Home   ECCLESIA

ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ



Κεντρική σελίδα Μητροπόλεως

Ομιλίες Πατριάρχου

Ελασσώνος

Επίσκεψη της Α. Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου
στην Ιερά Μητρόπολη Ελλασώνος,

Σεπτέμβριος 2009

ΟΜΙΛΙΑ
ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ
ΕΝ ΤΗι ΙΕΡᾼ ΜΟΝΗι ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΣΠΑΡΜΟΥ
(19 Σεπτεμβρίου 2009)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ἐλασσῶνος κ.Βασίλειε,
Λοιποὶ Ἱερώτατοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς,
Ὁσιολογιώτατε Καθηγούμενε π. Νικάνωρ μεθ’ ὅλης τῆς περὶ ὑμᾶς φιλοθέου Ἀδελφότητος,
Εὐλογημένοι συμπροσκυνηταί,

Διακηρύσσοντες ὅτι κατεχόμεθα ἀπὸ ξεχωριστὴν συγκίνησιν καὶ βαθυτάτην ἀγαλλίασιν ψυχῆς εὑρισκόμενοι διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ἱστορικὴν Ἱερὰν ταύτην Μονὴν τῆς Ἁγίας Τριάδος Σπαρμοῦ, πολὺ ἀπέχομεν ἀπὸ τοῦ νὰ λέγωμεν κοινοτύπους λόγους εὐγενείας, ἀλλ’ ἐκφράζομεν αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ πράγματι αἰσθανόμεθα.

