ECCLESIA
ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
|
ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ |
Μαντινείας και Κυνουρίας
Σεπτέμβριος 2009 ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΕΝ ΤΡΙΠΟΛΕΙ (21 Σεπτεμβρίου 2009) Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Μαντινείας καί Κυνουρίας κύριε Ἀλέξανδρε καί λοιποί Ἱερώτατοι ἀδελφοί, Ἐξοχώτατοι Ἄρχοντες τοῦ Τόπου, Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Ὑπάρχουν ἱεροί ναοί, ἄλλοτε μεγαλοπρεπεῖς καί ἄλλοτε ταπεινοί ἀλλ᾿ ἐν φόρτῳ ἱστορικῶν καί πνευματικῶν ἀναμνήσεων, χαρακτηρίζοντες πόλεις ὁλοκλήρους. Τά παραδείγματα ἄφθονα: ὁ Πανίερος ναός τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως ἐν Ἱερουσαλήμ, ὁ ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου ἐν Θεσσαλονίκῃ καί πληθύς ἄλλων. Ἔτσι καί ὁ ναός οὗτος ὁ καλλιμάρμαρος, εἰς ὅν ἱστάμεθα προσευχόμενοι καί δοξολογοῦντες Θεόν Παντοκράτορα, Υἱόν Μονογενῆ Ἰησοῦν Χριστόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ ναός ὁ ἀνεγερθείς εἰς τιμήν τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Βασιλείου τοῦ οὐρανοφάντορος καί μεγάλου. Οὗτος χαρακτηρίζει τήν πόλιν τῆς Τριπόλεως∙ τυγχάνει δέ ἀδιανόητον ὁ ἐπισκέπτης αὐτῆς νά ἀγνοήσῃ τήν ὕπαρξιν τοῦ μεγαλοπρεποῦς καί καλλίστου ναοῦ τούτου. Γίνεται δέ ὁ ἱερός οὗτος ναός μεγαλοπρεπέστερος καί ἐπιβλητικότερος ἐάν σκεφθῇ κανείς ὅτι ἀνῳκοδομήθη οὐχί διά βασιλικῶν ἤ κρατικῶν χορηγιῶν ἀλλά διά τοῦ ὀβολοῦ καί τοῦ ἱδρῶτος εὐλαβῶν ξενητευμένων τέκνων τῆς πόλεως ταύτης ἔν τε τῇ λοιπῇ Ἑλλάδι καί ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ. Μνήμονες τῆς πατρίδος γαίης ἐπεθύμουν ὅπως ἡ πόλις αὐτῶν λαμπρυνθῇ διά ναοῦ μοναδικοῦ, διό καί ἐκίνουν πάντα κάλων, διά νά ἴδουν ἀνεγειρόμενον ναόν ἐπάξιον τῆς ἡρωϊκῆς αὐτῶν πόλεως. Ἐπέτυχον αὐτό τό ὁποῖον ἐπεθύμουν. Διό καί ἡ μνήμη αὐτῶν παραμένει ἔσται ἀγήρως καί αἰωνία. Ἀπό τῆς Ὡραίας ταύτης Πύλης ηὐλογήθη ὁ λαός τῆς Τριπόλεως παρά πληθύος εὐλαβῶν ἐφημερίων ἀλλά καί ὑπό ἐπισκόπων προσευχομένων ὑπέρ τῶν τε ἑαυτῶν ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων καί παρακαλούντων τόν Θεόν ἵνα ἵλεως γένηται πᾶσι, τά φιλάνθρωπα Αὐτοῦ δεικνύων σπλάγχνα. Ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς ἐπισκοπῆς Ἀμυκλῶν καί Ντροπολιτζᾶς καί ἀπό τῆς μετονομασίας αὐτῆς εἰς Μητρόπολιν Μαντινείας καί Κυνουρίας πολλοί ἐκλεκτοί ἱεράρχαι ἐκόσμησαν τόν θρόνον αὐτόν. Μνημονεύομεν ἐν πρώτοις τοῦ Δανιήλ τοῦ ἀμφιλαφοῦς τυχόντος μορφώσεως, τοῦ πολλά παθόντος καί τοῦ ἕνεκα τῶν κακουχιῶν προώρως ἐν ἔτει 1831ῳ κοιμηθέντος. Ἡ σύνεσις αὐτοῦ, τό συμβιβαστικόν, ἡ ἀγάπη του πρός τήν κανονικήν τάξιν θά ἀπέτρεπον, ἐάν ἔζη, τά ἀτυχῆ τοῦ 1833 ἔκτροπα καί αἱ γέφυραι μεταξύ τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας δέν θά ἀνετινάσσοντο ὑπό ἐμπαθοῦς πυρίτιδος. Ἠκολούθησαν πολλοί ἄξιοι ποιμένες καί ἄνδρες ἐπιφανεῖς ὡς ὁ καθηγητής τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Θεόκλητος ὁ Βίμπος, Γερμανός ὁ Μεταξᾶς, Γερμανός ὁ Ρουμπάνης ὁ καί Ἀρκάς, Θεόκλητος ὁ Φιλιππαῖος. Πάντες εἰργάσθησαν διά τήν ἐπαρχίαν αὐτῶν μετά ζήλου ἐξαιρέτου καί ἐν μέσῳ πολλῶν ἀντιξοοτήτων. Σήμερον ἡ θεόσωστος αὕτη Μητρόπολις ποιμαίνεται ἐλέῳ Θεοῦ ὑπό τοῦ Ἀρκάδος πεφιλημένου ἡμῖν ἀδελφοῦ, τοῦ ἀξίου κατά πάντα Ἱερωτάτου Μητροπολίτου κυρίου Ἀλεξάνδρου. Τινές μή ἔχοντες τί νά εἴπουν δικαιολογοῦνται λέγοντες ὅτι «δέν ἀναφερόμεθα εἰς τό ἔργον τοῦ τιμωμένου ἵνα μή προσκρούσωμεν εἰς τό ταπεινόν αὐτοῦ φρόνημα». Ἡμεῖς ὅμως ἔχομεν νά εἴπωμεν πολλά, εἰδότες καλῶς ὅτι ὁ τό ταπεινόν φρόνημα ἔχων, ὅσα ἐπαινετικά λόγια καί ἄν ἀκούσῃ δέν φυσιοῦται, οὐδέ πτεροφυεῖ. Γινώσκομεν τάς ἀρετάς τοῦ ἀνδρός. Τό ταπεινόν καί συνεσταλμένον∙ τό ὑγιειές ἐκκλησιαστικόν φρόνημα∙ τήν ποιμαντικήν εὐθύνην καί τό ἀνύστακτον ὄμμα∙ τό ἦθος τό πᾶσαν ἠθικήν ὑπερβαῖνον∙ τήν θεολογικήν κατάρτισιν∙ τήν εὐποιΐαν καί τό φιλόπτωχον∙ τήν φροντίδα πρός τά ἱερά σεμνεῖα∙ τήν ἀκλινῆ προσήλωσιν πρός τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί τάς τυπικάς διατάξεις∙ τήν εἰλικρινῆ καί ἀνυπόκριτον ἀγάπην πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, ἥτις καί συνήγαγεν ἡμᾶς ἐνταῦθα. Ταῦτα ὡς καί πολλά ἄλλα κοσμοῦσιν ὡς παράσημα τό στῆθος τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου κυρίου Ἀλεξάνδρου. Εὐχαριστοῦμεν, πεφιλημένε ἅγιε ἀδελφέ, ἐκ βάθους καρδίας διά τήν δοχήν, τήν ἀγάπην, τήν ξενίαν καί δι᾿ ὅλα ὅσα γλῶσσα οὐ δύναται νά ἐκφράσῃ, οὐδέ λεξικόν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης δύναται νά συμπεριλάβῃ. Ἐπευλογοῦμεν Πατριαρχικῶς καί εὐχόμεθα ὑμῖν, τῷ Ἐπισκόπῳ, τοῖς Πρεσβυτέροις, τοῖς Διακόνοις, τοῖς μονασταῖς καί ταῖς μοναζούσαις, τοῖς ἄρχουσι καί τοῖς ἀρχομένοις, παντί τῷ εὐσεβοῦντι λαῷ ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἐχθρευομένοις τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τοῖς ἐν νόσοις καί ἀσθενείαις, ὑγιείαν ἀκλινῆ καί τήν κατ᾿ ἄμφω, ὀρθοτομίαν ἐν τῇ πίστει καί κυρίως κληρονομίαν τῆς τῶν Οὐρανῶν Βασιλείας, ἧς γένοιτο ἐπιτυχεῖν πάντας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ᾯ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν. |
