ECCLESIA
ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
|
ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ |
Μαντινείας και Κυνουρίας
Σεπτέμβριος 2009 ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΡΙΠΟΛΙΝ (21 Σεπτεμβρίου 2009) Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Μαντινείας καί Κυνουρίας κύριε Ἀλέξανδρε καί λοιποί Ἱερώτατοι ἀδελφοί, Ἐξοχώτατοι καί Ἐντιμότατοι Ἄρχοντες, Τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἀγαπητά καί περιπόθητα, Παιδιόθεν ἡ ἡμετέρα Μετριότης, ἐκεῖ εἰς τήν μαρτυρικήν καί πολλαπλῶς ἠδικημένην Ἴμβρον, ἀλλά καί ἀργότερον ἐπί τοῦ λόφου τῆς ἀεί προσδοκωμένης ἐλπίδος, εἰς τήν Σχολήν τῆς Χάλκης, ἐντρυφῶσα εἰς δέλτους ἱστορικάς, εὑρισκόμεθα νοερῶς καί ἐπιμόνως εἴς τινα τόπον ὀνομαζόμενον Ἀρκαδία. Ἐγινώσκομεν πάντα τά αὐτῆς∙ ὅτι οἱ ἐν αὐτῇ οἰκοῦντες ἐθεωροῦντο «προσέληνοι» ἤγουν αὐτόχθονες∙ ὡμίλουν διάλεκτον ἑλληνικήν μέν, ἀλλ᾿ ἰδιάζουσαν∙ ὅτι ἵδρυσαν τήν πρώτην ἐν τῷ τότε γνωστῷ κόσμῳ πόλιν, τήν Λυκόσουραν, διδάξαντες πῶς δεῖ πόλιν οἰκοδομεῖν καί ἐν αὐτῇ τήν οἴκησιν καί τάς διατριβάς ποιεῖν∙ πῶς ἐπεξετάσθησαν ἕως Κρήτης καί Κύπρου, τῆς γῆς αὐτῶν μή ἐξαρκούσης πρός ζωάρκειαν. Ἐμάθαμεν ὅτι αὕτη ἡ εὐλογημένη περιοχή, ἡ εἰς ἀρχαίους χρόνους κατά πολύ ἐκτενεστέρα τοῦ ὑφισταμένου νομοῦ, ἀπεκαλεῖτο Ἅγιον Ὄρος τῆς Πελοποννήσου διά τάς πολλάς καί περιπύστους αὐτῆς Ἱεράς Μονάς, αἵτινες ἦσαν –καί εἰσιν ἐν πολλοῖς- δεῖγμα ἀψευδές τῆς εὐλαβείας τῶν κατοίκων αὐτῆς. Εὑρίσκομεν δέ ἐν τοῖς Συναξαρίοις τοῦ ὅλου ἐνιαυτοῦ Ἁγίους ἐξ αὐτῆς προερχομένους ὡς Νεῖλον τόν Μυροβλύτην τόν ἐν τῷ Ἄθῳ ἀσκήσαντα, Λάζαρον τόν ἱερομόναχον καί πλειάδα ὅλην μαρτύρων ὑπέρ τῆς τοῦ Χριστοῦ πίστεως μαρτυρησάντων. Καί ἰδού∙ ὅσα κατ᾿ ὄναρ ἐγευόμεθα, ὁρῶμεν τανῦν καθ᾿ ὗπαρ. Αἰσθανόμεθα θαυμασμόν, τέρψιν καί ἀγαλλίασιν ἀναθεωροῦντες ὄρη, καί βουνούς καί νάπας, δάση βαθύσκια τά Θεοῦ προνοίᾳ διασωθέντα, ποταμούς ἀειδινήτους «ἀφρῷ μορμύροντας ἰδών» (Ἰλιάδος Ε’, 599). Καί ὑπέρ πᾶν ἄλλο διότι εὑρισκόμεθα ἐν μέσῳ λαοῦ εὐσεβοῦντος, τά ἀρχαῖα καί ἁγνά χριστιανικά ἤθη διακρατοῦντος καί τῆς ὀρθῆς πίστεως οὐδέ κατά βῆμα ποδός ἀφισταμένου. Καί ταῦτα πάντα διαγινώσκοντες, ἀντιλαμβανόμεθα