ ἐκ τῆς ᾿Ηπείρου τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως ῎Αρτης διὰ τῆς ἐκδόσεως τῶν σχετικῶν Πατριαρχικῶν Τόμων.

2. ῞Οπως διατηρηθῆ τὸ ὑπάρχον ἐκκλησιαστικὸν καθεστὼς εἰς τὶς ᾿Επαρχίες, ἤτοι ὅπως ἐξαρτῶνται οἱ Μητροπολῖτες τῶν ᾿Επαρχιῶν τῶν Νέων Χωρῶν ἐκ τοῦ Πατριαρχείου, ἄνευ συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς τὴν Σύνοδον τοῦ Πατριαρχείου, ἐκτὸς ἐὰν εὑρίσκοντο κατὰ συγκυρίαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Τοιοῦτον καθεστὼς ὑφίσταται σήμερον διὰ τὶς Μητροπόλεις τῆς Δωδεκανήσου.

3. ῞Οπως διαιρεθοῦν οἱ ᾿Επαρχίες εἰς 5 θέματα ἤτοι α) Θράκης, β) Μακεδονίας, γ) ᾿Ηπείρου, δ) Νήσων Αἰγαίου καὶ ε) Κρήτης καὶ ὅπως συγκροτηθοῦν τακτικὲς Σύνοδοι, οἱ ὁποῖες θὰ ἀνελάμβανον τὴν διοίκησιν μία ἑκάστη τοῦ οἰκείου θέματος.

Τὸ σύστημα τοῦτο διοικήσεως θὰ ἠσκεῖτο συμφώνως πρὸς τὸ προβλεπόμενον ὑπὸ τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων Μητροπολικὸν Σύστημα καὶ συγκεκριμένως·

Τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (325 μ. Χ.)·

Κανὼν δ´· «᾿Επίσκοπον προσήκει μάλιστα μὲν ὑπὸ πάντων τῶν ἐν τῇ ᾿Επαρχίᾳ καθίστασθαι· εἰ δὲ δυσχερὲς εἴη τὸ τοιοῦτον, ἢ διὰ κατεπείγουσαν ἀνάγκην, ἢ διὰ μῆκος ὁδοῦ, ἐξάπαντος τρεῖς ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναγομένους, συμψήφων γενομένων καὶ τῶν ἀπόντων, καὶ συντιθεμένων διὰ γραμμάτων, τότε τὴν χειροτονίαν ποιεῖσθαι. Τὸ δὲ κῦρος τῶν γινομένων δίδοσθαι καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν τῷ Μητροπολίτῃ».

Κανὼν ε´· «Περὶ τῶν ἀκοινωνήτων γενομένων, εἴτε τῶν ἐν κλήρῳ, εἴτε τῶν ἐν λαϊκῷ τάγματι, ὑπὸ τῶν καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν ᾿Επισκόπων, κρατείτω ἡ γνώμη, κατὰ τὸν Κανόνα τὸν διαγορεύοντα, τοὺς ὑφ᾿ ἑτέρων ἀποβληθέντας ὑφ᾿ ἑτέρων μὴ προσίεσθαι. ᾿Εξεταζέσθω δὲ μὴ μικροψυχίᾳ ἢ φιλονεικίᾳ ἤ τινι τοιαύτη ἀηδίᾳ τοῦ ᾿Επισκόπου, ἀποσυνάγωγοι γεγένηνται. ῞Ινα οὖν τὴν πρέπουσαν ἐξέτασιν λαμβάνῃ, καλῶς ἔχειν ἔδοξεν, ἑκάστου ἐνιαυτοῦ, καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν δὶς τοῦ ἔτους συνόδους γίνεσθαι. ἵνα κοινῇ πάντων τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ἐπαρχίας ἐπὶ τὸ αὐτὸ συναγομένων, τὰ τοιαῦτα ζητήματα ἐξετάζηται. Καὶ οὕτως οἱ ὁμολογουμένως προσκεκρουκότες τῷ ᾿Επισκόπῳ, κατὰ λόγον ἀκοινώνητοι παρὰ πᾶσιν εἶναι δόξωσιν, μέχρις ἂν τῷ κοινῷ τῶν ᾿Επισκόπων δόξῃ τὴν φιλανθρωποτέραν ὑπὲρ αὐτῶν ἐκθέσθαι ψῆφον. Αἱ δὲ σύνοδοι γινέσθωσαν, μία μέν, πρὸ τῆς Τεσσαρακοστῆς, ἵνα πάσης μικροψυχίας ἀναιρουμένης, τὸ δῶρον καθαρὸν προσφέρηται τῷ Θεῷ· δευτέρα δὲ περὶ τὸν τοῦ μετοπώρου καιρόν».

Τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων·

Κανὼν λδ´· «Τοὺς ᾿Επισκόπους ἑκάστου ἔθνους, εἰδέναι χρὴ τὸν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καὶ ἡγεῖσθαι αὐτὸν ὡς κεφαλήν, καὶ μηδέν τι πράττειν περιττὸν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης· μόνα δὲ πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει, καὶ ταῖς ὑπ᾿ αὐτὴν χώραις. ᾿Αλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποιείτω τι. Οὕτω γὰρ ὁμόνοια ἔσται, καὶ δοξασθήσεται ὁ Θεός, διὰ Κυρίου ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι, ὁ Πατήρ, καὶ ὁ Υἱὸς, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα».

Τῆς ἐν ᾿Αντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ. Χ.)·

Κανὼν ιδ´· «Εἴ τις ᾿Επίσκοπος ἐπί τισιν ἐγκλήμασι κρίνοιτο, ἔπειτα συμβαίη περὶ αὐτοῦ διαφωνεῖν τοὺς ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ ᾿Επισκόπους, τῶν μέν, ἀθῶον τὸν κρινόμενον ἀποφαινόντων, τῶν δέ, ἔνοχον, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς πάσης ἀμφισβητήσεως, ἔδοξε τῇ ἁγίᾳ Συνόδῳ τὸν τῆς Μητροπόλεως ᾿Επίσκοπον ἀπὸ τῆς πλησιοχώρου ἐπαρχίας μετακαλεῖσθαι ἑτέρους τινάς, τοὺς ἐπικρινοῦντας καὶ τὴν ἀμφισβήτησιν διαλύσοντας, τοῦ βεβαιῶσαι σὺν τοῖς τῆς ἐπαρχίας τὸ παριστάμενον».

Κανὼν ιε´· «Εἴ τις ᾿Επίσκοπος ἐπί τισιν ἐγκλήμασι κατηγορηθείς, κριθείη ὑπὸ πάντων τῶν ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ ᾿Επισκόπων, πάντες τε σύμφωνοι μίαν κατ᾿ αὐτοῦ ἐξενέγκειεν ψῆφον· τοῦτον μηκέτι παρ᾿ ἑτέροις δικάζεσθαι, ἀλλὰ μένειν βεβαίαν τὴν σύμφωνον τῶν τῆς ἐπαρχίας ᾿Επισκόπων ἀπόφασιν».

Κανὼν ιθ´· «᾿Επίσκοπον μὴ χειροτονεῖσθαι δίχα Συνόδου καὶ παρουσίας τοῦ ἐν τῇ Μητροπόλει τῆς ἐπαρχίας. Τούτου δὲ παρόντος ἐξάπαντος, βέλτιον μὲν συνεῖναι αὐτῷ πάντας τοὺς ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ συλλειτουργούς, καὶ προσήκει δι᾿ ἐπιστολῆς τὸν ἐν τῇ Μητροπόλει συγκαλεῖν. Καὶ εἰ μὲν ἀπαντοῖεν οἱ πάντες, βέλτιον, εἰ δὲ δυσχερὲς εἴη τοῦτο, τούς γε πλείους ἐξάπαντος παρεῖναι δεῖ, ἢ διὰ γραμμάτων ὁμοψήφους γενέσθαι, καὶ οὕτω μετὰ τῆς τῶν πλειόνων, ἤτοι παρουσίας ἢ ψήφου γίνεσθαι τὴν κατάστασιν. Εἰ δὲ ἄλλως παρὰ τὰ ὡρισμένα γίγνοιτο, μηδὲν ἰσχύειν τὴν χειροτονίαν. Εἰ δὲ κατὰ τὸν ὡρισμένον Κανόνα γίγνοιτο ἡ κατάστασις, ἀντιλέγοιεν δέ τινες δι᾿ οἰκείαν φιλονεικίαν, κρατεῖν τῆς τῶν πλειόνων ψῆφον».

