Μήνυμα του Μακαριωτάτου κατά την τελετή αναγόρευσης του Αρχιεπισκόπου Σινά κ. Δαμιανού σε Διδάκτορα του Πανεπιστημίου ΑθηνώνἈριθμ. Πρωτ. 3137 Ἀριθμ. Διεκπ. 1481 Πανιερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, κύριε Δ α μ ι α ν έ, τήν Ὑμετέραν Πανιερότητα ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι, διά τοῦ ἀναστασίμου παιᾶνος Χριστός Ἀνέστη ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν. Ἔμπλεῳ μυχαιτάτης ἀγαλλιάσεως ἐπί τῇ πανηγυρικῇ καί ἐπαξίᾳ ἀναγορεύσει τῆς Ὑμετέρας πεπνυμένης καί περισπουδάστου Πανιερότητος, θείᾳ εὐδοκίᾳ καί Χάριτι, εἰς Ἐπίτιμον Διδάκτορα Θεολογίας τοῦ Ἀθήνῃσι Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου, σπεύδομεν, σύν ὅλῃ τῇ γεγηθυίᾳ ἡμῶν καρδίᾳ, ἐκφράσαι Ὑμῖν τάς ὁλοθύμους συγχαρητηρίους εὐχάς καί προσρήσεις ἡμῶν τε καί τῆς περί ἡμᾶς σεβασμίας Ἱεραρχίας, ὡς καί παντός τοῦ εὐσεβοῦς καί φιλοχρίστου Πληρώματος τῆς Ἁγιωτάτης καθ’ Ἑλλάδα συνεκλεκτῆς. «Ὄρος γάρ ἐστιν ὡς ἀληθῶς ἄναντες καί δυσπρόσιτον ἡ θεολογία, ἧς μόλις ὁ πολύς λεώς τῆς ὑπωρείας φθάνει. Εἰ δέ τις Μωυσῆς εἴη, γένοιτ' ἄν καί ἐπί πολύ τῆς ἀνόδου» (Γρηγόριος Νύσσης, Εἰς τόν βίον Μωυσέως), εἰσδύων τῷ γνόφῳ τῆς ἀρρήτου γνώσεως «ὄρει ἐπιβάς ὡς οὐρανῷ», «διά τό καταβεβηκέναι ἐπ' αὐτοῦ τόν Θεόν» (Ἐξ. ιθ΄, 18). Ἐν τῷ προσώπῳ Ὑμῶν γεραίρομεν καί τιμῶμεν τήν ἐν τῇ αὐτῇ ἁγίᾳ γῇ καί ἐν τῷ θεοβαδίστῳ ὄρει παλαίφατον καί πανευκλεᾶ αὐτοκρατορικήν καί βασιλικήν καθ’ Ὑμᾶς Ἱεράν Μονήν, ἀφ’ ἑπτακαίδεκα αἰώνων ἀκατάβλητον καταφυγήν, κλέος καί καύχημα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ μείζονος Ἑλληνισμοῦ, ὡς ἀειλαμπῶς ἀκτινοβολοῦντα φάρον καί φρυκτωρόν ἱερᾶς ἐπιστήμης. Ἐν αὐτῇ ἤνθισεν ἀμφιλαφῶς ἡ σοφία καί τό κάλλος, ὡς ἐπιμαρτυρεῖ ὁ ἀτίμητος καί περιάκουστος παγκοσμίως ἐντεθησαυρισμένος πλοῦτος τῶν συλλογῶν ἱερῶν εἰκόνων καί χειρογράφων, τῆς βιβλιοθήκης καί τοῦ κειμηλιοφυλακίου, ὡς καί τοῦ περικλεοῦς Καθολικοῦ τῆς σεπτῆς Μονῆς, ὑπό τήν σκέπην τῆς τῷ κάλλει καί τῇ παιδείᾳ ἀμιμήτου, ἐφόρου καί προστάτιδος αὐτῆς, πανολβίας νύμφης τοῦ Παντάνακτος Χριστοῦ Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, εἰς τόν πανίερον τόπον, ἐν ᾧ ὁ Προφήτης καί Θεόπτης Μωυσῆς κατ’ ἐπανάληψιν ἐδοξάσθη ἔν τε τῇ θεοφανείᾳ καί