πλήρως ἐκείνην τήν ἔξαρσιν θαυμασμοῦ διά τήν Ἀρκαδίαν κατά τούς 16ον, 17ον καί 18ον αἰῶνας εἰς τήν Εὐρώπην. Ἡ ἵδρυσις Ἀκαδημιῶν Ἀρκαδίας ἐν Ἰταλίᾳ, Γαλλίᾳ, Πορτογαλίᾳ καί ἀλλαχοῦ ἦτο ἀποτέλεσμα τῆς ἀναγνώσεως τῶν Βουκολικῶν τοῦ Βιργιλίου, ἔνθα θεσπεσίως περιεγράφοντο αἱ φυσικαί ὡραιότητες τῆς πατρίδος σας. Οἱ Ἀρκαδισταί ἦσαν ἡ πνευματική κορυφή τῶν διανοουμένων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἐν τῇ λογοτεχνίᾳ, τῇ ποιήσει, τῷ φιλοσοφικῷ στοχασμῷ καί τῇ ζωγραφικῇ. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρομεν ὅτι ὁ διάσημος ζωγράφος Πουσέν ἐν ἔτει 1635ῳ συνέθεσε πίνακα ὑπέροχον ἐναποκείμενον σήμερον ἐν τῷ μουσείῳ τοῦ Λούβρου. Παριστᾷ διά τοῦ χρωστῆρος μίαν βουκολικήν σκηνήν. Ἀναμέσον δάσους συνηρεφοῦς καί πηγῆς ναούσης ὕδωρ διαυγές τε καί πότιμον, τρεῖς νεαροί ποιμένες παρατηροῦσιν ἐν στοχασμῷ πολλῷ ἕν ταφικόν μνημεῖον. Ἀναγινώσκουσιν ἐπ᾿ αὐτοῦ παλαιάν τινα ἐπιγραφήν: «Ἔζησα καί ἐγώ εἰς τήν Ἀρκαδίαν». Τοῦτ᾿ ἔστιν ἔζησα τήν πλήρη εὐτυχίαν. Ταύτην ζῇ κατ᾿ αὐτήν τήν εὐλογημένην ἡμέραν καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης ἀναστρεφομένη μέ ὑμᾶς τούς ἀγαπητούς Ἀρκάδας. Θαυμαστόν δέ εἶναι ὅτι ἡ φήμη τῆς Ἀρκαδίας διέβη ἔνθα ἱδρύθη πόλις Ἀρκαδία, ὀνομασθεῖσα οὕτω πρός τιμήν τῆς ἐνταῦθα, ἐπειδή ἡ περιοχή ἐκείνη ὁμοιάζει πρός τό βουκολικόν περιβάλλον τῆς ἐνταῦθα. Ἐρχόμεθα καί ἡμεῖς, λοιπόν, εἰς τά ἅγια αὐτά χώματα ταπεινοί προσκυνηταί, ἑλκόμενοι ὑπό τῆς ἀγάπης πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί τήν ἡμετέραν Μετριότητα προσωπικῶς, τοῦ δεξιῶς οἰακοστροφοῦντος τήν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως ὁλκάδα πεφιλημένου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κυρίου Ἀλεξάνδρου καί τῶν Ἐντιμοτάτων Ἀρχόντων τοῦ τε νομοῦ καί τῆς πόλεως. Εὐχαριστοῦμεν ἐκ μέσης καρδίας διά τήν ὑποδοχήν καί τήν μοναδικήν ταύτην ἐμπειρίαν. Μεταφέρομεν τάς εὐχάς καί τήν ἀγάπην πάντων τῶν ἀπό τοῦ χρέους μή κινούντων καί τόν λύχνον τοῦ Φαναρίου ἀνημμένον διατηρούντων. Δεχθῆτε τάς ἡμετέρας Πατριαρχικάς καί πατρικάς εὐλογίας. Λαέ τῆς Ἀρκαδίας ἠγαπημένε, «ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν». |