Κανὼν κ´· «Διὰ τὰς ἐκκλησιαστικὰς χρείας, καὶ τὰς τῶν ἀμφισβητουμένων διαλύσεις, καλῶς ἔχειν ἔδοξε, Συνόδους καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν τῶν ᾿Επισκόπων γίνεσθαι δεύτερον τοῦ ἔτους. ῞Απαξ μέν, μετὰ τὴν τρίτην ἑβδομάδα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ὥστε τῇ τετάρτῃ ἑβδομάδι τῆς Πεντηκοστῆς ἐπιτελεῖσθαι τὴν Σύνοδον, ὑπομιμνήσκοντος τοὺς ἐπαρχιώτας τοῦ ἐν τῇ Μητροπόλει. Τὴν δὲ δευτέραν Σύνοδον γίνεσθαι εἰδοῖς ᾿Οκτωβρίαις, ἥτις ἐστὶ δεκάτη ῾Υπερβερεταίου. ῞Ωστε ἐν αὐταῖς ταύταις ταῖς Συνόδοις προσιέναι Πρεσβυτέρους καὶ Διακόνους, καὶ πάντας τοὺς ἠδικεῖσθαι νομίζοντας, καὶ παρὰ τῆς Συνόδου ἐπικρίσεως τυγχάνειν. Μὴ ἐξεῖναι δέ τινας καθ᾿ ἑαυτοὺς ποιεῖσθαι, ἄνευ τῶν πεπιστευμένων τὰς Μητροπόλεις».

῾Η πρότασις αὐτὴ κατωχύρωνε πλήρως τὰ κανονικὰ δικαιώματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, προβλεπόμενα ὑπὸ τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (451 μ. Χ.)·

Κανὼν θ´· «Εἴ τις Κληρικὸς πρὸς Κληρικὸν πρᾶγμα ἔχοι, μὴ ἐγκαταλιμπανέτω τὸν οἰκεῖον ᾿Επίσκοπον, καὶ ἐπὶ κοσμικὰ δικαστήρια κατατρεχέτω, ἀλλὰ πρότερον τὴν ὑπόθεσιν γυμναζέτω παρὰ τῷ ἰδίῳ ᾿Επισκόπῳ, ἢ γοῦν γνώμῃ αὐτοῦ τοῦ ᾿Επισκόπου, παρ᾿ οἷς ἂν τὰ ἀμφότερα μέρη βούλωνται, τὰ τῆς δίκης συγκροτεῖσθαι, εἰ δέ τις παρὰ ταῦτα ποιήσοι, Κανονικοῖς ἐπιτιμίοις ὑποκείσθω. Εἰ δὲ καὶ Κληρικὸς πρᾶγμα ἔχοι πρὸς τὸν ἴδιον, ἢ καὶ πρὸς ἕτερον ᾿Επίσκοπον, παρὰ τῇ Συνόδῳ τῆς ἐπαρχίας δικαζέσθω. Εἰ δὲ πρὸς τὸν τῆς αὐτῆς ἐπαρχίας Μητροπολίτην ᾿Επίσκοπος, ἢ Κληρικὸς ἀμφισβητοίη, καταλαμβανέτω, ἢ τὸν ῎Εξαρχον τῆς διοικήσεως, ἢ τὸν τῆς Βασιλευούσης Κωνσταντινουπόλεως θρόνον, καὶ ἐπ᾿ αὐτῷ δικαζέσθω».

Κανὼν ιζ´· «Τὰς καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἀγροικικὰς παροικίας, ἢ ἐγχωρίους, μένειν ἀπαρασαλεύτους παρὰ τοῖς κατέχουσιν αὐτὰς ᾿Επισκόποις, καὶ μάλιστα ἢ τριακονταετῆ χρόνον ταύτας ἀβιάστως διακατέχοντες ᾠκονόμησαν. Εἰ δὲ ἐντὸς τῶν τριάκοντα ἐτῶν γεγένηταί τις, ἢ γένοιτο περὶ αὐτῶν ἀμφισβήτησις, ἐξεῖναι τοῖς λέγουσιν ἠδικῆσθαι περὶ τούτων κινεῖν παρὰ τῇ Συνόδῳ τῆς ᾿Επαρχίας. Εἰ δέ τις ἀδικοῖτο παρὰ τοῦ ἰδίου Μητροπολίτου, παρὰ τῷ ᾿Εξάρχῳ τῆς διοικήσεως, ἢ τῷ Κωνσταντινουπόλεως θρόνῳ δικαζέσθω, καθ᾿ ἃ προείρηται. Εἰ δὲ καί τις ἐκ βασιλικῆς ἐξουσίας ἐκαινίσθη πόλις, ἢ αὖθις καινισθείη, τοῖς πολιτικοῖς καὶ δημοσίοις τύποις, καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν παροικιῶν ἡ τάξις ἀκολουθείτω».