θεωρίᾳ τῆς θείας δόξης. Ἐν τῷ σεπτῷ προσώπῳ Ὑμῶν ἔγνωσται καί τιμᾶται ἡ θυσιαστική προσφορά καί διαρκής μέριμνα διά τήν ἀνασυγκρότησιν τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς, εἰς τό πηδάλιον τῆς ὁποίας εὑρίσκεσθε ἀξίως καί θεοφιλῶς ἐπί τεσσαρακονταετίαν, καί περικοσμεῖται τό πρός δόξαν Θεοῦ καί εὔκλειαν τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτελούμενον ὑπό τῆς Ὑμετέρας Πανιερότητος πολυσχιδές ἔργον ἐν τῇ ἀναδείξει τῆς τηλαυγοῦς λαμπρότητος καί δόξης αὐτῆς, ἐν τῇ ἀδιαλείπτῳ συνεχείᾳ τῆς προσφορᾶς καί ὑπέρ τῆς πνευματικῆς τε καί ἐν Χριστῷ ἀσκητικῆς ζωῆς μαρτυρίας αὐτῆς ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ. Ἡ δέ περί Ὑμᾶς νοητή ἐν τῇ ἐρήμῳ ἄρουρα τῇ χριστοφρόνῳ δημιουργικῇ καί εὐδοκιμούσῃ Ὑμῶν ἀρόσει αὐξίφυτος συνθάλλει εἰς Ἄμπελον καλλίκαρπον καί εὐκληματοῦσαν, ἀεί ἐχομένην τῶν Ἱερῶν καί ἀπαρασαλεύτων Παραδόσεων τῆς Πίστεως ἡμῶν. Ὅθεν, ἐν περιχαρείᾳ συμπανηγυρίζοντες μεθ’ Ὑμῶν, ἐνθέρμως συγχαίρομεν τῇ Ὑμετέρᾳ Πανιερότητι καί ὁλοκαρδίως εὐχόμεθα, ὅπως ὁ θεῖος τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ ἀναδεικνύῃ πάντοτε Ὑμᾶς φάρον ἀειφεγγῆ τῶν ἱερῶν παραδόσεων καί λύχνον καιόμενον πρός δόξαν καί τιμήν τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, ἄληστον τοῖς ἐπιγιγνομένοις μνήμην καταλιμπάνοντα, ἵνα συνεχίσητε βαδίζων ἐπαξίως καί μετά τοῦ αὐτοῦ ἱεροῦ ζήλου ἐπί τά ἴχνη τῶν Ἁγίων προκατόχων Ὑμῶν μαρτύρων Γαλακτίωνος καί Ἐπιστήμης, καί τῶν Ὁσίων Σιναϊτῶν Νείλου, Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, Ἡσυχίου τῆς Βάτου, Ἀναστασίου, Συμεών τοῦ Πενταγλώσσου καί Γρηγορίου, στοιχοῦντες τῇ Ἱερᾷ Παραδόσει, ἥν παρελάβετε παρ' Αὐτῶν καί μετά συνεπείας καί πιστότητος φέρετε, ἐκδαπανῶν τά δοθέντα Ὑμῖν πολυδύναμα τάλαντα, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τῆς καθ’ Ὑμᾶς Πανσέπτου Ἱερᾶς Μονῆς καί εὐφήμου Ἱερᾶς Ἀδελφότητος. Ἐπί δέ τούτοις, φιλαδέλφως κατασπαζόμενοι τήν Ὑμετέραν περισπούδαστον Πανιερότητα φιλήματι ἁγίῳ ἐν Χριστῷ τῷ Ἀναστάντι Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν, διατελοῦμεν μετά βαθείας ἀδελφικῆς ἀγάπης καί ἐνθέρμων συγχαρητηρίων εὐχῶν, Ἀθήνῃσι 23ῃ Μαΐου 2011 † Ο Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ |
 |
|