Προηγούμενη σελίδα

Είναι κοινή παραδοχή πως ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος στον οποίο όλα μοιάζουν να είναι ρευστά. Ό,τι εμείς οι μεγαλύτεροι θεωρούσαμε ως το στέρεο έδαφος που θα στηριζόμαστε στη ζωή μας σήμερα είτε αμφισβητείται είτε δεν υπάρχει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι στα παιδιά μας δεν θα έχουμε ένα κόσμο να παραδώσουμε διότι ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε μια πορεία μετάβασης από τον πολιτισμό της μετάδοσης σε αυτόν της πληροφορίας.

Ένας πατέρας και μια μητέρα κάποτε μου εμπιστεύθηκαν τον προβληματισμό τους: «Όταν στεκόμαστε στο παράθυρο και κοιτάζουμε τα παιδιά μας να ξεκινούν για το σχολείο τους, δεν γνωρίζουμε σε ποιο κόσμο μπαίνουν μόλις στρίψουν από τη γωνία του δρόμου».

Τα παιδιά μας μεγαλώνουν βιώνοντας από πολύ κοντά τους κινδύνους των ναρκωτικών, της έλλειψης νοήματος της ζωής, της βίας και του φανατισμού. Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας είναι μόνο αυτοί που περιγράφουμε;

Ουσιαστικότερο κίνδυνο θεωρώ τη σιωπή μας που ισοδυναμεί με αποδοχή αυτής της πραγματικότητας. Την απουσία προετοιμασίας των νέων ανθρώπων για το μέλλον. Την απόσυρση από τις κοινωνίες μας με το πρόσχημα της παρακμής τους.

Η αποστολή της Εκκλησίας μας και των χριστιανών στις σύγχρονες κοινωνίες είναι η μαρτυρία και το μαρτύριο για ένα κόσμο καταλλαγής και ειρήνης, αγάπης και αλληλεγγύης.

Στα παιδιά μας συνήθως μαθαίνουμε να ανταγωνίζονται. Είναι καιρός να τα διδάξουμε ότι οι κοινωνίες μας δεν πρέπει να δομούνται ούτε να χαράζουν την πορεία τους με βάση τις επιδιώξεις των δυνατών. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας αριθμός που σαν σκοπό του έχει τη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών.

Πρέπει να διδάξουμε στους νέους μας ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός όταν παραθεωρείται η αξία της ανθρώπινης ελευθερίας και ζωής.

Η διδασκαλία αυτή γνήσια και καθαρή υπάρχει και βιώνεται μόνον μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας.

Στις Ενορίες μας μαθαίνουμε εμείς και τα παιδιά μας να ζούμε με τον άλλο, να διαλεγόμαστε μαζί του χωρίς προϋποθέσεις, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα την αξία του προσώπου του. Στην αγκαλιά της Εκκλησίας μας δημιουργούμε «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι» περιβάλλον που επιτρέπει τη συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων, πολιτισμό αγάπης, ελευθερίας και δικαιοσύνης, που θα αντικαταστήσει την βαρβαρότητα του μίσους και των αντιπαραθέσεων του καιρού μας.

Για να καλλιεργηθεί και να συνειδητοποιηθεί η διδασκαλία της Εκκλησίας μας για τη ζωή της αλλά και η ευθύνη που έχουμε ώστε να αλλάξει η νοοτροπία του εφησυχασμού και της αδιαφορίας, όλες οι Ενορίες έχουν δημιουργήσει κατηχητικές συντροφιές.

Σε αυτές μαθαίνουν τα παιδιά μας τι σημαίνει η αποστολή του Χριστιανού στις ημέρες μας, πώς μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή τους ανιχνεύοντας στο Φως της Αγίας Γραφής και στα ίχνη των βημάτων των αγίων μας.

Στις κατηχητικές συντροφιές τα παιδιά μας με την συμπαράσταση των ιερέων και των κατηχητών τους μαθαίνουν να οδοιπορούν στην ταραγμένη εποχή μας πατώντας στο στέρεο έδαφος της πίστης μας, στον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Χριστό.

Σε αυτές καλώ σήμερα τους νέους μας, σε αυτές παρακαλώ τους γονείς των παιδιών να στείλουν τα παιδιά τους, σε αυτές καλώ τους γονείς να συνοδοιπορήσουν, σε αυτές καλώ όλους, μικρούς και μεγάλους, να βοηθήσουν.

Είναι ευθύνη όλων μας η ορθόδοξη αγωγή των παιδιών μας.

Προηγούμενη σελίδα