Ἤλθαμε εἰς τὸν γηραιὸν Ὄλυμπον, ὅπου οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἐφαντάζοντο τὴν παρουσίαν τῶν θεῶν των. Ἀβιάστως ἦλθεν εἰς τὸν νοῦν μας ἡ ἀπάντησις τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν πρὸς τὸν Ἰουλιανὸν τὸν Ἀποστάτην: «Εἴπατε τῷ βασιλεῖ: χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά. Οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγὰν λαλέουσαν• ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ», ἡ ὁποία ἐξέφραζε τὸν ὁριστικὸν καὶ ἀμετάκλητον θάνατον τῆς εἰδωλολατρίας. Ἠκούσαμε καὶ ἕνα ἐκ τῶν συνοδῶν ἡμῶν νὰ ὑποτονθορίζῃ καθ’ ὁδὸν τοὺς στίχους γνωστοῦ ᾄσματος: «Ἀφοῦ στὸν Ὄλυμπο οἱ θεοὶ τ’ ἀποφασίσανε, δῶσαν στὸ κρῦο τὰ κλειδιὰ κι αὐτοκτονήσανε», ὁ ὁποῖος δείχνει πῶς ἔχει περάσει εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ λαοῦ τὸ ὁριστικὸν τέλος τῆς θλιβερᾶς παρενθέσεως τῆς εἰδωλολατρίας, παρὰ τὰς κωμικὰς ὀψίμους προσπαθείας ὡρισμένων νὰ ἐγείρουν ἐσχάτως θέμα ἀναβιώσεως τῆς, ὡς τὴν ὀνομάζουν, «Θρησκείας τῶν Ἑλλήνων». Οἱ Ἕλληνες ἔχουν Θρησκείαν! Ὄχι τὸ οὐδέποτε ὑπάρξαν δωδεκάθεον, ἀλλὰ Θρησκείαν ἀληθινήν, μεμαρτυρημένην, ζῶσαν, σφριγῶσαν, ἁγίαν, σώζουσαν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ὑπὲρ ἡμῶν Σαρκωθέντος, Παθόντος, Σταυρωθέντος, Ἀναστάντος ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ αἰωνίως Ζῶντος μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ! Μὲ αὐτὴν τὴν ἁγίαν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ πορεύονται τὰς τελευταίας δύο χιλιετίας καὶ δοξάζονται ἐν τῷ φωτὶ τοῦ Εὐαγγελίου ὅσον ὀλίγα ἔθνη τῆς γῆς! Εἴδαμε, λοιπόν, ἕνα ἐντυπωσιακὸν «παλληκαρόβουνο», τὸ ὁποῖον δεσπόζει ἡγεμονικῶς τῆς ἑλληνικῆς χερσονήσου καὶ στολίζει μὲ τὴν ὡραιότητά του τὸν τόπον καὶ εἶναι ὄρος τοῦ Θεοῦ! Τοῦ Ἑνὸς καὶ Μόνου, τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου, εἰς τὸν Ὁποῖον εἶναι ἀφιερωμένη ἡ περίπυστος αὕτη Μονή, καθὼς καὶ ἡ ἄλλη, ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴν τοῦ Ὀλύμπου πλευράν, ἡ τοῦ Ὁσίου Διονυσίου. Ἡ ἐν Τριάδι Μονὰς τῆς Ζωῆς ἐφώτισε διὰ τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀπεσκυβάλισε τὸν δωδεκάθεον μῦθον εἰς τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα τοῦ ἐξωτέρου σκότους! Ὁ Ὄλυμπος δὲν ρίπτει πλέον κεραυνοὺς ὀργῆς ἐπὶ τῶν κεφαλῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ διὰ τῆς χάριτος, τοῦ φωτὸς καὶ τῆς δυνάμεως τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖον ἐβιώθη καὶ βιοῦται πλουσίως εἰς τὰς ὑπωρείας του, θεραπεύει τὴν «ὕβριν», ἐξαγνίζει συνειδήσεις, καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπην, προσφέρει ἐλπίδα, μεταμορφώνει ἐν Χριστῷ καὶ ἀνάγει εἰς ὕψος θεώσεως ὅσους θέλουν νὰ ἀκούσουν τὸ μήνυμά του! Ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Προφητάνακτος «εἰς τὰ ὄρη, ψυχή, ἀρθῶμεν, δεῦρο ἐκεῖσε ὅθεν βοήθεια ἥκει», συμπεριλαμβάνομεν ὁπωσδήποτε εἰς τὰ «ὄρη» αὐτὰ καὶ τὸν Ὄλυμπον, διότι ἀπὸ τὴν Μονὴν αὐτήν, πολλὴ «βοήθεια ἥκει» εἰς τὰ πλήθη τῶν προσκυνητῶν ποὺ ὁδηγοῦν τὰ βήματά των μέχρις ἐδῶ, τοὺς τελευταίους ἑπτὰ αἰῶνας ποὺ ὑφίσταται! Αὐτὸ ἔπραττον ἀλλωστε οἱ Χριστιανοὶ συστηματικῶς καὶ εἰς δυσκόλους καὶ ζοφερὰς ἐποχάς, ὅτε, πλὴν τῆς πνευματικῆς βοηθείας, λόγῳ καὶ τῆς παρουσίας ἐνταῦθα φωτισμένων ἱερομονάχων διδασκάλων, ὅπως ὁ πολύγλωσσος καὶ μουσικώτατος Γερμανός, ὁ Ἰωνᾶς, ὁ σπουδαῖος μαθηματικός, ὁ Χρύσανθος, ὁ Φιλάρετος καὶ ἄλλοι διακεκριμένοι Σπαρμιῶται, οἱ ὁποῖοι, πέραν τῆς διδασκαλίας των, εἶχον συγκροτήσει εἰς τὴν Μονὴν καὶ σπουδαίαν βιβλιοθήκην, ἀκόμη δὲ καὶ βιβλιοδετεῖον, ἐλάμβανον καὶ εὔκαιρον ὑλικὴν βοήθειαν καὶ ἐγγυημένην προστασίαν λόγῳ καὶ τῆς παραδοσιακῆς ἀρετῆς καὶ ὁσιότητος καὶ γενναιοδώρου φιλοξενίας τῶν Σπαρμιωτῶν μοναχῶν ἐν γένει, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀγάπη των διὰ τῆν Μονὴν ταύτην νὰ εἶναι παροιμιώδης.

Ἀλλ’ ἡ Ἱερὰ αὕτη Μονή, ἀγαπητοί, ὅπως καὶ ἡ τῆς Ὀλυμπιωτίσσης καὶ ἡ τῶν Κανάλλων, εἶχεν ἀπολαύσει ἐνωρίτατα πλουσίως τῆς στοργῆς τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μητρὸς Ἐκκλησίας. Τὸ 1640 ὠνομάσθη ἐπισήμως Κοινόβιον, ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Παρθενίου τοῦ Α΄, ἐνῷ ἐτιμήθη ἀπὸ τοῦ 1761 μὲ τὴν ἀξίαν τοῦ Πατριαρχικοῦ Σταυροπηγίου, ἐπὶ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἰωαννικίου Γ΄, ἡ ὁποία καὶ ἀνενεώθη μετὰ ταῦτα καὶ ὑπὸ τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Σωφρονίου τοῦ Β΄ καὶ Γαβριὴλ τοῦ Δ΄, τελευταῖον δὲ καὶ τοῦ μακαριστοῦ Κωνσταντίου, τὸ 1834. Βεβαίως ἐπὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι Πατριαρχικῶν καὶ Σταυροπηγιακῶν Μονῶν «διατηροῦνται ἀπαραμείωτα τὰ κανονικὰ δικαιώματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου», συμφώνως πρὸς ρητὴν πρόβλεψιν τῆς Πατριαρχκῆς καὶ Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1928, καὶ οὐδεμία καιρικὴ συγκυρία δύναται νὰ στερήσῃ τὰς Μονὰς αὐτὰς τῆς προστασίας καὶ μερίμνης τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μητρὸς Ἐκκλησίας. Εἴμεθα εὐτυχεῖς διότι ὁ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Ἐλασσῶνος κ. Βασίλειος, εἰς τὴν Ἐπαρχίαν τοῦ ὁποίου, πλὴν τῆς Μονῆς τοῦ Σπαρμοῦ ὑφίστανται ἀκόμη δύο Πατριαρχικὰ Σταυροπήγια, τὸ τῆς Ὀλυμπιωτίσσης καὶ τὸ τῶν Κανάλλων, ἀνήκει εἰς τοὺς Ἱεράρχας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν θεσμίων γνωρίζουν νὰ σέβωνται ἀξιεπαίνως!

