Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων

ΑΡΧΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ 2009

ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
κυρού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Χτες Κυριακή 25 Ιανουαρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νεκτάριος ιερούργησε στο Ιερό Προσκύνημα του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος

Επιλέξτε τη φωτογραφία για να τη δείτε μεγαλύτερη

όπου τέλεσε το μνημόσυνο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου, με την ευκαιρία συμπληρώσεως ενός έτους εκ της εκδημίας αυτού. Στο μνημόσυνο παρέστησαν ο Περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων κ. Σωτ. Βόσδου, ο Αντινομάρχης κ. Σκορδίλης, εκπρόσωποι των Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών, αλλά και πλήθος κόσμου που ήρθε για να προσευχηθεί για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού Αρχιεπισκόπου.


Επιλέξτε τη φωτογραφία για να τη δείτε μεγαλύτερη

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κατά τη διάρκεια του μνημοσύνου απηύθυνε προς το εκκλησίασμα τον ακόλουθο λόγο:


ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ:
ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ



«Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, και ου μή άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών και η αφ’ ημών πορεία σύντριμμα, οι δε εισίν εν ειρήνη (Σοφία Σολομώντος, 3, 1-3).
Και να που συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος από τη στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπός μας, ο «Χριστόδουλός μας» έφυγε από αυτόν τον κόσμο και η ψυχή του βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Ένας ολόκληρος χρόνος, στον οποίο η απουσία του υπήρξε τόσο έντονη για τη ζωή μας όσο και η παρουσία του. Ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στο Θεό και στην διακονία της Εκκλησίας αφήνει πάντοτε πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό, όταν ο Θεός τον καλεί να ακολουθήσει τον δρόμο της εξόδου από αυτόν τον βίο. Δεν μπορεί όμως να λησμονηθεί ένας άνθρωπος ο οποίος είχε γνώση Θεού και ανθρώπων, γνώση του κόσμου και των προβλημάτων του, επίγνωση της αποστολής της Εκκλησίας στο σήμερα, και, ταυτόχρονα, εκείνο το χάρισμα να επικοινωνεί με τις καρδιές όλων, μικρών και μεγάλων, συμφωνούντων και διαφωνούντων, ισχυρών αλλά και απλών και καθημερινών, με κύριο σκοπό του να μεταδώσει την πίστη του στο Θεό και τη Αλήθεια, την μαρτυρία της Ορθοδοξίας και την αγάπη του για το λαό και την πατρίδα!
Ξέρουμε πως είναι εν ειρήνη, κι ας «ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτού», λόγω της πικρής ασθενείας που τον ταλαιπώρησε. Και είμεθα βέβαιοι ότι «ου μή άψηται αυτόν βάσανος» κι ας «ελογίσθη σύντριμμα» γι’ αυτόν «η πορεία του αφ’ ημών». Ξέρουμε, πως όσο κι αν μοιάζει στα μάτια των αφρόνων ότι έχει πεθάνει, αυτός ζει και προσδοκά την Ανάσταση των νεκρών. Ζει γιατί «ουκ έστι ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (Ματθ., 22,32). Ζει γιατί ο λαός του Θεού τον αγαπά. Προσεύχεται και τον μνημονεύει. Από τα μικρά παιδιά μέχρι τους πιο μεγάλους. Και λείπει σε όλους. Ακόμη και σ’ αυτούς που δεν συμφώνησαν μαζί του. Γιατί γνώριζαν ότι είχαν να κάνουν με έναν άνθρωπο του Θεού που ήταν ηγέτης. Και ο ηγέτης κερδίζει τον σεβασμό όλων. Ο ηγέτης εγείρει σε όλους αισθήματα αντίστασης, εγρήγορσης, προβληματισμού. Τους κάνει να αναζητούν επιχειρήματα για να δείξουν ότι συμφωνούν μαζί του ή να τον αντικρούσουν. Ο ηγέτης δεν περνά απαρατήρητος.
Έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι η Εκκλησία θέλει από τον άνθρωπο την ταπεινή σιωπή και την αγάπη. Αυτό είναι αληθές. Όμως στη ζωή της Εκκλησίας υπήρχαν, υπάρχουν και πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν από το Θεό το χάρισμα να γίνονται λύχνος που φωτίζει τον κόσμο (Ματθ., 5, 15). Άλλος με το λόγο του. Άλλος με το παράδειγμά του. Άλλος με τη σιωπή του. Άλλος με την ασκητικότητά του. Άλλος με το κοινωνικό του έργο. Άλλος με τα δάκρυά του. Άλλος με το χαμόγελό του. Άλλος συνδυάζει όλα αυτά και άλλα. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ήταν λύχνος που φώτισε τον κόσμο μας, γιατί πρώτα έγινε γι’ αυτόν «λύχνος τοις ποσί του και φως ταις τρίβοις του» (Ψαλμ. 118, 105) ο νόμος του Θεού. Λύχνο τον κατέστησε η πίστη του. Ο κόπος και η εργατικότητα του. Η αφιέρωσή του. Η λειτουργική του ζωή. Η αγάπη του για τον καθένα. Η ανεξικακία του. Η αφελότητα της καρδίας του. Η παιδικότητά του. Η ανθρωπιά του.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν έκρυψε το χάρισμά του. Εργάσθηκε και αύξησε το τάλαντο που ο Θεός του εμπιστεύθηκε (Ματθ., 25,18). Το προσέφερε στην Εκκλησία. Δεν μέτρησε κατά άνθρωπον τις σπουδές του, τις γνώσεις του, τις γλώσσες που μιλούσε, τις δυνατότητες που είχε να αναδειχθεί κοσμικά. Έγινε μοναχός, διακόνησε ως ιερέας το λαό του Θεού, αξιώθηκε σε νεαρή ηλικία να γίνει Επίσκοπος και επί 10 σχεδόν χρόνια έγινε ο λύχνος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ανοίγοντας δρόμους και υπενθυμίζοντας μία μεγάλη αλήθεια. Ότι ο άνθρωπος του Θεού προέρχεται από τον λαό και διακονεί τον λαό.
Μας λείπει ο Χριστόδουλος. Μας λείπει το θάρρος του. Η τόλμη του να κηρύττει «Ιησού Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστάντα» σε μια εποχή που θυμίζει την στάση των Αθηναίων έναντι του Αποστόλου Παύλου. «Ακουσόμεθα σου», λέει ο κόσμος και πάλι σήμερα στον άνθρωπο του Θεού. Θα σε ακούσουμε κάποια άλλη στιγμή, γιατί δεν έχουμε χρόνο, γιατί η εποχή μας έχει αλλάξει, γιατί πιστεύουμε σε άλλους θεούς. Ο Χριστόδουλος όμως είχε το θάρρος να ομολογεί: «Εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν»! (Πράξ., 17, 28)
Μας λείπει το θάρρος του να μην φοβάται να πει την αλήθεια, όσο κι αν αυτή ενοχλούσε. Να μιλήσει για την ταυτότητα και την ιδιοπροσωπία του λαού μας, ο οποίος μπορεί να ανήκει στην παγκοσμιοποιημένη εποχή, όμως χωρίς στηρίγματα στην πίστη και την παράδοση, χωρίς το ήθος της αγάπης και της προσφοράς, χωρίς τη γιορτή, τη νηστεία, τη λειτουργία, χωρίς την Εκκλησία ως κέντρο της ζωής του, δεν μπορεί να παραμείνει ξεχωριστός, διαφορετικός μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Και ο Χριστόδουλος είχε το θάρρος να καλεί σε αντίσταση εναντίον της νοοτροπίας ότι η Εκκλησία υπάρχει μόνο για το περιθώριο της ζωής. Εναντίον όσων επιθυμούν να πείσουν το λαό ότι η πίστη του είναι μόνο για τη άλλη ζωή. Εναντίον όσων προσπαθούν να διαγράψουν την ιστορία του και τους θεσμούς του μόνο και μόνο για να αποσπάσουν τον έπαινο εκείνων που θέλουν όλοι να είμαστε το ίδιο, χωρίς πατρίδα, χωρίς στηρίγματα, χωρίς νόημα ζωής.