Κανὼν κη´· «Πανταχοῦ τοῖς τῶν ἁγίων Πατέρων ὅροις ἑπόμενοι, καὶ τὸν ἀρτίως ἀναγνωσθέντα Κανόνα τῶν ἑκατὸν πεντήκοντα Θεοφιλεστάτων ᾿Επισκόπων, τῶν συναχθέντων ἐπὶ τοῦ τῆς εὐσεβοῦς μνήμης μεγάλου Θεοδοσίου, τοῦ γενομένου βασιλέως ἐν τῇ βασιλίδι Κωνσταντινουπόλεως νέᾳ ῾Ρώμῃ, γνωρίζοντες· τὰ αὐτὰ καὶ ἡμεῖς ὁρίζομέν τε καὶ ψηφιζόμεθα περὶ τῶν πρεσβείων τῆς ἁγιωτάτης ᾿Εκκλησίας, τῆς αὐτῆς Κωνσταντινουπόλεως νέας ῾Ρώμης. Καὶ γὰρ τῷ θρόνῳ τῆς πρεσβυτέρας ῾Ρώμης διὰ τὸ βασιλεύειν τὴν πόλιν ἐκείνην, οἱ Πατέρες εἰκότως ἀποδεδώκασι τὰ πρεσβεῖα· καὶ τῷ αὐτῶ σκοπῷ κινούμενοι οἱ ἑκατὸν πεντήκοντα Θεοφιλέστατοι ᾿Επίσκοποι, τὰ ἶσα πρεσβεῖα ἀπένειμαν τῷ τῆς νέας ῾Ρώμης ἁγιωτάτῳ θρόνῳ, εὐλόγως κρίναντες, τὴν βασιλείᾳ καὶ συγκλήτῳ τιμηθεῖσαν πόλιν, καὶ τῶν ἴσων ἀπολαύουσαν πρεσβείων τῇ πρεσβυτέρᾳ Βασιλίδι ῾Ρώμῃ, καὶ ἐν τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς ὡς ἐκείνην μεγαλύνασθαι πράγμασι, δευτέραν μετ᾿ ἐκείνην ὑπάρχουσαν. Καὶ ὥστε τοὺς τῆς Ποντικῆς, καὶ τῆς ᾿Ασιανῆς, καὶ τῆς Θρᾳκικῆς Διοικήσεως Μητροπολίτας μόνους, ἔτι δὲ καὶ τοὺς ἐν τοῖς βαρβαρικοῖς ᾿Επισκόπους τῶν προειρημένων Διοικήσεων χειροτονεῖσθαι ὑπὸ τοῦ προειρημένου ἁγιωτάτου θρόνου τῆς κατὰ Κωνσταντινούπολιν ἁγιωτάτης ᾿Εκκλησίας· δηλ. ἑκάστου Μητροπολίτου τῶν προειρημένων Διοικήσεων, μετὰ τῶν τῆς ἐπαρχίας ᾿Επισκόπων χειροτονοῦντος τοὺς τῆς ἐπαρχίας ᾿Επισκόπους, καθὼς τοῖς θείοις Κανόσι διηγόρευται. Χειροτονεῖσθαι δέ, καθὼς εἴρηται, τοὺς Μητροπολίτας τῶν προειρημένων Διοικήσεων παρὰ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως ᾿Αρχιεπισκόπου, ψηφισμάτων συμφώνων, κατὰ τὸ ἔθος, γινομένων, καὶ ἐπ᾿ αὐτὸν ἀναφερομένων».

᾿Αλλὰ ἡ πρότασις αὐτὴ κατατεμάχιζεν τὸν χῶρον τοῦ ῾Ελληνικοῦ Κράτους.

4. ῞Οπως κατασταθῆ εἰς Θεσσαλονίκην ἑτέρα Διαρκὴς ῾Ιερὰ Σύνοδος. ῾Η πρότασις αὐτὴ ἦτο ἀπόρροια τοῦ ἐθνικοῦ διχασμοῦ. Εἶναι γνωστὲς οἱ συνέπειες τῆς ὁδυνηρᾶς αὐτῆς καταστάσεως καὶ ἐθνικῆς περιπετείας διὰ τὸ ῎Εθνος καὶ τὴν ᾿Εκκλησίαν.

5. ῞Οπως ὑπαχθοῦν οἱ Μητροπόλεις τῶν ᾿Επαρχιῶν ὑπὸ τὴν διοίκησιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς Αὐτοκεφάλου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος διακρατοῦντος τοῦ Πατριαρχείου ψιλὴν τινὰ δικαιοδοσίαν ἐκδηλουμένην εἰς ὡρισμένα σημεῖα.

Τελικῶς ἐπελέγη ἡ τελευταία αὐτὴ πρότασις.

Προηγούμενη σελίδα