Δὲν ἀγνοοῦμεν ὅτι, πρὸ ὀγδοήκοντα περίπου ἐτῶν ἡ περίδοξος Μονὴ αὕτη, εἰς τὴν ὁποίαν μάλιστα εἶχε λάβει τὴν εἰς Πρεσβύτερον χειροτονίαν καὶ ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Καλλίνικος, εἶχε φθάσει εἰς τὰς δυσκολωτέρας τῶν ἡμερῶν της καὶ ἔμεινεν ἔρημος μοναχῶν καὶ εἰς ἀθλίαν κτηριακὴν κατάστασιν. Ἀλλ’ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ λίαν φιλομονάχου Μητροπολίτου κ. Βασιλείου, ὁ Θεὸς ἤνοιξε νέαν σελίδα ζωῆς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἡ κατὰ τὸ ἔτος 2000 προσέλευσις καὶ ἀφιέρωσις τοῦ π. Νικάνωρος καὶ τοῦ π. Χαρίτωνος, ἤνοιξε τὸν δρόμον διὰ νὰ ἐπακολουθήσῃ ἡ τοιαύτη τῶν αὐταδέλφων τοῦ πρώτου, π. Χριστοφόρου καὶ π. Βασιλείου. Οὕτω, μὲ τὴν θερμουργὸν πνοήν, τὸν ἱερὸν ἐνθουσιασμὸν καὶ τὴν ἀμέριστον πατρικὴν στοργήν, προστασίαν καὶ συμπαράστασιν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου, ἡ ἐγκατασταθεῖσα νέα Ἀδελφότης, παραλλήλως πρὸς τὸ καθαρῶς πνευματικὸν καὶ ἡσυχαστικὸν ἔργον της, ἠδυνήθη ὄχι μόνον νὰ ἐγκλιματισθῇ καὶ νὰ ἀρχίσῃ τὴν κτηριακὴν ἀναστήλωσιν καὶ συμπλήρωσιν τῆς Μονῆς, τοῦ τε Καθολικοῦ καὶ τοῦ ὅλου συγκροτήματος, ἀλλὰ καὶ λαμπρὸν Κειμηλιοφυλάκιον νὰ συγκροτήσῃ, καὶ τὰ Παρεκκλήσια νὰ ἀναστηλώσῃ καὶ ἐξοπλίσῃ, καὶ νέον ὡραῖον τοιοῦτον, πρὸς τιμὴν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τοῦ ὁποίου τὰ θυρανοίξια σήμερον τελοῦμεν, ἐκ θεμελίων νὰ ἀνεγείρῃ. Πρὸς τούτοις, μὲ τὴν σεμνότητα τοῦ ἤθους καὶ τὸν προσεκτικὸν βίον της κατώρθωσεν ἐνωρίτατα νὰ ἀποσπάσῃ τὸν σεβασμόν, τὴν ἐκτίμησιν καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, ὁ ὁποῖος προστρέχει ἐνταῦθα «ἀγαλλομένῳ ποδί» διὰ πνευματικὸν ἀνεφοδιασμὸν καὶ ἀνάτασιν ψυχικήν.