Μας λείπει το θάρρος του να γίνεται «τα πάντα τοις πάσι» (Α’Κορ., 9,22). Να μην φοβάται το άνοιγμα στην σύγχρονη πραγματικότητα, να διαλέγεται με όλους και για όλα. Να μην απορρίπτει τα μέσα της εποχής, αλλά και να μην τα απολυτοποιεί. Να διαλέγεται για την κλωνοποίηση, τη βιοηθική, την τεχνολογία, τους υπολογιστές, να συζητά με τους νέους χωρίς να υπολογίζει την εμφάνιση και την συμπεριφορά τους, ακόμη και την αποδοκιμασία τους, να χαίρεται την επίσκεψή του στο τελευταίο χωριό της πατρίδας μας και να είναι απλός και καταδεκτικός με όλους τους ανθρώπους. Να νοιάζεται για την υπόθεση του καθενός, να παρακαλεί, να απευθύνεται, να γίνεται πατέρας σε όλους. Να δίδει την μαρτυρία της αγάπης και του ήθους της πίστεως και να ομολογεί μαζί με τον Παύλο: «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ, τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;» (Β’ Κορ., 11, 29)
Μας λείπει το θάρρος του να κάνει την αυτοκριτική για τα λάθη του και να τολμά να ζητά συγγνώμη από όλους όσους αισθάνθηκε ότι μπορεί να τους αδίκησε, να μην τον κατάλαβαν, να μην τους πρόσφερε αυτό που θα ήθελαν. Να τολμά να ζητά συγγνώμη από τους νέους γιατί κάποτε η Εκκλησία ολιγώρησε και δεν τόλμησε να τους πλησιάσει. Να ζητά συγγνώμη γιατί μπορεί να ήθελαν περισσότερα από την Εκκλησία κι αυτή να μην τους στάθηκε. Να ζητά συγγνώμη από το λαό και να έχει την γενναιότητα να αναλαμβάνει την ευθύνη ως ηγέτης για ό,τι δεν μπόρεσε ή δεν πρόλαβε να αλλάξει.
Μας λείπει το θάρρος του να αναλαμβάνει το σταυρό του και να αφιερώνει τον εαυτό του μέχρι το τέλος στον αγώνα του. Να μην κάμπτεται ούτε από τον πόλεμο που υφίστατο, αλλά και στο τέλος της ζωής του ούτε από την ασθένεια, ούτε από την λύπη, ούτε από τον επερχόμενο θάνατο. Με γενναιότητα ανέβηκε στο Γολγοθά του, πιστεύοντας στην Ανάσταση και ζώντας την περί ημίν ελπίδα, που δεν είναι άλλη από το πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μας λείπει να τον ακούμε να μας λέει και πάλι μαζί με τον Παύλο: «Τις ημάς χωρίση της αγάπης του Θεού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. 8, 35).
«Η ελπίς αυτού αθανασίας πλήρης» (Σοφία Σολομώντος, 3, 4). Στη ζωή της Εκκλησίας δοξάζουμε το Θεό διότι δεν λησμονεί το λαό του. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος θύμισε σε όλους εμάς την φωνή του Θεού. Έκανε όλους να ενδιαφέρονται, αν μη τι άλλο, για το τι λέει η Εκκλησία για τη ζωή μας, τα έργα μας, τον τρόπο που πορευόμαστε. Και αυτή είναι η πνευματική παρακαταθήκη του. Ότι στο Θεό ελπίζουμε και η ελπίδα αυτή νικά τον θάνατο. Η ελπίδα αυτή δίδει πληρότητα εσωτερική στην καρδιά μας. Η ελπίδα αυτή νικά κάθε φόβο για τον κόσμο και τον άρχοντα του κόσμου τούτου. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ως άλλος κόκκος του σίτου έπεσε στη γη. Όμως, «πολύν καρπόν φέρει»! (Ιωάν., 12, 24)
Εμείς που τον γνωρίσαμε, που τον είχαμε πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή, που λάβαμε δια των τιμίων αυτού χειρών την ιερωσύνη και την αρχιερωσύνη, που διδαχθήκαμε κοντά του την αγάπη για το Θεό και τον λαό του, την αφιέρωση στην Εκκλησία, το έργο της πίστεως, γνωρίζουμε καλά πως «τον αγώνα τον καλόν ηγώνισται, τον δρόμον τετέλεκε, την πίστιν τετήρηκε . απόκειται αυτώ ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Β’Τιμ. 4, 7-8 ). Παρακαλούμε λοιπόν και όλους εσάς, που γνωρίζουμε καλά ότι τον αγαπήσατε και δοξάσατε τον Θεό που επέτρεψε η Εκκλησία μας να κυβερνηθεί κατά άνθρωπον από έναν τέτοιον Αρχιεπίσκοπο σαν το Χριστόδουλο, να μην λησμονήσετε το πρόσωπό του, τα διδάγματά του και τον αγώνα του. Και όλοι από κοινού ας προσευχόμεθα προς τον «και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχοντα» Κύριό μας να αναπαύει τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, «ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, του μακαριστού και αοιδίμου πνευματικού ημών πατρός, αιωνία η μνήμη!


Εκ του Γραφείου Τύπου