Χαρὰν ἐπὶ τῆς χαρᾶς ἡμῶν καὶ συγκίνησιν ἐπὶ τῆς συγκινήσεως μᾶς δίδει, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, τὸ γεγονός, ὅτι κατ’ ἐπιθυμίαν τοῦ τε ἁγίου Ἐλασσῶνος καὶ τῆς Ἀδελφότητος τῆς Μονῆς, ἐγκαθιδρύομεν ἐπισήμως σήμερον αὐτοπροσώπως ὡς Καθηγούμενον τοῦ Ἱεροῦ τούτου Πατριαρχικοῦ Σταυροπηγίου τὸν ἀνεπισήμως ἀσκήσαντα μέχρι σήμερον τὰ ἡγουμενικὰ καθήκοντα Ὁσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Νικάνωρα. Ἐγχειρίζοντες μετ’ εὐχῶν καὶ εὐλογιῶν τὴν ἡγουμενικὴν ράβδον εἰς τὸν ἅγιον Καθηγούμενον, προτρεπόμεθα νὰ τὴν δεχθῇ περισσότερον ὡς ράβδον ἐπιστηριγμοῦ του διὰ τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν καλλιτέραν καὶ πλέον θεάρεστον καὶ θυσιαστικὴν ἐν ἀγάπῃ πολλῇ διακονίαν καὶ προστασίαν τῆς περὶ αὐτὸν Ἀδελφότητος, καὶ ὀλιγώτερον ὡς σύμβολον ἐξουσίας. Μὴ εὕρῃ χῶρον εἰς τὴν ψυχήν σου, Ὁσιολογιώτατε, ἡ ἔπαρσις, ὁ τῦφος, ἡ ἐξουσιομανία, ἡ αὐταρέσκεια ἤ ἡ αὐτάρκεια. Πορεύου ἐν φόβῳ Θεοῦ, ὡς λόγων ἀποδόσων περὶ ἑνὸς ἑκάστου τῶν ἀδελφῶν καὶ τέκνων σου. Ἐνθυμοῦ ὅτι εἶσαι πατὴρ καὶ ὄχι διοικητής. Ἔχεις μίαν μόνον ἐξουσίαν: Τὴν ἀγάπην, ἐκφραζομένην διὰ θυσίας καὶ σταυροῦ! Μὴ λησμόνει ὅτι καθίστασαι Ἡγούμενος Πατριαρχικοῦ Σταυροπηγίου καὶ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον ἡμῶν εὑρίσκεται διηνεκῶς ἐπὶ τοῦ σταυροῦ! Μὴ ἐπαισχυνθῇς ποτὲ τὸν σταυρὸν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μᾶλλον συναγωνίζου εἰς προσευχὰς ὑπὲρ αὐτῆς καὶ ὑπὲρ τοῦ Πατριάρχου μετὰ τῆς Ἀδελφότητός σου. Εἶναι τιμή σου, ἀλλὰ καὶ εὐθύνη! Ἡ πατρικὴ ἡμῶν εὐχὴ καὶ Πατριαρχικὴ εὐλογία θὰ σε συνοδεύουν ἀπὸ κέντρου ψυχῆς καὶ καρδίας, τὸσον ἐν τῇ ἐνασκήσει τῶν ἱερῶν καθηκόντων σου, ὅσον καὶ εἰς τὸν προσωπικόν σου ἀγῶνα διὰ τὴν σωτηρίαν. Προσευχόμεθα ἡ Μάνδρα σου νὰ εἶναι «λύκοις ἀνεπίβατος» καὶ ὡς ἀρχηγὸς αὐτῆς, Ἀρχιμανδρίτης, νὰ εἶσαι ὁ ἄξιος καὶ μιμητὴς ἀκριβὴς τοῦ Καλοῦ Ποιμένος ποιμήν, ὁ ἕτοιμος καὶ τὴν ζωήν του νὰ θυσιάσῃ ὑπὲρ τῶν προβάτων της. Σὲ συνοδεύει ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὑπακοὴ καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν! Σὲ συνοδεύει ἡ πατρικὴ εὐχὴ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου κ. Βασιλείου, εἰς τὴν πεῖραν καὶ τὴν σύνεσιν τοῦ ὁποίου μὴ διστάζῃς νὰ καταφεύγῃς πυκνῶς μὲ πνεῦμα προθύμου μαθητείας. «Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α΄Τιμ. 4: 12) καὶ «μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος»! (ἐ. ἀ. 14).

Εὐχόμεθα, ἀγαπητοί, ἡ Ἁγία καὶ Ὁμοούσιος καὶ Ζωοποιός καὶ Ἀδιαίρετος Τριὰς νὰ εὐλογῇ, φωτίζῃ, συγχωρῇ, ἁγιάζῃ καὶ σώζῃ πάντας ἡμᾶς! Αὐτῇ ἡ δόξα καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν!